Decemberists - Crane Wife

O Colin Meloy των Decemberists εμπνεύστηκε από μια ιαπωνική παραδοσιακή ιστορία και ονόμασε το καινούριο, 4ο άλμπουμ των Decemberists, "The Crane Wife".

Η ιστορία είναι η εξής: ένας φτωχός Iάπωνας βρίσκει έναν τραυματισμένο γερανό. Παίρνει σπίτι του το πτηνό και το φροντίζει ώσπου να γίνει καλά και να μπορεί πάλι να πετάξει - και τότε το ελευθερώνει. Μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται μια γυναίκα στην πόρτα του, με την οποια ερωτεύονται αμέσως και παντρεύονται. Η ίδια του λέει πως, για να βγουν από τη φτώχεια, μπορεί να υφαίνει μεταξένια ρούχα, με μοναδική προϋπόθεση να της υποσχεθεί πως δεν θα τη δει ποτέ να εργάζεται. Πουλώντας αυτά τα ρούχα, το ζευγάρι κερδίζει αρκετά, όμως ο άντρας γίνεται άπληστος και υποχρεώνει τη γυναίκα να υφαίνει όλο και περισσότερο, χωρίς να προσέξει πως αυτή αδυνατίζει και αρρωσταίνει. Μία μέρα, ο άντρας κρυφοκοιτάζει για να δει την πρόοδο της δουλειάς και βλέπει, για μεγάλη του έκπληξη, το γερανό που είχε γιατρέψει να ξεριζώνει τα πούπουλά του και να υφαίνει με αυτά στον αργαλειό. Όταν ο γερανός συνειδητοποιεί πως τον έχουν ανακαλύψει, πετάει μακριά και δεν ξαναγυρνά ποτέ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτή η ιστορία ενέπνευσε τον Colin Meloy, αφού και ο ίδιος γράφει τέτοιες ιστορίες και τις ντύνει με μουσική. Αυτό έκανε και στο Picaresque, αυτό κάνει και τώρα. Στο δίσκο λοιπόν υπάρχουν τα "The Crane Wife" part 1, 2 και 3, ένα εκ των οποίων γράφτηκε σε μπουζούκι παρακαλώ. Δεύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το "The Island (Come And See, The Landlord's Daughter, You'll Not Feel The Drowning)", το οποίο πρόκειται ουσιαστικά για τρία διαφορετικά τραγούδια (τέσσερα, αν συμπεριλάβουμε και την αρκετά ξεχωριστή εισαγωγή), και που αποτελεί ένα από τα διαμάντια του δίσκου και σαφή επίδειξη του πόσο εύκολα μπορούν οι Decemberists να πηδάνε από το ένα είδος μουσικής στο άλλο. Αρκεί μόνο να σας πω ότι στο "The Landlord's Daughter" η χρήση του hammond θυμίζει έντονα Uriah Heep σε σημεία.

Το "Yankee Bayonet" είναι ένα ντουέτο με τη Laura Veirs, στο οποίο συνομιλεί ένας ήδη πεθαμένος στρατιώτης του αμερικάνικου εμφυλίου με την έγκυο γυναίκα του που έχει αφήσει πίσω, ενώ στο "O Valencia!" ο Meloy μιλάει στη νεκρή αγαπημένη του, την οποία σκότωσε κατα λάθος ο πατέρας της στην προσπάθεια να σκοτώσει τον ίδιο, λόγω μιας οικογενειακής έχθρας. Το "Shankill Butchers" είναι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ένα παιδικό αργό τραγουδάκι -θυμίζει αρκετά νανούρισμα- με μία παραπάνω δόση σφαγής και θανάτου ("Ιf you don't mind your mother's words, a wicked wind will blow your ribbons from your curls, everybody moan, everybody shake, the Shankill Butchers wanna catch you awake"). Δηλαδή οι Shankill Butchers είναι κάτι σαν τον μπαμπούλα των ελληνίδων μαμάδων - μόνο που αυτοί υπήρξαν πραγματικά. Υπάρχει επίσης και το "Summersong" που είναι ένα πολύ ωραίο νοσταλγικό τραγούδι για το καλοκαίρι, με ακορντεόν και όμορφες κιθάρες (βέβαια κι εδώ μπλέκονται πεθαμένοι ναύτες κάπως, δε θα γινόταν αλλιώς άλλωστε).

Διακρίνετε ένα μοτίβο; Ναι, υπάρχει μια αγάπη για τα φρικιαστικά πράγματα και τους θανάτους, περισσότερο απ' όσο υπήρχε στο Picaresque δηλαδή. Όμως οι Decemberists έχουν εξελίξει τη μουσική τους κι άλλο από τον προηγούμενό τους δίσκο και η αφήγηση του Μeloy έχει γίνει ακόμη πιο ποιητική. O δίσκος είναι πολύ δεμένος και ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος εξίσου ευχάριστα και πολλές πολλές φορές. Για ένα συγκρότημα που είχε θέσει τόσο πολύ ψηλά τον πήχη με τον προηγούμενο δίσκο του, οι Decemberists όχι μόνο τα καταφέρνουν να μας εντυπωσιάσουν, αλλά μας κάνουν και να ανυπομονούμε για τα επόμενα βήματά τους.

Source: www.electricrequiem.com

ΑΚΟΥΣΤΕ: 1, 2