Σταμάτης Κραουνάκης – Κώστας Μακεδόνας – Έπεσε έρωτας

Τέρμα τα ψέματα, πέσανε βλέματα
Αναψαν αίματα κι ανοίξανε μπουκάλια
Πες το και μη ρωτάς έπεσε έρωτας
Έπεσε έρωτας μεγάλη ανασφάλεια

Είναι λίγο μοιρολατρικό να πιστεύεις ότι το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, έρχονται όμως και στιγμές που λες και το κάνουν επίτηδες να σε μετατρέψουν σε μοιρολάτρη. Ζωντανό παράδειγμα, η περίπτωση Κραουνάκη - Μακεδόνα.
Κάποτε, το 1988, ο Σταμάτης Κραουνάκης ανέσυρε έναν νεαρό τραγουδιστή από την πίστα ενός λαϊκού κέντρου της Θεσσαλονίκης (κύριε τάδε μου, τον μικρό που τραγουδάει καλά θα σας τον πάρω), στη συνέχεια τον εδραίωσε στην ομάδα του «Ζουμ», που τότε έσκιζε με πρωταγωνίστρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, έκανε μαζί του την πρώτη του δισκογραφική επιτυχία («Δεν έχω Ιδέα», 1989) ακολούθησε δεύτερη («Μόνο μια φορά», 1991), οι δρόμοι τους σιγά σιγά απομακρύνθηκαν και όταν ο Κώστας Μακεδόνας, έπειτα από χρόνων ανοδική πορεία, βρέθηκε και πάλι σε... πλατύσκαλο, το «χαρτί» Κραουνάκη μπήκε ξανά δυναμικά στο παιχνίδι.

Το «Έπεσε Έρωτας» είναι ένας λαϊκός δίσκος γραμμένος εξ ολοκλήρου από τον Σταμάτη Κραουνάκη (στίχος, μουσική) με τη διαφορά ότι διέπεται από μια πιο ελεύθερη νοοτροπία όσον αφορά τον ήχο του - έναν ήχο βγαλμένο μέσα από τις ζυμώσεις του σήμερα, «έτσι που να μην ξενίζει ένα αυτί που δεν έχει συνηθίσει να ακούει λαϊκά», λέει ο Κώστας Μακεδόνας.
Στην προσπάθειά τους μάλιστα να δημιουργήσουν τον «ηλεκτρισμό» και την αμεσότητα ενός ζωντανού προγράμματος, ακολούθησαν την «παλιά» μέθοδο ηχογράφησης, όπου τραγουδιστής και μουσικοί μπαίνουν όλοι μαζί στο στούντιο και γράφουν μια κι έξω.
«Μπήκαμε στο στούντιο σχεδόν έτοιμοι», λέει ο Κώστας Μακεδόνας. «Τα τραγούδια τα είχαμε προβάρει ξανά και ξανά. Είναι μια ιστορία που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια». Την ενορχήστρωση έκανε ο Γιώργος Ζαχαρίου. «H ιδέα ήταν να έχουμε μια "στριτ μπαντ" με λίγους μουσικούς (έξι συνολικά), να παίξουμε πιο ελεύθερα, πιο χαλαρά, να μη μας φάνε οι λεπτομέρειες».

Δείχνει απόλυτα ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα και μάλλον ανακουφισμένος που στη σημερινή ένδεια που υπάρχει στον χώρο του τραγουδιού - «δυστυχώς, έχουμε στερέψει από δημιουργούς» - εκείνος έχει το ατού τού πιο σίγουρου ίσως και πιο δυνατού παίκτη, του Σταμάτη Κραουνάκη. Μήπως όμως είναι ψεύτικη η εντύπωση ότι δεν υπάρχουν νέες ενδιαφέρουσες προτάσεις;
Μήπως η δισκογραφία έχει επικεντρωθεί στα λίγα καθιερωμένα ονόματα και φοβάται να ψάξει νέους ανθρώπους; «Αυτό είναι όντως ένα πρόβλημα», λέει ο Κώστας Μακεδόνας. «H κρίση που ζούμε σήμερα έκανε τη δισκογραφία ακόμη πιο επιφυλακτική και δεν θέλει να ανοιχτεί σε νέες προτάσεις. Την αισθάνομαι κι εγώ αυτή την αμηχανία. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μου στέλνουν ωραία πράγματα αλλά τι να τους πω; Ότι δεν έχουν καμία τύχη γιατί κανείς δεν θα τους υποστηρίξει - παρότι αξίζουν;».

Με τον Σταμάτη Κραουνάκη νιώθει κανείς σιγουριά, λέει ο Κώστας Μακεδόνας, γιατί ο Σταμάτης έχει έναν πολύ δικό του τρόπο να σε πηγαίνει παρακάτω, να ξεκλειδώνει πράγματα απ' την ψυχή σου, να σε διδάσκει. «Κι ας μην ξεχνάμε ότι εγώ ήμουν ο πρώτος του μαθητής». Ναι, αλλά από τότε πέρασαν χρόνια κι ο «μαθητής» μεγάλωσε, καθιερώθηκε, και ποιος μας λέει ότι δεν έχει μολυνθεί λιγάκι από την «κολλητική ασθένεια» των σταρ (απ' την οποία πάσχουν ακόμη και λιγότερο καθιερωμένοι απ' αυτόν;). Έπειτα ένας πληθωρικός άνθρωπος όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι λογικό να σε καταπιέζει - τουλάχιστον ορισμένες φορές - με την προσωπικότητά του... «Νιώθω ότι θα λειτουργώ πάντα ως μαθητής, όσος χρόνος κι αν περάσει. Και σ' αυτό με βοηθάει το γεγονός ότι ό,τι έκανα το πέτυχα έπειτα από χρόνων δουλειά και ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έφτασα κάπου. Όσον αφορά τώρα τον Σταμάτη, κάποτε ναι υπήρχε ένας φόβος μέσα μου μήπως δεν ανταποκριθώ στις προσδοκίες του, μήπως δεν έχω προετοιμαστεί καλά. Σήμερα δεν υπάρχει φόβος. Υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός. Κι επειδή κι εκείνος έχει αλλάξει και μπορεί να δεχτεί την κριτική από τους δυο-τρεις ανθρώπους που εκτιμάει - μέσα στους οποίους νομίζω ότι είμαι κι εγώ - τα πράγματα είναι πιο εύκολα από παλιά.

Τα τραγούδια γράφτηκαν από καλοκαίρι του 1999 μέχρι άνοιξη του 2003.
Το ΕΠΕΣΕ ΕΡΩΤΑΣ για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.
το ΤΟΞΟ για τον Γιώργο Μανταρόπουλο,
το ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ με αφορμή την ταινία του Παντελή Παγουλάτου ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ, για τον Γιάννη Φέρτη.
η ΣΑΜΠΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ, για να παίξουν μια σάμπα οι Maraca ένα καλοκαίρι -7/9/99-
που βρέθηκαν στην Αθήνα, για τον Παύλο.

256 Kbps + covers

Ακούστε: 1 2