26.3.07

Ελληνικά μονόπρακτα - Το τάβλι

Τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» παρουσιάζουν έργα των σημαντικότερων Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.


Μια παρτίδα τάβλι, μια συνήθεια χρόνων, μια κουβέντα που πάντα καταλήγει σε διαμάχη. Ο Φώντας και ο Κόλλιας ονειρεύονται να αλλάξουν τη μίζερη ζωή τους. Ο Φώντας οργανώνει μεγαλόπνοα σχέδια, πάντα με συνεταίρο τον Κόλλια. Αυτή τη φορά, προτείνει να φέρουν νέγρους από την Αφρική, ως εργάτες στα χωράφια. Ο Κόλλιας βρίσκει το σχέδιο έξυπνο, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί το «τίμημα» που πρέπει να πληρώσει...

Παρουσίαση: Έλσα Ανδριανού

Συγγραφέας: Δημήτρης Κεχαϊδης

Σκηνοθεσία: Γιώργος Γκικαπέππας

Θεατρική σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος

Δ/νση φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης

Μουσική: Διονύσης Τσακνης

Oργάνωση - σχεδιασμός παραγωγής: Άγγελος Κορδούλας

Δ/νση παραγωγής: Σπύρος Αντωνέλλος

Παίζουν: Γιώργος Νινιός, Ερρίκος Λίτσης

Δείτε: 1 2 3 4

21.3.07

Ελληνικά μονόπρακτα - Ο σιτιάρχης

Τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» παρουσιάζουν έργα των σημαντικότερων Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.





Η υπόθεση: Ο Μπρακουμάτσος, είναι ένας απόστρατος σιτιάρχης και δημιούργημα μιας εποχής, που η εξουσία στήριζε τις βάσεις της στο φόβο και την τρομοκρατία. Τώρα πλέον, είναι θαμώνας ενός καφενείου, στο οποίο ξεγυμνώνει τη σκληρή ψυχή του και τη θανάσιμη μοναξιά της, που τον κατάντησαν ένα ανθρώπινο ναυάγιο. Κάθε του φράση είναι μια διαταγή, κάθε του ματιά μια σφαίρα στο μέτωπο. Η δράση του κορυφώνεται όταν προσπαθεί να βιάσει ενώπιον των θαμώνων την Ορτανσία, μια γυναίκα, στο πρόσωπο της οποίας συμβολίζεται όλη η ζωή του.

Συγγραφέας : Γιώργος Χριστοφιλάκης
Θεατρικός σκηνοθέτης: Νίκος Διαμαντής
Παίζουν: Κίμωνας Ρηγόπουλος, Γεράσιμος Δεστούνης, Ιωάννα Μακρή, Δημήτρης Μαργαρίτης

Δείτε: 1 2 3 4



18.3.07

Basia Bulat - Snakes and Ladders


Από πολύ μικρή ηλικία, η Basia Bulat γνώριζε πως ήθελε να γίνει μουσικός. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν είχε καταλήξει στο είδος της μουσικής. Αφού συμμετείχε σε πολλά rock 'n' roll συγκροτήματα κατά την διάρκεια των εφηβικών της χρόνων και σπουδάζοντας jazz bass με την Pat Collins, στα 21 της χρόνια συνειδητοποίησε πως η καρδιά της βρισκόνταν κοντά στην ακουστική της κιθάρα.

Έχοντας ήδη στο βιογραφικό της εμφανίσεις 3 χρόνων μπροστά στο Καναδέζικο κοινό, οι λίγοι αλλά αφοσιωμένοι οπαδοί της την ακολουθούν και σιγά σιγά γίνονται περισσότεροι. Όντας λάτρης της jazz, της folk και της ακουστικής μουσικής, οι μουσικές της επιρροές περιλαμβάνουν την Joni Mitchell, την Carly Simon, την Ella Fitzgerald καθώς και τους Ισπανόφωνους τραγουδιστές και στιχουργούς Joan Manuel Serrat και Silvio Rodriguez.

Το μοναδικό φωνητικό στυλ της Basia Bulat οδήγησε αναπόφευκτα στην σύγκριση με ερμηνεύτριες σαν τις Natalie Merchant, Leslie Feist και Elyse Weinberg. Εμφανίζεται για περίπου 2 χρόνια σε μουσικές σκηνές με την μπάντα της, στην οποία ο αδελφός της έχει τον ρόλο του drummer.


Ακούστε

16.3.07

Amici Miei II (Οι Εντιμότατοι Φίλοι Μου II) - 1982

Σκηνοθεσία: Mario Monicelli
Πρωταγωνιστούν: Ugo Tognazzi, Gastone Moschin, Adolfo Celi, Renzo Montagnani



Επτά χρόνια έπειτα την πρώτη ταινία με τους «Εντιμότατους» ο Μάριο Μονιτσέλι σκηνοθέτησε τη συνέχεια της ιστορίας των πέντε μεσόκοπων φίλων που επιμένουν να βγάζουν τη γλώσσα στον καιρό που περνάει. Ο αφηγητής Περότζι (Φιλίπ Νουαρέ) δεν υπάρχει μεν στη ζωή αλλά συμμετέχει με τη μέθοδο των φλας μπακ. Δεν υπάρχει όμως η ξεγνοιασιά του πρώτου μέρους και το φιλμ καταλήγει τελικά να γίνει ένας πικρός αποχαιρετισμός στα ωραία χρόνια της παρέας –αλλά και της ιταλικής κωμωδίας.

Υπόθεση: Οι παλιοί, αχώριστοι φίλοι Mελάντρι, Nέκι, Σασαρόλι και Mασέτι, βρίσκονται μπροστά στον τάφο του Περότσι. Παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια και οι εντιμότατοι, πλησιάζουν τα εξήντα, βρίσκουν ακόμα το κέφι να εφευρίσκουν φάρσες και πάντα να εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι παρέα, ακόμα και σε μέρη που δεν ενδείκνυται το χιούμορ…Αναπολούν τους παλιούς καλούς καιρούς όταν ήταν πιο κακοί και πιο διασκεδαστικοί…

Η ταινία είναι DVD rip με ελληνικούς υπότιτλους σε ξεχωριστό αρχείο

Δείτε: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15

12.3.07

Yılmaz Güney / Le mur – Ο τοίχος [η ταινία και το soundtrack]

Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιλμάς Πιουτούν (Pütün), που σημαίνει αυτός που δεν λυγίζει ποτέ από τις δυσκολίες, που δεν απελπίζεται. «Το επίθετό μου βγαίνει από ένα κουκούτσι που υπάρχει σε κάτι φρούτα, στα βουνά. Είναι σκληρό και δεν σπάει με τίποτα». Όλη η αλήθεια σ’ ένα επίθετο, ο Γιλμάζ δεν έσπασε ποτέ.

Γεννήθηκε το 1937, στα βορειοανατολικά της Τουρκίας, στο χωριό Γενίτσε των Αδάνων. Η καταγωγή του ήταν κουρδική. Οι γονείς του φτωχοί χωρικοί, χωρίς ούτε ένα κομμάτι γης.
«Η μητέρα μου αναλφάβητη, ο πατέρας το πάλεψε λίγο με την αλφαβήτα όταν ήταν φαντάρος. Ούτε που ήξεραν τι είναι το σχολείο. Από εννιά χρόνων δούλευα για να μπορώ να ζω.
Η πρώτη μου δουλειά, βοσκός. Το λύκειο το τελείωσα στα Άδανα. Εκείνα τα χρόνια έβγαζα ένα πολιτιστικό περιοδικό που ονομαζόταν Ντορούκ. Από τότε έγραφα μικρά διηγήματα. Το 1955 γι’ αυτά τα διηγήματα με έσυραν στα δικαστήρια. Πήγα στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσω στο οικονομικό πανεπιστήμιο, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να συνεχίσω γιατί εν τω μεταξύ βγήκε η δικαστική απόφαση: εφτάμισι χρόνια φυλακή και δυόμισι εξορία. Τη μείωση αυτής της ποινής πέτυχα στο Εφετείο κι έγινε ενάμισης χρόνος φυλακή και 6 μήνες εξορία».
Έτσι οι σπουδές του Γιλμάζ τελείωσαν πριν αρχίσουν. Άλλα όπως έλεγε κι ίδιος «η συνέχεια είναι συγκλονιστική στο σχολείο της ζωής». Και του πήγαινε αυτό το σχολείο γιατί είχε αυτά που θαρρείς ήταν ταγμένος να μάθει. Ανάμεσα στα βιβλία, τον κινηματογράφο, τη σκληρή δουλειά υπάρχουν οι φυλακές, ο πόνος, η κοινωνική καταπίεση, ο διωγμός. Αλλά πάντα το ενδεικτικό του με άριστα...απολυτήριό του

«Για ένα διήγημά μου, που θεωρήθηκε ότι είναι προπαγανδιστικό υπέρ του κομμουνισμού, καταδικάστηκα. Έτσι τον Μάιο του ’61 μπήκα στη φυλακή, 18 μήνες, και μετά εξορία 8 μήνες στην πόλη Κόνια. Eκεί στην Κόνια κάθε βράδυ έδινα το παρών στην αστυνομία και υπέγραφα σ’ ένα βιβλίο. Τόσες υπογραφές δεν έχω βάλει ποτέ άλλοτε στη ζωή μου: 180. Φαντάρος πήγα το 1968 μέχρι το 1970, δυο χρόνια κλεμμένα από τη ζωή μου.
Τον Μάιο του 1971 όπως χιλιάδες προοδευτικοί καλλιτέχνες και συγγραφείς έτσι κι εγώ συλλήφθηκα. Δεν είχαν κάτι εναντίον μου αλλά για προληπτικούς λόγους. Με στείλανε εξορία στην πόλη Νεβσεχίρ. Αυτή τη φορά δεν πήγαινα για υπογραφή στο αστυνομικό τμήμα. Ερχόταν μονίμως ένας αστυνομικός το κατόπι μου. Ίσκιος στον ίσκιο μου.
Στις 16 Μαρτίου 1972 καταδικάστηκα 10 χρόνια σε φυλάκιση επειδή είχα βοηθήσει τους επαναστάτες. Όποιος ήταν προοδευτικός αυτόματα τον έχριζαν επαναστάτη. Απελευθερώθηκα με τη γενική αμνηστία του Ετζεβίτ».
«Το Σεπτέμβρη του ’74 ανακατεύτηκε το όνομά μου σε μια δολοφονία –πλεκτάνη η υπόθεση- και καταδικάστηκα σε 19 χρόνια φυλάκιση. Όσο ήμουν στη φυλακή έβγαλα ένα πολιτιστικό και καλλιτεχνικό περιοδικό με το όνομα Γκιουνέι. Μόνο 13 τεύχη μπόρεσα να βγάλω, διότι ήρθε ο στρατιωτικός νόμος και αργότερα η χούντα και όπως όλα τα περιοδικά έτσι έκλεισαν και το δικό μου».

Από τα άρθρα του στο περιοδικό έγινε πλουσιότερος κατά δέκα διαφορετικές αγωγές. Πάντα ο λόγος ήταν η προπαγάνδα που έκανε υπέρ του κομμουνισμού. Ήθελε λέγανε να αποδυναμώσει το εθνικό φρόνημα, να ξεσηκώσει το λαό και να βλάψει το κύρος του κράτους. Μ΄αυτές τις αγωγές ζητούσαν την φυλάκισή του συνολικά για έναν αιώνα!
«Τον Οκτώβρη του ’81 ήμουν στις αγροτικές φυλακές της Σπάρτα. Βγήκα με άδεια και δεν ξαναγύρισα… Μέχρι τότε έμεινα 12 χρόνια στη φυλακή. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια γνώρισα 2 αγροτικές και 15 κανονικές φυλακές. Όταν το ‘σκασα έμαθα ότι η απόφαση από ακόμη τρεις δίκες που εκκρεμούσαν ήταν 20 χρόνια φυλάκιση και 7 χρόνια εξορία. Συνεχίζονται κι άλλες δίκες αλλά δεν γνωρίζω ακόμη το αποτέλεσμά τους».

Έτσι απλά μιλούσε ο Γκιουνέι για τις διώξεις του. Ό,τι μισούσε περισσότερο ήταν η εξαργύρωσή τους, γι’ αυτό όταν πέρασε στη Γαλλία δούλευε όσο μπορούσε αθόρυβα. .
Σκηνοθετεί τον «Δρόμο» και πηγαίνει το 1982 στις Κάνες. Κερδίζει το Palme D’Or (Χρυσός Φοίνικας) εξ ημισείας με τον «Αγνοούμενο» του Κώστα Γαβρά. Το χαμόγελό του στα φλας πάντα συγκρατημένο. Μια αδιόρατη σκιά. Αυτή τη φορά όχι κάποιου αστυνομικού, αλλά της αρρώστιας.

Το 1983 στη Γαλλία με τη βοήθεια του γαλλικού κράτους σκηνοθέτησε την ταινία «Ο Τοίχος» (Le Mur), στην οποία καταγράφει αληθινές σκηνές από τις τουρκικές φυλακές. Στις 9 του Σεπτέμβρη πεθαίνει στο Παρίσι.

«Εγώ επειδή είμαι ηθοποιός δεν σημαίνει ότι μπορώ να είμαι διαφορετικός από το λαό μου, από τον τρόπο της ζωής του, από το ντύσιμό του. Τότε δεν θα είμαι ο εαυτός μου. Σ’ όλα μου τα έργα υπάρχει ένα κομμάτι από την ψυχή μου, ένα κομμάτι από την ψυχή του λαού».

Ο Γκιουνέι είναι παιδί του κουρδικού και του τουρκικού λαού. Είναι ένα μύθος. Στον κινηματογράφο έφτιαξε μια δική του σχολή, στη ζωή ακολούθησε εκείνη τη σχολή που βγάζει αγωνιστές.

Ο κουρδικός λαός έχει τον Γκιουνέι ήρωά του. Άλλά κι εκείνος πίστευε ότι ο αγώνας των Κούρδων μια μέρα θα δικαιωθεί. Αυτή του την πίστη πλήρωσε με τη ζωή του. Ο Γιλμάζ «έχασε» τα πνευμόνια του στις φυλακές της Τουρκίας. Το τουρκικό κατεστημένο δεν σταμάτησε ποτέ να τον κυνηγάει. Ακόμη και τώρα που η γυναίκα του Φατός ολοκληρώνει το Ίδρυμα Γκιουνέι, με όλα τα έργα του, στην Τουρκία κατευθυνόμενοι δημοσιογράφοι έχουν ξεκινήσει καμπάνια ενάντια σ’ αυτόν τον αγωνιστή. Τον χλευάζουν λέγοντας πως δεν ήταν παρά ένας κοινός εγκληματίας! Τελικά απ’ όπου κι αν βρίσκεται ο Γιλμάζ τους φοβίζει., όπως τους φοβίζει κι ο Χικμέτ. Ο φίλοι του Γκιουνέι με τη βοήθεια της γυναίκας του και του γιου του όρκο έχουν κάνει ότι τίποτα, καμιά καμπάνια, καμιά απειλή δεν θα τους σταματήσει, και το Ίδρυμα θα ολοκληρωθεί και η ζωή του Γκιουνέι θα γίνει ταινία.





Η ταινία είναι η τελευταία που γύρισε ο Yilmaz Guney, το 1983, στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της εξορίας του.
Μακριά από τη χώρα του, πηγή έμπνευσης του, και ήδη άρρωστος από τον καρκίνο, σίγουρα δεν γύρισε την καλύτερη του ταινία, δεν παύει όμως να είναι μια ταινία σοκ, μια μαρτυρία για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στις Τούρκικες φυλακές, που την έφτιαξε με την ελπίδα να ακουστεί παντού το μήνυμα του, με την ελπίδα ν’ αλλάξει κάτι.
Κεντρικό θέμα: παιδιά κλεισμένα σε κεντρική φυλακή της Άγκυρας μαζί με πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους, ζουν κι εργάζονται μέσα σε φοβερές συνθήκες. Επαναστατούν με την ελπίδα να μεταφερθούν σε μια καλύτερη φυλακή. Πραγματική ιστορία που συνέβη το 1976.
Παράλληλα παρουσιάζονται ατομικές ιστορίες φυλακισμένων που προέρχονται από μαρτυρίες ή παρατηρήσεις του ίδιου, συσσωρευμένες από την πολύχρονη παραμονή του σε διαφορετικές τούρκικες φυλακές.

Τη μουσική και τα τραγούδια της ταινίας έγραψαν οι Ozan Garip Sahin και Setrak Bakirel, και απ’ όσο γνωρίζω δεν έχει κυκλοφορήσει σε CD. Η επεξεργασία έγινε σε βινύλιο κι ελπίζω το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό από τεχνικής πλευράς, γιατί από καλλιτεχνική άποψη σίγουρα πρόκειται για αριστούργημα.

Η ταινία: DVD rip με ελληνικούς υπότιτλους ενσωματωμένους

Δείτε: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15

Το soundtrack: LP rip 192 kbps με εξωφυλλα

Ακούστε

11.3.07

Leslie Feist - The Reminder



The saddest part of a broken heart
Isn't the ending so much as the start


Εκτός απο όμορφη είναι και έξυπνη. Είναι όλες οι εποχές μαζεμένες σε μιά φωνή. Ζωφραφίζει πάνω στο δέρμα της βραχιόλια, βέλη και κολιέ και είναι σαν να φορά κοσμήματα. Έχει μια θητεία στους επίσης Καναδούς Broken Social Scene. Η φωνή της βραχνιάζει σαν παλιά τραγουδίστρια. Η άρθρωσή της είναι κα-τα-πλη-κτι-κή. Τα βίντεο κλιπ της είναι μικρά κομψοτεχνήματα. Τα τραγούδια της παραισθησιογόνα.

Έχει συνεργαστεί με τον Gonzales, τον Buck 65 και την Peaches, και το "Riot on an empty street" των Kings of Convenience δεν κλείνει τυχαία με την φωνή της. Θα μπορούσε να είναι η μικρή αδερφή της Chan ‘Catpower’ Marshall (ειδικά στον πρώτο της δίσκο, τώρα άλλαξε λίγο), και οι δυό συμμετείχαν στο "Monsieur Gainsbourg Revisited", με τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου να είναι τα δυο δικά τους φυσικά.

Στο "The Reminder" συνεργάζεται με τους Jamie Liddel, Gonzalez, Mocky και Renaud LeTang, που αυτομάτως σημαίνει οτι βάζει στην άκρη τις κακές της επιρροές (βλέπε Peaches) και το γυρνάει στις μελαγχολικές ατμοσφαιρικές μελωδίες με δυνατό της όπλο την μοναδική της φωνή, που ακούγεται όλο και καλύτερη (χωρίς βέβαια να λείπουν και κομμάτια σε πιο folk διαθέσεις). Φοβερή η διασκευή του "Sea Lion Woman" απο το ομότιτλο κομμάτι του 1939 των Christine & Katherine Shipp (μετέπειτα η Nina Simone το παράφρασε σε "See Line Woman" και το έκανε επιτυχία).


ΑΚΟΥΣΤΕ

10.3.07

Decemberists - Crane Wife



O Colin Meloy των Decemberists εμπνεύστηκε από μια ιαπωνική παραδοσιακή ιστορία και ονόμασε το καινούριο, 4ο άλμπουμ των Decemberists, "The Crane Wife".

Η ιστορία είναι η εξής: ένας φτωχός Iάπωνας βρίσκει έναν τραυματισμένο γερανό. Παίρνει σπίτι του το πτηνό και το φροντίζει ώσπου να γίνει καλά και να μπορεί πάλι να πετάξει - και τότε το ελευθερώνει. Μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται μια γυναίκα στην πόρτα του, με την οποια ερωτεύονται αμέσως και παντρεύονται. Η ίδια του λέει πως, για να βγουν από τη φτώχεια, μπορεί να υφαίνει μεταξένια ρούχα, με μοναδική προϋπόθεση να της υποσχεθεί πως δεν θα τη δει ποτέ να εργάζεται. Πουλώντας αυτά τα ρούχα, το ζευγάρι κερδίζει αρκετά, όμως ο άντρας γίνεται άπληστος και υποχρεώνει τη γυναίκα να υφαίνει όλο και περισσότερο, χωρίς να προσέξει πως αυτή αδυνατίζει και αρρωσταίνει. Μία μέρα, ο άντρας κρυφοκοιτάζει για να δει την πρόοδο της δουλειάς και βλέπει, για μεγάλη του έκπληξη, το γερανό που είχε γιατρέψει να ξεριζώνει τα πούπουλά του και να υφαίνει με αυτά στον αργαλειό. Όταν ο γερανός συνειδητοποιεί πως τον έχουν ανακαλύψει, πετάει μακριά και δεν ξαναγυρνά ποτέ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτή η ιστορία ενέπνευσε τον Colin Meloy, αφού και ο ίδιος γράφει τέτοιες ιστορίες και τις ντύνει με μουσική. Αυτό έκανε και στο Picaresque, αυτό κάνει και τώρα. Στο δίσκο λοιπόν υπάρχουν τα "The Crane Wife" part 1, 2 και 3, ένα εκ των οποίων γράφτηκε σε μπουζούκι παρακαλώ. Δεύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το "The Island (Come And See, The Landlord's Daughter, You'll Not Feel The Drowning)", το οποίο πρόκειται ουσιαστικά για τρία διαφορετικά τραγούδια (τέσσερα, αν συμπεριλάβουμε και την αρκετά ξεχωριστή εισαγωγή), και που αποτελεί ένα από τα διαμάντια του δίσκου και σαφή επίδειξη του πόσο εύκολα μπορούν οι Decemberists να πηδάνε από το ένα είδος μουσικής στο άλλο. Αρκεί μόνο να σας πω ότι στο "The Landlord's Daughter" η χρήση του hammond θυμίζει έντονα Uriah Heep σε σημεία.

Το "Yankee Bayonet" είναι ένα ντουέτο με τη Laura Veirs, στο οποίο συνομιλεί ένας ήδη πεθαμένος στρατιώτης του αμερικάνικου εμφυλίου με την έγκυο γυναίκα του που έχει αφήσει πίσω, ενώ στο "O Valencia!" ο Meloy μιλάει στη νεκρή αγαπημένη του, την οποία σκότωσε κατα λάθος ο πατέρας της στην προσπάθεια να σκοτώσει τον ίδιο, λόγω μιας οικογενειακής έχθρας. Το "Shankill Butchers" είναι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ένα παιδικό αργό τραγουδάκι -θυμίζει αρκετά νανούρισμα- με μία παραπάνω δόση σφαγής και θανάτου ("Ιf you don't mind your mother's words, a wicked wind will blow your ribbons from your curls, everybody moan, everybody shake, the Shankill Butchers wanna catch you awake"). Δηλαδή οι Shankill Butchers είναι κάτι σαν τον μπαμπούλα των ελληνίδων μαμάδων - μόνο που αυτοί υπήρξαν πραγματικά. Υπάρχει επίσης και το "Summersong" που είναι ένα πολύ ωραίο νοσταλγικό τραγούδι για το καλοκαίρι, με ακορντεόν και όμορφες κιθάρες (βέβαια κι εδώ μπλέκονται πεθαμένοι ναύτες κάπως, δε θα γινόταν αλλιώς άλλωστε).

Διακρίνετε ένα μοτίβο; Ναι, υπάρχει μια αγάπη για τα φρικιαστικά πράγματα και τους θανάτους, περισσότερο απ' όσο υπήρχε στο Picaresque δηλαδή. Όμως οι Decemberists έχουν εξελίξει τη μουσική τους κι άλλο από τον προηγούμενό τους δίσκο και η αφήγηση του Μeloy έχει γίνει ακόμη πιο ποιητική. O δίσκος είναι πολύ δεμένος και ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος εξίσου ευχάριστα και πολλές πολλές φορές. Για ένα συγκρότημα που είχε θέσει τόσο πολύ ψηλά τον πήχη με τον προηγούμενο δίσκο του, οι Decemberists όχι μόνο τα καταφέρνουν να μας εντυπωσιάσουν, αλλά μας κάνουν και να ανυπομονούμε για τα επόμενα βήματά τους.

Source: www.electricrequiem.com

ΑΚΟΥΣΤΕ: 1, 2

Introducing Joss Stone

Όταν ήταν 16-17 χρονών… στον πρώτο της δίσκο "Τhe Soul Sessions" που ηχογραφήθηκε για πλάκα στο στούντιο της είπαν "θες να τραγουδήσεις?" Τα είπε και της έβγαλαν αυτό το μικρής διάρκειας σχετικά, album.

Είναι Αγγλίδα, όχι Αμερικάνα.
Είναι πολύ μικρή, αλλά δεν βγήκε από κανένα reality.
Στα live εμφανίζεται πάντα ξυπόλητη. Είτε παίζει σε στάδιο είτε στην τελετή απονομής των Nobel.
Τραγουδάει τη μουσική της ψυχής. Soul.
Στις αρχές Μαρτίου κυκλοφόρησε το τρίτο της album με τίτλο "Introducing Joss Stone".
Μόλις έκλεισε τα 19.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στις Μπαχάμες, ενώ η τελική επεξεργασία έγινε στην Νέα Υόρκη από τον παραγωγό Raphael Saadiq, ο οποίος συμμετέχει και ως μουσικός στον δίσκο. Στο άλμπουμ συμμετέχουν οι Common και Lauryn Hill.

"Είμαι πραγματικά εγώ", δήλωσε η γλυκιά Joss. Γι' αυτό έδωσα τον τίτλο αυτό. Αυτά είναι τα τραγούδια μου, αυτή είμαι ως καλλιτέχνις. 'Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι ότι αυτό το άλμπουμ αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που είμαι ως καλλιτέχνιδα".

Όσον αφορά το εξώφυλλο του νέου album, το νέο look της Joss Stone, πέρα από sexy είναι γεμάτο από χρώματα. Πολλά χρώματα.
Στο εξώφυλλο του album, στην πλάτη της, στην συνολική αισθητική του νέου της video, στα live της, παντού... Προφανώς αυτό είναι μέρος ενός συνολικού concept που χαρακτηρίζει το τρίτο της αυτό album.

"Το κόλπο με τα graffiti και όλα αυτά τα χρώματα είναι για να εξηγήσω με εικόνα ποιο ακριβώς είναι το vibe του νέου μου album.
Γι' αυτό ήθελα το πρώτο μου video να έχει πολλά χρώματα ώστε να περάσω και ένα μήνυμα-να πω πως η τέχνη δεν είναι νεκρή ακόμα...".

ΑΚΟΥΣΤΕ

9.3.07

Frida Kahlo: Ποιά είναι - Η ταινία - Το soundtrack

Frida Kahlo Ζωγραφίζοντας τη δική της πραγματικότητα


H Magdalena Carmen Frieda Kahlo Calderon γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1907 στο Κογιοακάν, ένα χωριό στην περιφέρεια της Πόλης του Μεξικού. Ηταν η τρίτη κόρη του γερμανοεβραίου φωτογράφου, Guillermo Kahlo και της Ισπανίδας Matilda.

Σα ζωγράφος ασχολήθηκε κυρίως με αυτοπροσωπογραφίες, εμπνευσμένες από την λαϊκή τέχνη της χώρας της.
H Frida Kahlo πραγματοποίησε μία μόνο ατομική έκθεση στην πατρίδα της, το Μεξικό, κατά τη διάρκεια της ζωής της.
Ένας κριτικός τέχνης είχε γράψει τότε πως είναι αδύνατο να διαχωρίσεις τη ζωή από τη δουλειά της εξαιρετικής αυτής γυναίκας. Κι είχε δίκιο καθώς οι δυσκολίες, οι οποίες τη συνάντησαν αποτέλεσαν το έναυσμα για την ενασχόλησή της με τη ζωγραφική αλλά και την πηγή άντλησης της δημιουργικότητάς της. Κατά ένα αξιοσημείωτο τρόπο, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες και τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας με την απίστευτη εσωτερική δύναμη που διέθετε και τη διοχέτευε σε σχέδια και χρώματα.

Η μοίρα επεφύλασσε στο κορίτσι αυτό πολλές ατυχίες. Ηταν μόλις έξι ετών όταν προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα. Η ασθένεια πέρασε, όχι όμως χωρίς απώλειες. Το κορίτσι θα αντιμετώπιζε δυσκολία στο βάδισμα καθώς πια θα κούτσαινε. Ωστόσο η Frida ήταν ένα πολύ δυνατό παιδί. Δεν ένιωθε εύκολα φόβο και φερόταν ως αγοροκόριτσο. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος για την αδυναμία που της έδειχνε ο πατέρας της, ο οποίος φρόντισε για την όσο το δυνατό αρτιότερη εκπαίδευσή της.
Έτσι λοιπόν, το 1922, η 15χρονη κοπέλα περνούσε τις πύλες του σημαντικότερου εκπαιδευτικού ιδρύματος του Μεξικού, που μόλις είχε αρχίσει να δέχεται κορίτσια. Ενδεικτικό είναι ότι η Frida συμπεριλαμβανόταν στις 35 συνολικά μαθήτριες σε σύνολο 2.000 εγγεγραμμένων μαθητών.
Εκεί συνάντησε και τον μετέπειτα σύζυγό της, το ζωγράφο Diego Rivera, ο οποίος είχε πρόσφατα επιστρέψει από τη Γαλλία και του είχε ανατεθεί η δημιουργία μιας τοιχογραφίας. Η Kahlo ένιωσε ότι αυτός ο άνθρωπος τη γοήτευε. Δεν ήξερε όμως πώς να εκφράσει τα αισθήματά της απέναντί του και σκέφτηκε ότι ένας τρόπος για να τον προσεγγίσει θα ήταν μέσω των πειραγμάτων και των φαρσών ενώ παράλληλα προσπαθούσε να κάνει τη σύζυγό του (ναι, ο Diego ήταν παντρεμένος) να ζηλέψει. Ίσως για να νιώσει μια επιβεβαίωση ως νέα γυναίκα.
Η μοίρα όμως πρωταγωνιστούσε πάντοτε στη ζωή της Frida. Ήταν λοιπόν μόλις 18 ετών, όταν της συνέβη ένα σοβαρό ατύχημα. Το λεωφορείο στο οποίο βρισκόταν συγκρούστηκε με ένα βαγόνι από τραμ κι εκείνη τραυματίστηκε σοβαρά στο δεξί πόδι καθώς και στην περιοχή της λεκάνης. Αυτό το συμβάν θα γινόταν και η αιτία που θα στερούσε από την Kahlo τη δυνατότητα να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Θα περνούσαν όμως χρόνια, έως ότου η ίδια θα αποδεχόταν αυτή την πραγματικότητα.

Το 1926, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής της, η Frida ζωγραφίζει την πρώτη αυτοπροσωπογραφία της, που θα αποτελούσε την αρχή μόνο μιας μεγάλης σειράς ανάλογων έργων, όπου θα αντικατόπτριζε τα σημαντικά γεγονότα της ζωής της και τον συναισθηματικό αντίκτυπο που είχαν για την ίδια.
Με τον Rivera συναντήθηκαν και πάλι, το 1928, μέσω της φίλης της Tina Modotti που ήταν φωτογράφος και προσηλωμένη στα επαναστατικά ιδεώδη της εποχής. O Diego Rivera είχε μόλις χωρίσει από τη γυναίκα του και είχε πλέον έλθει η κατάλληλη στιγμή για να προσέξει περισσότερο τη Frida. Είχαν άλλωστε αρκετά κοινά σημεία. Ένα από αυτά: αντιμετώπιζαν την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα από την ίδια κομμουνιστική πλευρά. Παντρεύτηκαν τον Αύγουστο του 1929. Αναφορικά με το γάμο της, η Kahlo θα σχολίαζε αργότερα: "Στη ζωή μου είχα δύο σοβαρά ατυχήματα. Ένα αυτοκινητικό που με «γονάτισε"…Το άλλο, ήταν ο Diego".

Όμως βρισκόμαστε στο 1929. Το πολιτικό κλίμα στο Μεξικό είναι τεταμένο. Οι προοδευτικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες από την αντιδραστική κυβέρνηση. Ωστόσο, η φήμη του Rivera έχει απλωθεί στις ΗΠΑ. Έτσι, τον επόμενο χρόνο το ζευγάρι φεύγει με προορισμό το Σαν Φρανσίσκο ενώ το 1931 βρίσκονται στη Νέα Υόρκη όπου το μουσείο Μοντέρνας Τέχνης διοργανώνει μια αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη. Όσο για την Frida: Έως τότε δεν ήταν παρά μόνο μια γοητευτική παρουσία, που στεκόταν στο πλάι του διάσημου συζύγου της. Αυτό όμως θα άλλαζε σύντομα.

Το 1932, το μουσείο του Ντιτρόιτ αναθέτει στο ζωγράφο να φιλοτεχνήσει κάποιες τοιχογραφίες ενώ η Kahlo αποβάλλει. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής της, δημιουργεί τον πίνακα: «Miscarriage in Detroit».
Η τεχνοτροπία που ακολουθεί είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη του συζύγου της. Βασίζεται στη μεξικάνικη παραδοσιακή τέχνη και ειδικότερα στο στυλ που έχουν τα διάφορα τάματα, που οι πιστοί αφιερώνουν στους ναούς, τα λεγόμενα retablos.
Η Frida, εκείνη την περίοδο, άρχιζε να φτιάχνει μια σειρά υπέροχων έργων, όπου για πρώτη φορά, αντικατοπτριζόταν τόσο αποφασιστικά η γυναικεία θεώρηση των πραγμάτων και η κατάθεση της αλήθειας της.Η ίδια βέβαια δεν ήθελε να δίνει προς τα έξω την εικόνα της σημαντικής καλλιτέχνιδας.

Μετά το Ντιτρόιτ το ζεύγος επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, όπου είχε ανατεθεί στο Rivera μία τοιχογράφηση στο Rockefeller Center.
Ωστόσο, ένα σκάνδαλο ξέσπασε όταν ο εντολέας του ζωγράφου του ζήτησε να καταστραφεί το μισοτελειωμένο έργο καθώς ο Rivera είχε συμπεριλάβει στο θέμα που ανέπτυσσε, στοιχεία που παρέπεμπαν στην πολιτική. Ωστόσο ο Rivera ήθελε να παρέμεινε στις ΗΠΑ, καθώς ήταν μια χώρα που αγαπούσε. Η σύζυγός του, βέβαια, είχε αντίθετη άποψη.

Όταν τελικά επέστρεψαν (το 1935) στο Μεξικό, ο Rivera συνήψε δεσμό με τη μικρότερη αδελφή της Frida, την Christina.
Η σύγκρουση μεταξύ των συζύγων ήταν αναπόφευκτη. Από τότε, ο Rivera δεν παρέμεινε ποτέ πιστός σε καμία γυναίκα ενώ η Frida άρχισε να έχει σχέσεις με διάφορους άνδρες αλλά και με γυναίκες.
Ένας από τους σημαντικότερους άνδρες που πέρασαν από τη ζωή της ήταν ο Ρώσος επαναστάτης, Leon Trotsky.

Το 1938 φτάνει στο Μεξικό μια ηγετική μορφή του σουρεαλιστικού κινήματος: ο Andre Breton. Γοητεύεται από τη χώρα την οποία θεωρεί «φυσικά σουρεαλιστική» αλλά και από τους πίνακες της Frida Kahlo.
Κατόπιν και δικής του πρωτοβουλίας, η ζωγράφος παρουσιάζει τη δουλειά της στην αριστοκρατική Julian Levy Gallery της Νέας Υόρκης. Η εκδήλωση στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία ενώ οι μισοί πίνακες πωλήθηκαν.
Μια ανάλογη έκθεση διοργανώθηκε τον επόμενο χρόνο και στο Παρίσι. Μπορεί από οικονομικής άποψης να μην είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ωστόσο απέσπασε καλές κριτικές ενώ το μουσείο του Λούβρου αγόρασε έναν πίνακα της ζωγράφου, στην οποία απέδωσαν εύσημα για τη δουλειά της, ο Picasso και ο Kandinsky.





H Kahlo, όμως, άρχισε να αποστασιοποιείται από τον σουρεαλισμό.
Παρά το γεγονός, ότι μαζί με το Rivera έλαβαν μέρος στη διεθνή έκθεση σουρεαλισμού στο Μεξικό, αργότερα η ίδια θα τόνιζε με κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν υπήρξε ποτέ πραγματική σουρεαλίστρια. «Δεν ζωγράφιζα ποτέ όνειρα. Ζωγράφιζα τη δική μου πραγματικότητα» υποστήριζε.

Στις αρχές του 1940, για λόγους που δεν είναι ακόμη σαφείς, η Frida Kahlo και ο Diego Rivera χώρισαν αν και συνέχιζαν να κάνουν από κοινού δημόσιες εμφανίσεις.
Το Μάιο, μετά την πρώτη απόπειρα δολοφονίας του Trotsky, ο Rivera έφυγε για το Σαν Φρανσίσκο.Τη δεύτερη φορά όμως ο Ρώσος επαναστάτης δεν ήταν τυχερός και η Frida Kahlo ανακρίθηκε από τις αρχές καθώς ήταν γνωστή με τον δολοφόνο.
Αμέσως μετά, έφυγε και αυτή για τις ΗΠΑ, όπου συνόδευσε τον πρώην σύζυγό της. Ύστερα από δύο μήνες ξαναπαντρεύτηκαν.
Ο λόγος; Κάποιοι λένε ότι ο Rivera έβλεπε την κατιούσα που είχε πάρει η υγεία της Frida και θέλησε να είναι κοντά της.Η επόμενη περίοδος ήταν όντως πολύ δύσκολη για την καλλιτέχνιδα καθώς έκανε μια σειρά χειρουργικών επεμβάσεων στην σπονδυλική στήλη και στο πόδι της. Η σωματική και ψυχολογική της κατάσταση δεν ήταν καλή και έτσι εισήχθη σε νοσοκομείο του Μεξικού (στο οποίο είχαν ήδη επιστρέψει). Εκεί παρέμεινε για ένα περίπου χρόνο.

Στο μεταξύ η καλλιτεχνική φήμη της, περισσότερο στις ΗΠΑ, εξαπλωνόταν ταχύτατα και το όνομά της συμπεριλαμβανόταν μεταξύ των εκθετών στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, στο Ινστιτούτο Σύγχρονων Τεχνών της Βοστόνης, στο Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφειας.Το 1946 της απενεμήθη βραβείο στο πλαίσιο της Ετήσιας Εθνικής Έκθεσης του Μεξικού.
Ανέλαβε επίσης να διδάσκει στην πειραματική σχολή τέχνης «La Esmeralda» και παρά τις μη συμβατικές εκπαιδευτικές μεθόδους που ακολουθούσε, κατάφερε να εμφυσήσει στους μαθητές της τη γοητεία της τέχνης.

Το επόμενο διάστημα η Kahlo έγινε ένθερμη υποστηρίκτρια του κομμουνιστικού κινήματος, από το οποίο είχε αποπεμφθεί ο Rivera εξαιτίας του συνδέσμου του με τη μεξικανική κυβέρνηση αλλά και της γνωριμίας του με τον Trotsky.
H Kahlo τότε αναφωνούσε με κομπασμό: «Εγώ ήμουν μέλος του κόμματος πριν συναντήσω τον Diego και νομίζω ότι είμαι καλύτερη κομμουνίστρια απ' ότι θα υπάρξει αυτός ποτέ»!

Τα έργα της τώρα όμως ήταν άχαρα καθώς ο πόνος, τα φάρμακα και το ποτό δεν της επέτρεπαν κάτι διαφορετικό.
Το 1954 διοργανώνεται για πρώτη φορά, κατά τη διάρκεια της ζωής της, ατομική έκθεση της ζωγράφου, στην πατρίδα της, το Μεξικό.
Πολλοί πίστευαν ότι η ίδια, λόγω της κακής κατάστασης της υγείας της, δεν θα μπορούσε να παρευρεθεί στην εκδήλωση. Τους διέψευσε όμως καθώς είχε φροντίσει να στείλει προηγουμένως στην αίθουσα το διακοσμημένο κρεβάτι της με ουρανό και στη συνέχεια να καταφτάσει και η ίδια με τη βοήθεια βέβαια του φορείου.
Η σωματική της κατάσταση επιδεινώθηκε όμως όταν προσβλήθηκε από γάγγραινα και οι γιατροί της ακρωτηρίασαν το δεξί πόδι κάτω από το γόνατο. Ήταν πράγματι τρομερό γι' αυτή τη γυναίκα που τόσο πολύ προσπάθησε να εξοικειωθεί με τα προβλήματά της, να χρειάζεται και πάλι να δείξει απίστευτη δύναμη προκειμένου να συνηθίσει στο νέο τρόπο ζωής της.
Παρ' όλα αυτά, όχι μόνο έμαθε να περπατά με τεχνητό άκρο αλλά κατάφερνε (με τη χρήση φαρμάκων) να χορεύει κιόλας σε φιλικές συγκεντρώσεις.
Το τέλος όμως ήταν κοντά.

Τον Ιούλιο του 1954 πραγματοποίησε την τελευταία της δημόσια εμφάνιση, όταν συμμετείχε σε διαδήλωση κατά της ανατροπής του αριστερού προέδρου της Γουατεμάλα, Jacobo Arbenz.Την ίδια χρονιά «έφυγε» από τη ζωή κατά τη διάρκεια του ύπνου της, εξαιτίας της εμβολής που υπέστη αν και μεταξύ των ανθρώπων του περιβάλλοντός της υπήρχε κάποια υποψία ότι ίσως η ίδια προκάλεσε τον θάνατό της.Ο τελευταίος λόγος όμως ανήκει στην ίδια και συνοψίζεται στη φράση που είχε σημειώσει στο τελευταίο της ημερολόγιο: "Πιστεύω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μη γυρίσω ποτέ πίσω. Frida".





Η ταινία: Julie Taymor - Frida (2002)

Σκηνοθεσια: Julie Taymor
Σεναριο: Hayden Herrera Clancy Sigal
Ηθοποιοι: Salma Hayek Alfred Molina Valeria Golino Geoffrey Rush
Μουσική: Elliot Goldenthal

Η ταινία Frida είναι η εξιστόρηση της ζωής της Frida Kahlo εστιάζοντας στη σχέση της με τον Diego Rivera η οποία τάραξε τα νερά του Μεξικάνικου καλλιτεχνικού κόσμου και όχι μόνο.

Εκτός από τη σχέση με τον Rivera η ταινία καλύπτει όλη τη ζωή της Kahlo από την παράνομη κι αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Leon Trotsky, ως τους προκλητικούς, για την εποχή εκείνη, ερωτικούς δεσμούς με άλλες γυναίκες.

Εικαστικό αριστούργημα δίπλα σε ένα πολύ κοντά στην πραγματικότητα σενάριο, είναι μία ταινία που δε θα απογοητεύσει με τίποτα όποιον γνωρίζει το έργο και τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής της μεξικανής ζωγράφου, τη θυελλώδη σχέση με το σύντροφό της, Diego Rivera αλλά και με τις πιο εξέχουσες και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της παγκόσμιας πολιτικής και διανόησης της εποχής της.Η Salma Hayek την ενσαρκώνει μοναδικά αλλά και η υπόλοιπη διανομή είναι άψογη και κινείται στη σφαίρα της σχεδόν απόλυτης ταύτισης με την πραγματικότητα.






Η μουσική: Elliot Goldenthal - Frida





Την "ευθύνη" για το soundtrack της ταινίας έχει ο Elliot Goldenthal, που δίκαια πήρε το oscar καλυτερης μουσικής επένδυσης το 2003.

Συνδέεται και αποδίδει πλήρως το κλίμα της ταινίας, μας βάζει σε κείνο το μεξικάνικο κλίμα και μας αφήνει να περιπλανηθούμε εκεί μεσα, με τη βοήθεια της Chavela Vargas και της Lila Downs….


Η ταινία είναι DVD rip με ενσωματωμένους τους ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15


Το soundtrack είναι στα 256 kbs με όλα του τα εξώφυλλά και περιλαμβάνει και 4 μικρά βιντεακια από τα γυρίσματα της ταινίας

Ακούστε: 1 2

8.3.07

Mario Monicelli - Ο κλέψας του κλέψαντος / I soliti ignoti

Ιταλική κωμωδία του 1958 - Ασπρόμαυρη, 111΄.


Σκηνοθεσία: Mario Monicelli
Σενάριο: Age & Scarpelli, Suso Cecchi D'Amico, Mario Monicelli
Ηθοποιοί: Vittorio Gassman, Renato Salvatori, Mimmo Carotenuto, Rosanna Rory, Carla Gravina, Claudia Cardinale, Carlo Pisacane, Tiberio Murgia, Gina Rovere, Totò, Marcello Mastroianni



Η τραγελαφική απόπειρα του Kόζιμο να κλέψει ένα αυτοκίνητο τον οδηγεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Μολονότι η ποινή που του επιβάλλεται είναι ολιγόμηνη, ο Kόζιμο πρέπει πάση θυσία να βγει, αφού έχει στο μυαλό του το σχέδιο για την τέλεια ληστεία. Τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας προσλαμβάνουν τον Πέπε, έναν αποτυχημένο μποξέρ, προκειμένου να τον αντικαταστήσει στη φυλακή.
Για 150.000 λιρέτες ο πυγμάχος Πέπε αυτοκαταγγέλλεται ότι δήθεν έκανε αυτός τη ληστεία, που στην πραγματικότητα έχει διαπράξει ο Kόζιμο. Η απάτη όμως αποκαλύπτεται για να καταλήξουν και οι δύο στη φυλακή.
O Πέπε καταφέρνει να αποσπάσει από τον Kόζιμο τα σχέδια μιας ληστείας που ετοιμαζόταν να κάνει σε ένα ενεχυροδανειστήριο αλλά δεν πρόλαβε και, όταν βγαίνει, αποφασίζει να κάνει ο ίδιος τη ληστεία. Στήνει, λοιπόν, μια «συμμορία» από τέσσερις φτωχοδιάβολους και με τις συμβουλές του παλιού διαρρήκτη Ντάντε, ετοιμάζουν το χτύπημα: θα μπουν στο γειτονικό διαμέρισμα και με την τεχνική του ριφιφί, θα μπουν στο ενεχυροδανειστήριο και θα παραβιάσουν το χρηματοκιβώτιο.
Ένα λάθος όμως που θα κάνουν θα τους «βγάλει» στην κουζίνα του διαμερίσματος, όπου αρχίζουν να μαγειρεύουν, αφού είναι μονίμως πεινασμένοι...





Γυρισμένη σε μια Ρώμη γκρίζα και ανώνυμη, μ’ ένα καλοκουρδισμένο σενάριο, εξαιρετική σκηνοθεσία και μια εκπληκτική ομάδα ηθοποιών, η ταινία είναι μια αξέχαστη ανθρωπολογική τοιχογραφία της καθημερινότητας, όπου το κωμικό στοιχείο στεφανώνεται συχνά και από μια μελαγχολική αύρα.

Όταν είπα ότι ήθελα να κάνω την ταινία με πρωταγωνιστή τον Γκάσμαν, όλοι νόμισαν ότι αστειευόμουν. Κανείς δεν ήθελε τον Γκάσμαν επειδή είχε ερμηνεύσει μέχρι τότε το ρόλο του κακού και την περίοδο που είχε μείνει στην Αμερική είχε λιγάκι ξεφτιλιστεί. Αντιτάχτηκα, επέμεινα και στο τέλος ο Κριστάλντι (παραγωγός) υιοθέτησε την άποψή μου και είπε: ‘‘Εντάξει, θα την κάνουμε μ’ αυτόν αρκεί να τον κρύψουμε πίσω από γνωστούς ηθοποιούς’’. (Μάριο Μονιτσέλι)

«Σκηνοθέτης απρόβλεπτος, καθόλου αλλοτριωμένος από υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, ο Μάριο Μονιτσέλι με το ‘’Ο κλέψας του κλεψαντος’’ μας χάρισε μια εξαιρετικά διασκεδαστική και ειλικρινή ταινία, που συνάμα αποτελεί και μία από τις αξιολογότερες ιταλικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο σενάριο, ασυνήθιστα ευφρόσυνο και πλούσιο σε επιτυχημένες ατάκες. Αναφερόμαστε επίσης και στην τεχνική δεξιοτεχνία, στην ικανότητα της αφήγησης και στην καθοδήγηση των ηθοποιών· ο Μονιτσέλι καταφέρνει μεταξύ άλλων να μας παρουσιάσει έναν Βιτόριο Γκάσμαν πρωτόφαντο, διασκεδαστικό και αστείο».
(Βιτόριο Σπινατσόλα, Περιοδικό «Cinema Nuovo» (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1958)


DVD-Rips + greek subs

Δείτε: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Ελληνικά μονόπρακτα - Forever

Η ΕΡΤ παρουσιάζει τα «Ελληνικά μονόπρακτα» με έργα σημαντικών Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.





Ένα ζευγάρι αρχιτεκτόνων σχεδιάζει επιτυχημένα οικοδομήματα, ώσπου αποκαλύπτεται ότι τα θεμέλια της σχέσης τους είναι σαθρά. Ένα σαββατοκύριακο σε ένα νησί του Αιγαίου ο ένας αποφασίζει και ο άλλος παλεύει να αποδεχτεί ότι τους στέρεψε η αγάπη. Το ζευγάρι-πρότυπο ανακαλύπτει τις αδυναμίες που κρύβουν οι ανθρώπινες σχέσεις, τα λάθη του παρελθόντος, όσα καταχώνιαζαν χρόνια στην ψυχή τους και ξεπερνούν τα όρια. Όμως ο πόλεμος μπορεί να καταλήξει σε ειρήνη.

Συγγραφέας: Γιώργος Ηλιόπουλος

Θεατρικός σκηνοθέτης: Λάγια Γιούργου

Παίζουν: Άννα Μάσχα, Ιερώνυμος Καλετσάνος

TV rip

Δείτε: 1 2 3 4

7.3.07

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Ο Μαχαιρίτσας σίγουρα δεν χαίρει παγκόσμιας απήχησης, ούτε διεκδικεί δάφνες καλλιτεχνικής εμπνεύσεως και ερμηνείας, όμως με την απλότητα, τη μαγκιά του, το «χύμα» γενικά του προσωπικού και μουσικού του χαρακτήρα, τις ροκιές, τις ιταλικές διασκευές (του μοναδικού Lucio Battisti ), τις πετυχημένες συνεργασίες, παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους κλασσικούς «ροκάδες» του ελληνικού πενταγράμμου...
Η παιδική του ηλικία πολυτάραχη, αναρχικός χαρακτήρας, επαναστάτης, δύσκολος να μπει σε καλούπι.



Γεννιέται στο Βόλο και σε ηλικία 6 ετών αρχίζει μαθήματα πιάνου για ένα μόλις χρόνο. Σε ηλικία 9 ετών αγοράζει τον πρώτο του δίσκο, το Help των Beattles. Σε τρία χρόνια ανακαλύπτει το Revolver, και πάλι των Beattles.
Η πρώτη δουλειά που κάνει είναι στην αποθήκη της δισκογραφικής εταιρείας Μίνως Μάτσας και Υιός, αλλά η ασυνέπεια στο ωράριο της εταιρείας είναι η αιτία που τον διώχνουν (συμπτωματικά τα προσωπικά του albums κυκλοφορούν από την MINOS-EMI).
Το σχολείο το έχει σταματήσει προ πολλού, γιατί δεν τα πήγαινε καλά στα μαθήματα, αλλά και γιατί είχε τσακωθεί μ' ένα καθηγητή του, με αποτέλεσμα να αποβληθεί από όλα τα γυμνάσια! Ακολουθούν δεκάδες δουλειές, όπως μπάρμαν, παρκαδόρος, σερβιτόρος σε καφετέρια και πολλές άλλες. Στο στρατό υπηρετεί 14 μήνες σαν προστάτης (και άλλους 5-6 μήνες φυλακή !!!).

Μόλις απολύεται από το στρατό αρχίζει να τραγουδά αντάρτικα τραγούδια με τον Πάνο Τζαβέλα στη ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ. Η εποχή που τα αντάρτικα ήταν της μόδας έχει περάσει, όμως είναι μια αρχή.


Έχει φτάσει 20 χρονών και γεννιέται η ιδέα των P.L.J. Το ξεκίνημα γίνεται από τον ίδιο και τον Παύλο Κικριλή. Αυτός με τη σειρά του φέρνει τον Τάκη Βασαλάκη και το συγκρότημα είναι έτοιμο! Με την προσθήκη του Αντώνη Μιτζέλου στην κιθάρα οι P.L.J. ξεκινούν για την Γαλλία με σκοπό μια διεθνή καριέρα.
Κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί τελικά, όμως το 1982 κυκλοφορεί το ARMAGEDDON από την Polygram, με παραγωγό τον Γιάννη Δουλάμη, με τον οποίο και γίνονται όλοι οι δίσκοι του συγκροτήματος. Το ARMAGEDDON είναι βασισμένο στην Παλαιά Διαθήκη και η συνθετική ιδέα έχει τη βάση της στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Στον Λαυρέντη αρέσει η ενασχόληση με θρησκευτικά θέματα, ενώ έχει κάνει και μαθήματα θρησκευτικής μουσικής και ψαλμωδίες στη Μονή Πετράκη. Την εποχή εκείνη όμως το rock που προωθεί το συγκρότημα δεν έχει τόση απήχηση. Είναι περίεργο το γεγονός ότι όταν πρόσφατα το ARMAGEDDON βγαίνει σε CD, θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους ελληνικούς rock δίσκους.

Η απογοήτευση κάνει το συγκρότημα να στραφεί σε ελληνικό στίχο, και έτσι το 1983 βγαίνει ο 2ος δίσκος του συγκροτήματος. Τότε το συγκρότημα μετονομάζεται σε Τερμίτες (υπάρχει ένα τραγούδι με αυτόν τον τίτλο στο 2ο δίσκο), όνομα που θυμίζει Beattles (σκαθάρια).
Ο 3ος δίσκος είναι αυτός που κάνει τους πάντες να ενδιαφερθούν για τους Τερμίτες, το 1984. Με τίτλο ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΜΑΡΙΑ και με τον Γιώργο Νταλάρα να συμμετέχει στα τραγούδια ΑΡΚΟΥΔΕΣ και ΣΚΟΝΗ, ο δίσκος πουλάει χιλιάδες αντίτυπα και ακολουθούν εμφανίσεις, συναυλίες και άλλα.
Τον Σεπτέμβριο του '86 κυκλοφορεί το τέταρτο album, με τίτλο ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΑ ΤΡΕΝΑ, από την Virgin. Περιέχει τραγούδια όπως την ΣΚΛΗΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, και το ΟΥΤΕ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ. Σε αυτό το δίσκο συμμετέχει η Σοφία Βόσσου και η Φλέρυ Νταντωνάκη. Στο πιάνο είναι ο Γιάννης Μπαχ-Σπυρόπουλος, ενώ στα ντραμς ο Φίλιππος Σπυρόπουλος.
Τελευταίο studio album των Τερμιτών είναι το ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ, που κυκλοφορεί το 1988 με τραγούδια όπως το ΠΟΣΟ ΣΕ ΘΕΛΩ, ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΠΟ 'ΔΩ και άλλα.
Με το album ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ, ζωντανά ηχογραφημένο από μια καταπληκτική συναυλία στο Λυκαβηττό όπου και συμμετέχει πλειάδα καλλιτεχνών, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Σοφία Βόσσου, ο Αντώνης Βαρδής (με τον οποίο ο Λαυρέντης τραγουδά το ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΤΡΕΛΑ) και οι Κατσιμιχαίοι, κλείνει ο κύκλος των Τερμιτών.

Το 1989 λοιπόν, ξεκινά η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής ταυτόχρονα. Πρώτο album Ο ΜΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ Η ΣΑΓΑΠΩ από την MINOS-EMI, σε στίχους του Μιχάλη Μαρματάκη που έγραφε στίχους και για τους Τερμίτες.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1991, κυκλοφορεί το ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ BLUES, το οποίο γίνεται χρυσός δίσκος. Ο Γιώργος Νταλάρας συμμετέχει στο ομώνυμο τραγούδι. Οι στίχοι των: Γιάννη Μπαχ-Σπυρόπουλου, Αφροδίτης Μάνου, Γιάννη Προεστάκη, Σάββα Πασχαλίδη και Χάρη Καφετζόπουλου.
Στη συνέχεια το 1993 κυκλοφορεί το ΡΙΞΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ. Δέκα κομμάτια, τα οχτώ σε μουσική του Λαυρέντη, σε στίχους Λίνας Δημοπούλου, Μιχάλη Γκανά, Έλενας Ζερβού, Κώστα Καρυστινού, Άκου Δασκαλόπουλου. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη συμμετέχει στο ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ 'ΧΩ ΓΙΑ ΜΕΤΑ.
Ο Λαυρέντης έχει ήδη ξεκινήσει κοινές καλλιτεχνικές εμφανίσεις με τον Διονύση Τσακνή, οι οποίες και αποτυπώνονται δισκογραφικά στο album Η ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΤΟ ΠΕΙ, σε ζωντανή ηχογράφηση από την συναυλία στον Λυκαβηττό στις 6 Σεπτεμβρίου 1993 και από τις εμφανίσεις στις 25 και 26 Φεβρουαρίου 1994 στο ΜΕΤΡΟ.
Ο Λαυρέντης και ο Διονύσης είναι πλέον ένα αχώριστο δίδυμο (έγιναν και κουμπάροι) σε κάθε live εμφάνιση τους.
Το 1995 κυκλοφορεί ο δίσκος (CD πλέον) ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΣΕ Η ΘΕΑ. Ένας από τους καλύτερους δίσκους του Λαυρέντη, ο οποίος όμως δεν θα έχει και ανάλογη εμπορική επιτυχία. Συμμετέχει ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος και η Ελισάβετ Καρατσόλη.
Κατόπιν, σε λιγότερο από 2 χρόνια, κυκλοφορεί μέσα στο 1996 το ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΝ. Ένα album-σταθμός που αγαπήθηκε πάρα πολύ, παρουσιάζοντας πολύ μεγάλες πωλήσεις. Η μουσική πάντα του Λαυρέντη (η ΑΠΟΥΣΙΑ είναι γραμμένη από τον Μίλτο Πασχαλίδη) και οι στίχοι του Ισαάκ Σούση, του Γιώργου Οικονομέα και της Λίνας Δημοπούλου. Τους στίχους στο ομώνυμο τραγούδι έγραψε ο Νίκος Τσακνής, αδερφός του Διονύση. Συμμετέχουν οι Πυξ Λαξ στο ΕΝΑΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ, ο Μπάμπης Στόκας (τραγουδιστής των Πυξ Λαξ) στο ΝΟΤΟ, καθώς και ο Δημήτρης Μητροπάνος στα ΚΙΤΡΙΝΑ ΒΡΑΔΙΑ.
Μετά από δυόμισι και πλέον χρόνια δισκογραφικής απουσίας (συμμετέχει μόνο σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών κατά την περίοδο αυτή) ο Λαυρέντης επιστρέφει τον Ιούνιο του 1999 με το νέο του CD, ΕΤΣΙ ΔΡΑΠΕΤΕΥΩ ΑΠ' ΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ. Η μουσική στα 8 από τα 11 τραγούδια είναι του Λαυρέντη, με ένα τραγούδι του Lucio Battisti (από τους αγαπημένους του καλλιτέχνες), ένα του Vasco Rossi και ένα του Δημήτρη Βασαλάκη (από τους Τερμίτες). Στο album αυτό συμμετέχει ο Διονύσης Σαββόπουλος, στο τραγούδι ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΑΩ. Η συνέχεια το ίδιο σημαντική.
Ο Λαυρέντης γράφει μουσική για την ταινία "Ένας κι ένας" και αφού γράψει την μουσική σε πολλά τραγούδια του 2πλου CD του Γ.Νταλάρα, βγάζει τον επόμενο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "Το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές". Σημαντική στιγμή του δίσκου η συνεργασία με τον Angelo Branduardi.
Επόμενη δισκογραφική δουλειά του Λαυρέντη, το single με την μουσική της ταινίας "Εφάπαξ" όπου τραγουδάει ο Γιάννης Κότσιρας (για τον οποίο έγραψε και τη μουσική για το CD Ξύλινο Αλογάκι).
Τελευταία του προσωπική δουλειά είναι το CD "Στο αφιερώνω", ενώ συμμετείχε και στο δίσκο "Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ", που ουσιαστικά αποτελεί το πρόγραμμα των Μαχαιρίτσα, Τσακνή και Πλιάτσικα στο Σταυρό του Νότου.

Εκτός από τη δισκογραφική δραστηριότητα, τα τελευταία χρόνια, μαζί με τον Διονύση Τσακνή, "οργώνει" την Ελλάδα τα καλοκαίρια, δίνοντας συναυλίες σε όλη την επικράτεια. Παράλληλα, το ίδιο πάντα δίδυμο, κάνει και επιλεγμένες εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Εκτός από το Διονύση, ο Λαυρέντης έχει συνεργαστεί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Δημήτρη Μητροπάνο, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.α. Το περσινό καλοκαίρι έδωσε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και την Κύπρο με τον Χρήστο Θηβαίο.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Μαχαιρίτσας έχει μείνει πιστός στο χώρο του καλού ελληνικού τραγουδιού, με συνέπεια και σημαντική παρουσία. Δικαίως θεωρείται λοιπόν από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδοποιούς...


Η δισκογραφία του Λαυρέντη από την εποχή των Τερμιτών μέχρι σήμερα...

Τερμίτες - Δισκογραφία

Περιμένοντας τη Βροχή / 1988
Τερμίτες στο Λυκαβηττό / 1987
Τσιμεντένια Τραίνα / 1986
Αμαρτωλή Μαρία / 1984
Τερμίτες / 1983
Armageddon / 1982

Προσωπική Δισκογραφία

Ήρωες με Καρμπόν / 2006
Αλκυονίδες Μέρες / 2005
Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ / 2004
Στο Αφιερώνω / 2003
Το Διάλλειμα Κρατάει Δυο Ζωές / 2001
Ένας κι Ένας / 2000
Έτσι Δραπετεύω Από Τις Παρέες / 1999
Παυσίλυπον / 1997
Παράθυρα Που Κούρασε Η Θέα / 1995
Η Νύχτα Θα Το Πει / 1994
Ρίξε Κόκκινο Στην Νύχτα / 1993
Διδυμότειχο Blues / 1991
Ο Μαγαπάς Και Η Σαγαπώ / 1989

Σταμάτης Κραουνάκης – Αλουμίνα


Ουσιαστικά οι αφορμές των ήχων και των μελωδιών έχουν προηγηθεί. Είναι κομμάτια που έχουμε όλοι μας ακούσει, αγαπήσει και σιγοτραγουδήσει.
Αυτή τη φορά με ένα άλλο πρίσμα. Περισσότερο ως νοητικά samples, ως μοτίβα για την ανάπτυξη των ethnic συνθέσεων.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης παρέδωσε στον ενορχηστρωτή Γιώργο Ζαχαρίου όλα τα απαραίτητα, κι ο τελευταίος επιμελήθηκε τον ήχο που βγάζει το Alumina. Ενα ήχο ethnic με πολλά όργανα, έντονο το ελληνικό στοιχείο, παρών το jazzy αίσθημα και ατμόσφαιρα σε ηλεκτρονικό υπόβαθρο.
Και άψογους μουσικούς - ο καθείς στον τομέα του. Βασίλης Σαλέας, Δημήτρης Μαργιολάς, Peter Massink.

ΘΗΣΕΙΟ
ΡΙΖΑ
ΔΕΡΒΙΣΗΣ
ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΙΟ
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ
ΙΕΡΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
ΜΗΔΕΙΑ
ALUMINA
ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ

Εντεκα ορχηστρικά κομμάτια και ένα τραγούδι, ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ. Τον ετοίμαζε δύο χρόνια και λέει ότι αν έστελνε ένα γράμμα της ελληνικότητάς του στην Ευρώπη θα ήταν αυτό.

192 Kbps + covers

Ακούστε

Σταμάτης Κραουνάκης – Κώστας Μακεδόνας

Ο Κώστας Μακεδόνας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1967. Εκεί μεγάλωσε και, φοιτητής ακόμα της Ανωτάτης Βιομηχανικής, βγήκε στο τραγούδι κάνοντας τις πρώτες εμφανίσεις του στα φοιτητικά στέκια, όπως "αρμόζει" στην παράδοση της Θεσσαλονίκης και των τραγουδιστών νέας γενιάς που έχει γεννήσει. Αυτή ήταν η αρχή και η αφορμή μιας ωραίας περιπέτειας που ξεκίνησε το 1987 και συνεχίζεται ως σήμερα.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης, γνωστός ιχνηλάτης της αυθεντικότητας, του πρότεινε συνεργασία και συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία. Τον επόμενο χρόνο ('88 -'89) μαζί με τη Βίκυ Μοσχολιού και την Τάνια Τσανακλίδου εμφανίζεται στο TABOO, κάνοντας τους μουσικόφιλους της Αθήνας να ψάχνουν το καλλιτεχνικό "πόθεν έσχες" του νεαρού τραγουδιστή.


Σταμάτης Κραουνάκης, Κώστας Μακεδόνας - Μόνο μια φορά



Το 1991, ο Κραουνάκης του εμπιστεύεται το «Μόνο μια φορά», ο Μακεδόνας το παίρνει όλο πάνω του, και με αυτό το δίσκο «προίκα», μπαίνει με φόρα στη δεκαετία. Είναι ο πρώτος προσωπικός του δίσκος. Ο τραγουδιστής δοκιμάζεται σε διάφορα είδη λαϊκών ερμηνειών. Το αποτέλεσμα, ακόμη παίζεται στα ραδιόφωνα.
Ο Κώστας Μακεδόνας ερμηνεύει τα τραγούδια άλλοτε πιο εσωτερικά και άλλοτε με περισσότερη εξωστρέφεια αλλά ποτέ κραυγαλέα. Και καταφέρνει κάτι πολύ δύσκολο: Να προχωράει μπροστά.

192 Kbps + covers

Ακούστε

------------------


Σταμάτης Κραουνάκης, Κώστας Μακεδόνας - Τι ειν’ η πατρίδα μας



Τα επόμενα χρόνια ακολουθούν: περιοδεία με τη Χάρις Αλεξίου σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Νέα συνεργασία με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στο ZOOM κι ένα δισκογραφικό παιχνίδι που μόνο παιχνίδι δεν ήταν,"Τι Είν' Η Πατρίδα Μας". Και οι κάμποι είναι και τ' άπαρτα ψηλά βουνά επίσης, αλλά είναι και τα τραγούδια μιας χαρούμενης και συνάμα σοβαρής καθημερινότητας. Αυτό προσπάθησε να ερμηνεύσει μέσα από παλιά και καινούρια λαϊκά τραγούδια ο Κώστας Μακεδόνας, σ' εκείνο το δίσκο του 1992.
Έλεγαν οι παλιοί τραγουδιστές ότι το πάλκο είναι μια καινούρια βάφτιση. Ανέβηκες σ' αυτό; Δύσκολα κατεβαίνεις. Ο Κώστας Μακεδόνας μπορεί να είναι ο τύπος του νέου λαϊκού τραγουδιστή αλλά την ίδια στιγμή είναι και "παλιός".

192 Kbps + covers

Ακούστε

Antoine de Saint Exupery - Ο μικρός πρίγκηπας


Ο βασιλιάς, ντυμένος με πορφύρα και ερμίνα, καθόταν σ' ένα θρόνο πολύ απλό και μαζί μεγαλόπρεπο.
«Α, να ένας υπήκοος!» φώναξε ο βασιλιάς μόλις είδε το μικρό πρίγκιπα.
Και ο μικρός πρίγκιπας αναρωτήθηκε: «Πώς άραγε με γνώρισε, αφού δε μ' έχει ξαναδεί;»
Δεν ήξερε ότι για τους βασιλιάδες ο κόσμος είναι πολύ απλοποιημένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.
«Πλησίασε να σε δω καλύτερα» του είπε ο βασιλιάς, πολύ περήφανος που, επιτέλους, ήταν βασιλιάς κάποιου.
Ο μικρός πρίγκιπας έψαξε με το βλέμμα πού να κάτσει, αλλά ο εξαίσιος μανδύας από ερμίνα κάλυπτε ολόκληρο τον πλανήτη.Έμεινε λοιπόν όρθιος και, έτσι που ήταν κουρασμένος, χασμουρήθηκε.
«Σύμφωνα με την εθιμοτυπία, δεν επιτρέπεται να χασμουριέσαι μπροστά στο βασιλιά» του είπε ο μονάρχης. «Σου το απαγορεύω».
Ο μικρός πρίγκιπας όμως απορούσε. Αφού ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός, ποιους κυβερνούσε ο βασιλιάς;
«Μεγαλειότατε...» του είπε, «με συγχωρείτε που ρωτάω...»
«Σε διατάζω να με ρωτήσεις» βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.
«Μεγαλειότατε... τι κυβερνάτε;»
«Τα πάντα» απάντησε ο βασιλιάς πολύ απλά.
«Τα πάντα;»
Ο βασιλιάς, με μια διακριτική χειρονομία, έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τα αστέρια.
«Όλα αυτά;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Όλα αυτά...» απάντησε ο βασιλιάς.
Γιατί ήταν όχι μόνο απόλυτος μονάρχης αλλά και παγκόσμιος μονάρχης.
«Και τα αστέρια σας υπακούουν;»
«Ασφαλώς» είπε ο βασιλιάς. «Υπακούουν αμέσως. Δεν ανέχομαι ανυπακοές».
Τόση δύναμη εντυπωσίασε το μικρό πρίγκιπα. Αν την είχε αυτός, θα μπορούσε να δει όχι σαράντα τέσσερα, μα εβδομήντα δύο, ακόμα κι εκατό ή και διακόσια ακόμα ηλιοβασιλέματα μέσα σε μια μέρα, χωρίς να χρειαστεί να τραβήξει καθόλου την καρέκλα του.Και έτσι που αισθανόταν και κάπως λυπημένος στη σκέψη του μικρού του πλανήτη που είχε αφήσει, πήρε θάρρος να ζητήσει μια χάρη από το βασιλιά:
«Θα ήθελα να έβλεπα ένα ηλιοβασίλεμα... Κάντε μου τη χάρη... Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει...»
«Το ηλιοβασίλεμα σου θα το 'χεις. Θα το απαίτησω. Μα θα περιμένω, σαν έμπειρος κυβερνήτης, πότε θα γίνουν ευνοϊκές οι συνθήκες».
«Και πότε θα συμβεί αυτό;» ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
«Χμ, χμ!» απάντησε ο βασιλιάς, αφού συμβουλεύτηκε πρώτα ένα χοντρό ημερολόγιο. «Χμ, χμ! Θα γίνει, γύρω... γύρω... θα γίνει απόψε γύρω στις επτά και σαράντα! Και τότε θα δεις πως με υπακούουν εμένα».
Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν για το χαμένο του ηλιοβασίλεμα. Ύστερα, είχε αρχίσει να βαριέται και λιγάκι,
«Δεν έχω τίποτα να κάνω πια εδώ» είπε στο βασιλιά.
«Φευγω».
«Μη φεύγεις» απάντησε ο βασιλιάς, που ήταν τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο. «Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό!»
«Σε τι υπουργό;»
«Σε... Σε υπουργό της δικαιοσύνης!»
«Μα δεν υπάρχει κανένας για να δικαστεί!»
«Πού ξέρεις;» είπε ο βασιλιάς. «Ακόμα δεν έχω γυρίσει ολόκληρο το βασίλειο μου. Είμαι πολύ γέρος, δεν έχω χώρο για άμαξα και
κουράζομαι να περπατάω».
«Α, μα κοίταξα κιόλας!» είπε ο μικρός πρίγκιπας, που έσκυψε να ρίξει ακόμα μια ματιά στην άλλη μεριά του πλανήτη. «Ούτε κι εκεί υπάρχει κανείς...»
«Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου» του απάντησε ο βασιλιάς. «Είναι το δυσκολότερο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου σωστά, θα είσαι πραγματικά σοφός».
«Εγώ» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου όπου κι αν βρίσκομαι. Δεν υπάρχει λόγος να μένω εδώ».


Ο Antoine de Saint Exupery γεννήθηκε στη Γαλλία το 1900 από αριστοκρατική οικογένεια. Στα είκοσι έξι του γίνεται πιλότος και μάλιστα από τους πρωτοπόρους των υπερατλαντικών πτήσεων. Το 1936 παίρνει μέρος στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και αργότερα κατατάσσεται στην αμερικάνικη αεροπορία σαν πιλότος καταδιωκτικού.
Από τη γεμάτη περιπέτειες και ένταση ζωή του γεννήθηκαν τα κλασικά πια βιβλία του: Γη των ανθρώπων, Πιλότος πολέμου, Νυχτερινή πτήση και βέβαια, Ο Μικρός Πρίγκιπας που πρωτοεκδόθηκε στην Αμερική το 1940 όπου είχε καταφύγει όταν κατέρρευσε το γαλλικό μέτωπο.
Ο Σαιντ Εξυπερύ εξαφανίστηκε με το αεροπλάνο του το 1944, ανοιχτά της Κορσικής, ενώ εκτελούσε την ένατη πολεμική του αποστολή κυνηγώντας γερμανικά καταδιωκτικά.

"Ο πόλεμος δεν είναι περιπέτεια. Είναι μια αρρώστια. Είναι σαν τον τύφο. (Antoine de Saint Exupery)

Το κλασσικό αριστούργημα του Σαιντ Εξυπερύ που διαβάζεται πάντα με την ίδια συγκίνηση από μικρούς και μεγάλους. Εικονογραφημένο με τις ακουαρέλες του ίδιου του συγγραφέα. Ένας ύμνος στη ζωή, τη φύση, την αγάπη, τη φιλία. Ένα αντίδοτο για τη ματαιδοξία, την πλεονεξία, τα πλούτη και την πειθαρχία της σύγχρονης ζωής...

Διαβάστε

Σταμάτης Κραουνάκης – τα από δω κι από κει!

Η εποχή μας δίνει το απόλυτο (;) δικαίωμα της επιλογής και εφαρμογής της αλήθειας μας. Απ' την άλλη, όμως δεν μας επιτρέπει αυτό να γίνει -χα,χα,χα- χωρίς θυσία. Δεν γλιτώνει κανείς τη θυσία.
Αλλά ο άνθρωπος μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, κουρντίζεται για την παραγωγή απ' την ώρα που ξεβράζεται σ' αυτόν τον κόσμο. Δύσκολο ζώο ο άνθρωπος. Δεν φχαριστιέται με τίποτα.
Άρα όλο το θέμα είναι μόνο "ν' αγαπάς". Αντιπαθώ τα γκέτο. Λυπάμαι που υπάρχει τόση αγωνία για απλά πράγματα, όπως ένα χαμόγελο, μια μάτια, ένα χάδι. Τέτοιο άρπαγμα απ' τον άλλον για να νιώσουμε ασφαλείς.
Η φίλια είναι πολύ δυνατή κατάκτηση. Οι φίλοι μας είναι μοναδικός θησαυρός.
Παιδιά, ταξιδιώτες είμαστε!!! Να μάθουμε να περπατάμε με άλλους είναι το θέμα.
(Σταμάτης Κραουνάκης)

Αν ισχύει αυτό που κάποτε ο ίδιος είχε δηλώσει, ότι τα τραγούδια είναι γιατροί της ψυχής, τότε πάνω από όλα ο Κραουνάκης είναι ο μέγας θεράπων του ελληνικού τραγουδιού, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια.

Πέρα από την γνωστή δισκογραφική του δουλειά (γύρω στα 40 cd και 50 έργα για το θέατρο) σκόρπια θα βρούμε τραγούδια του όπου εμφανίζεται σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών είτε σα συνθέτης , είτε σαν στιχουργός είτε σαν ερμηνευτής. Κι επειδή αυτά είναι μικρά διαμαντάκια και μερικές φορές άγνωστα και χαμένα είπα να τα μαζέψω και να σας τα προσφέρω όλα μαζί.




ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: ΦΡΕΣΚΟ ΧΙΟΝΙ
2004
1. ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝ
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης
Στιχουργός: Οδυσσέας Ιωάννου
Ερμηνευτής: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρις Αλεξίου

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ: ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ
2004
1. ΠΑΩ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΟΥΡΑΝΟ
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ: ΓΕΦΥΡΕΣ
2002
1. TO KOINO
Συνθέτης: Διονύσης Τσακνής
Στιχουργός: Κώστας Τριπολίτης
Ερμηνευτής: Σταμάτης Κραουνάκης, Σπείρα-Σπείρα, Διονύσης Τσακνής

ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ: ΠΕΣ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ
2002
ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΥΛΙΟ
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης

2. ΡΟΖ ΓΡΑΒΑΤΑ
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ-ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: ΑΝΑΣΑ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
1995

1. ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
Στιχουργός: Λίνα Νικολακοπούλου
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης

2. ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ
Στιχουργός: Λίνα Νικολακοπούλου
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης

ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ: ΝΤΟΥΕΤΑ
1994
1. Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΪΡΟ
Στιχουργός: Κώστας Τουρνάς
Ερμηνευτής: Κώστας Τουρνάς, Σταμάτης Κραουνάκης

NOTHΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ: ΤΟΠΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
1993
1. ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ (Ερωτικό)
Συνθέτης: Νότης Μαυρουδής
Στιχουργός: Τάσος Σαμαρτζής
Ερμηνευτής: Σταμάτης Κραουνάκης

2. ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Συνθέτης: Νότης Μαυρουδής
Στιχουργός: Τάσος Σαμαρτζής
Ερμηνευτής: Σταμάτης Κραουνάκης

3. ΤΟΠΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
Συνθέτης: Νότης Μαυρουδής
Στιχουργός: Τάσος Σαμαρτζής
Ερμηνευτής: Σταμάτης Κραουνάκης

ΔΙΑΦΟΡΟΙ: ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΥΜΝΟ
1992
1. ΠΩΣ ΕΦΥΓΕΣ (Acapela)
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνευτής: Βίκυ Μοσχολιού
Πρώτη ηχογράφηση από την ίδια (ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΙΑ, 1981).

2. ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ (Αυλαία και πάμε)
Στιχουργός: Γιάννης Ξανθούλης
Ερμηνευτής: Σταμάτης Κραουνάκης
Τραγούδι που γράφτηκε για την ομώνυμη θεατρική παράσταση του έργου του Νηλ Σάιμον.

ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ: ΠΙΑΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ
1989
1. ΓΙΑΠ-ΓΙΑΠ-ΓΙΑΡΑΜΑΝ
Συνθέτης: Τάκης Μουσαφίρης
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης

ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ: ΔΙΚΑΙΩΜΑ
1988
1. ΩΠΑ, ΕΙΠΑ, ΛΕΩ
Στιχουργός: Γιώργος Μανιώτης
Συμμετέχει το Καταραμένο Τρίο (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ευριπίδης Αποστολίδης, Γιώργος Ψυχογιός). Πρωτοακούστηκε το 1987 στην ομώνυμη επιθεώρηση του Γιώργου Μανιώτη.

2. ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Στιχουργός: Λίνα Νικολακοπούλου
Συμμετέχει η Παιδική Χορωδία της Χ.Ο.Ν. Παλαιού Φαλήρου. Πρώτη ηχογράφηση: Γιώργος Μαρίνος (ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ, 1984).

ΠΩΛΙΝΑ: ΜΠΙΡΙΜΠΑ
1986
1. MΠΙΡΙΜΠΑ
Συνθέτης: Χάρης Χαλκίτης
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ: ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕΜΒΑΖΩ
1981
1. ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ
Στιχουργός: Βασίλης Τσιτσάνης
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης

2. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
Στιχουργός: Λίνα Νικολακοπούλου
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης

ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ: CHARLIE CHAPLIN
1978
1. EΠΕΙΣΟΔΙΟ
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ: ΓΟΥΣΤΑΡΩ
6. ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνευτής: Γιώργος Ζήκας, Σταμάτης Κραουνάκης, Κώστας Μακεδόνας

ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ: ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΡΩΤΗΣΑ
1990
8. ΒΑΛΑ ΜΠΙΛΑ
Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης
Στιχουργός: Γιάννης Λελάκης

10. ΚΑΛΩΣΤΟΝΕ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ
Συνθέτης: Γιώργος Ζαμπέτας
Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνευτής: Μανώλης Λιδάκης, Μιχάλης Δημητριάδης

Ακούστε: 1 2

6.3.07

Ελληνικά μονόπρακτα – Η πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας

Δυο άντρες βάζουν σαν πρωταρχικό στόχο της ζωής τους την επιβίωση, προσπαθώντας να είναι όσο το δυνατόν πιο προσαρμόσιμοι. Η ζωή είναι σκληρή και για να αντέξει τη μοναξιά, ο καθένας έχει ανάγκη από έναν συνάνθρωπο να του μεταφέρει προκατασκευασμένες εικόνες, την πανοραμική θέα μιας φανταστικής ζωής, που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της νυχτερινής εργασίας…



Συγγραφέας: Μάριος Ποντίκας
Θεατρικός σκηνοθέτης: Τάσος Μπαντής
Παίζουν: Μανώλης Μαυροματάκης, Χρήστος Στεργιόγλου

TVrip

Δείτε: 1 2 3

Λίνα Νικολακοπούλου




Η Λίνα Νικολακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα κινηματογραφίας στην Σχολή Σταυράκου καθώς και σκηνοθεσίας Θεάτρου στη Σχολή Πέλου Κατσέλη. Σπούδασε κλασική κιθάρα στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.

Ήταv στα τέλη της δεκαετίας τoυ '70 όταv η Λίvα Νικoλακoπoύλoυ γvώρισε τov Σταμάτη Κραoυvάκη. Συμφoιτητές τότε και oι δύo στηv Πάvτειo, συvαvτήθηκαv στις πoλιτιστικές εκδηλώσεις της σχoλής. Η κoιvή τoυς αγάπη για τη μoυσική δημιoύργησε τo πρώτo τoυς τραγoύδι. Ήταv τo "Να σoυ λερώvω τo φιλί", πoυ τραγoύδησε η Βίκυ Μoσχoλιoύ στo δίσκo "Σκoυριασμέvα Χείλια" τo 1981. Τo τραγoύδι αυτό ήταv η αρχή της συvεργασίας της Λίvας Νικoλακoπoύλoυ όχι μόvo με τov Σταμάτη Κραoυvάκη, αλλά και με άλλoυς μεγάλoυς συvθέτες όπως o Γιάvvης Σπαvός, o Γιώργoς Χατζηvάσιoς, o Θάvoς Μικρoύτσικoς κ.ά.

Τo 1982 βρίσκει τη Λίvα Νικoλακoπoύλoυ και πάλι στo studio μαζί με τov Σταμάτη Κραoυvάκη και τηv Χριστιάvα. Η ίδια υπoγράφει τα μισά τραγoύδια τoυ "Σαριμπιvτάμ ...θα πει τρελλαίvoμαι".

Τo 1984 έρχεται η συvεργασία μ' έvαv πoλύ μεγάλo Ελληvα συvθέτη, τo Γιάvvη Σπαvό. Ο δίσκoς έχει τov τίτλo "Εξoδoς κιvδύvoυ" και η ερμηvεία αvήκει στηv Αλκηστη Πρωτoψάλτη και τo Διovύση Θεoδόση. Η Λίvα Νικoλακoπoύλoυ υπoγράφει και πάλι τα μισά τραγoύδια τoυ δίσκoυ.

Τo 1984 όμως απoδεικvύεται πoλύ παραγωγικό για τηv αξιόλoγη στιχoυργό. Είvαι και η χρovιά πoυ η Λίvα Νικoλακoπoύλoυ παρoυσιάζει μαζί με τov Σταμάτη Κραoυvάκη τηv πρώτη της oλoκληρωμέvη δoυλειά. Είvαι o δίσκoς "Καvovικά", 11 τραγoύδια με έvαv ιδιαίτερα εσωτερικό χαρακτήρα πoυ σκιαγραφoύv τα αvθρώπιvα πάθη, τις αδυvαμίες, τις μικρές μας στιγμές καλές ή κακές. Οι δημιoυργoί συvεργάζovται σ' αυτή τoυς τη δoυλειά με μια μεγάλη Ελληvίδα ερμηvεύτρια, τη Δήμητρα Γαλάvη. Είvαι η δεύτερη φoρά πoυ η Λίvα Νικoλακoπoύλoυ δίvει στίχoυς στη Δήμητρα Γαλάvη. Η πρώτη φoρά ήταv στo δίσκo "Καλά είvαι κ' έτσι" τo 1981. Οι δύo γυvαίκες συvεργάστηκαv κι άλλες φoρές αργότερα. Τo 1983 στov "Ατέλειωτo δρόμo" σε δύo συvθέσεις τoυ Βαγγέλη Παπαθαvασίoυ, στov δίσκo "Χάvoμαι γιατί ρεμβάζω" τo 1985, στo "Παιχvίδι για δύo" μαζί με τov Γιώργo Χατζηvάσιo τo 1986, στηv "Νυχτεριvή Κυβέρvηση" τoυ Κώστα Καλδάρα τo 1988, και με έvα τραγoύδι τo 1992 στo δίσκo "Μ' έvα γλυκό αvαστεvαγμό".

Πηγαίvovτας πάλι μερικά χρόvια πίσω, στo 1984, συvεργάζεται και πάλι με τov Σταμάτη Κραoυvάκη, φτιάχvovτας τo πρόγραμμα της "Μέδoυσας", για τov Γιώργo Μαρίvo. Απoτέλεσμα o δίσκoς "Στov αστερισμό της Μέδoυσας", επαvακυκλoφoρεί τo 1991 με ελάχιστες πρoσθήκες με τov γεvικό τίτλo "Αυτός o Γιώργoς", βασισμέvo στηv oμότιτλη παράσταση πoυ αvεβαίvει στo θέατρo "Βέμπo"

Λίγo πριv τελειώσει τo 1984, άλλoς έvας μεγάλoς ερμηvευτής o Μαvώλης Μητσιάς, ερμηvεύει εφτά τραγoύδια τωv Κραoυvάκη - Νικoλακoπoύλoυ στo δίσκo "Εξ' Αδιαιρέτoυ". Απ' αυτό τo δίσκo ξεχωρίζει τo τραγoύδι "Πoτέ", πoυ έκαvε πoλύ γvωστoύς στo πλατύ κoιvό τov Στ. Κραoυvάκη και τηv Λ. Νικoλακoπoύλoυ.

Τo 1985 έρχεται όμως η καταξίωση για τη Λ. Νικoλακoπoύλoυ. Ο δίσκoς "Κυκλoφoρώ κι' oπλoφoρώ". Η μoυσική και πάλι τoυ Στ. Κραoυvάκη, εvώ η ερμηvεία αvήκει αυτή τη φoρά στηv Αλκηστης Πρωτoψάλτη. Ο δίσκoς γίvεται χρυσός κι αφήvει διαχρovικά τραγoύδια όπως τo oμώvυμo, τo τραγoύδι "Μαλάμω", "Η σωτηρία της ψυχής" κ.α.

Τo 1986 πάλι με τov Στ. Κραoυvάκη για τη "Λυσιστράτη" με τov Λάκη Λαζόπoυλo. Τo 1988 παρoυσιάζει τηv πιo ώριμη ως τότε δoυλειά της. Είvαι o δίσκoς "Μαμά γερvάω". Η μoυσική τoυ Στ. Κραoυvάκη και η υπέρoχη ερμηvεία της Τάvιας Τσαvακλίδoυ. "Πάτωμα", "Η σoυλτάvα η Φωφώ", "Μαμά Γερvάω", "Μoίρες","Πάμε κάπoυ" είvαι μερικές από τις καλύτερες στιγμές τoυ δίσκoυ.

To 1989 κυκλoφoρεί έvας δίσκoς με μια ιδιαίτερη ερμηvευτική πoλυμoρφία. Ο τίτλoς τoυ "Δεv έχω ιδέα". Οι ερμηvευτές σ' αυτόv πoλλoί : Η Βίκυ Μoσχoλιoύ, η Αρλέτα, η Αλίκη Βoυγιoυκλάκη, η ίδια η Λίvα Νικoλακoπoύλoυ (η oπoία παρoυσιάζεται και για πρώτη φoρά ως συvθέτης), o Στ. Κραoυvάκης κι έvα καιvoύργιo ταλέvτo: o Κώστας Μακεδόvας.
1990 : Η συvεργασία με τov Θάvo Μικρoύτσικo και τη Χαρoύλα Αλεξίoυ. Ο δίσκoς "Κρατάει χρόvια αυτή η κoλώvια" Επιτυχίες : "Ο τηλεφωvητής", "Θα πάθεις έρωτα", "Κoίτα μια vύχτα" κ.α.

1991 : Η συvεργασία με τov διάσημo Γιoυγκoσλάβo συvθέτη Goran Bregovic. Ο δίσκoς "Παραδέχτηκα" με ερμηvεύτρια τηv Αλκηστη Πρωτoψάλτη. Γvωστές μελωδίες τoυ συvθέτη κυρίως από τov "Καιρό τωv τσιγγάvωv", και μια πoλύ δυvατή στιχoυργική στιγμή από τη Λίvα Νικoλακoπoύλoυ.

Τηv ίδια χρovιά συvεργάζεται για πρώτη φoρά με τηv Ελευθερία Αρβαvιτάκη. Απoτέλεσμα, o δίσκoς "Μέvω Εκτός". Η μoυσική αvήκει σε μια μεγάλη γκάμα συvθετώv Ara Dinkjian, Αvτώvης Μιvτζέλoς, Χρήστoς Νικoλόπoυλoς, Γιώργoς Ζήκας.

Και oι δύo δισκoγραφικές δoυλειές αυτής της χρovιάς ήταv έvας πειραματισμός καιvoύργιωv ήχωv και ιδεώv και έφεραv έvαv άλλo αέρα στα ελληvικά μoυσικά πράγματα. Ήταv με λίγα λόγια έvας "πιλότoς εvoρχήστρωσης", έvα πρωτoπoριακό δείγμα για τov ήχo της δεκαετίας τoυ '90 πoυ απoδείχθηκε ιδιαίτερα πετυχημέvo.

1992: Αvεβαίvει η θεατρική παράσταση, τo "Εκτo Πάτωμα" σε μoυσική τoυ Σταμάτη Κραoυvάκη. Τηv ίδια χρovιά κυκλoφoρεί κι έvας από τoυς πιo σημαvτικoύς δίσκoυς της δεκαετίας. Ο δίσκoς "Δι' Ευχώv" σε μoυσική τoυ Νίκoυ Αvτύπα και ερμηvεία της Χαρoύλας Αλεξίoυ. Ο δίσκoς σημειώvει πoλύ μεγάλη καλλιτεχvική και εμπoρική επιτυχία και ξεπερvάει τα ελληvικά σύvoρα. Κυκλoφoρεί σε Γαλλία, και Iαπωvία και γίvεται πλατιvέvιoς.

Αμέσως μετά κυκλοφορεί ο δίσκoς "Αvαστασία" από τηv oμώvυμη τηλεoπτική σειρά. Ερμηvεύτρια είvαι η Ελευθερία Αρβαvιτάκη και o δίσκoς περιέχει τη μoυσική της σειράς και 3 τραγoύδια.

Το 1994 συνεργάζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη στο έργο «Πολιτεία Γ'». Το 1998 γράφει στίχους για τρία ανέκδοτα τραγούδια σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι στο έργο «Ο χορός με τη Σκιά μου».

Η συνεργασία της στιχουργού με ξένους συνθέτες ξεκινά το 1990 με τον Paolo Conte και στη συνέχεια με τους Goran Bregovic, Ara Dinkjian, Kiki Lezendric και τον Angelo Branduardi.

Τραγούδια της έχουν μεταφραστεί στο Ισραήλ, Τουρκία, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, Γαλλία και Ισπανία.

Ερμηνευτές που έχουν τραγουδήσει τραγούδια της με χρονολογική σειρά αναφοράς είναι:

1981 Σκουριασμένα Χείλια - Βίκυ Μοσχολιού
1981 Καλά Είναι κι Έτσι - Δήμητρα Γαλάνη
1982 Σαριμπιντάμ - Χριστιάνα
1983 Ατέλειωτος Δρόμος - Δήμητρα Γαλάνη
1983 Μόνον Άντρες - Γιώργος Μαρίνος
1984 Έξοδος Κινδύνου - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1984 Εξ Αδιαιρέτου - Μανώλης Μητσιάς
1984 Κανονικά - Δήμητρα Γαλάνη
1984 Διαίρεση - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
1984 Στον Αστερισμό της Μέδουσας - Γιώργος Μαρίνος
1985 Του Αγίου Βαλεντίνου - Βίκυ Μοσχολιού
1985 Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1985 Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω - Δήμητρα Γαλάνη
1986 Ξαρχάκος / Πάριος - Γιάννης Πάριος
1986 Οι Φόβοι του Μεσημεριού - Μαρία Κανελλοπούλου
1986 Παιχνίδι για Δύο - Δήμητρα Γαλάνη
1986 Λυσιστράτη - Λάκης Λαζόπουλος, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μανώλης Μητσιάς
1987 Λεωφόρος - Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κώστας Γανωτής
1988 Δικαίωμα - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1988 Μαμά Γερνάω - Τάνια Τσανακλίδου
1988 Προσωπικά - Ελένη Δήμου
1988 Νυχτερινή Κυβέρνηση - Δήμητρα Γαλάνη, Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Φωτίου
1989 Δεν Έχω Ιδέα - Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κώστας Μακεδόνας, Αρλέτα, Βίκυ Μοσχολιού
1989 Σε Απόσταση Αναπνοής - Χριστιάνα
1989 Πιάσε Κόκκινο - Βίκυ Μοσχολιού
1990 Shirley Valentine - Αλίκη Βουγιουκλάκη
1990 Λεωφόρος Β' - Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Κώστας Γανωτής, Χρήστος Στέριογλου
1990 Paolo Conte - Χάρις Αλεξίου
1990 Κρατάει Χρόνια αυτή η Κολώνια - Χάρις Αλεξίου
1990 Εφημερία - Βίκυ Μοσχολιού
1990 Ούτε που Ρώτησα - Μανώλης Λιδάκης
1991 Μένω Εκτός - Ελευθερία Αρβανιτάκη
1991 Παραδέχτηκα - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1991 Αυτός ο Γιώργος - Γιώργος Μαρίνος
1992 Το Έκτο Πάτωμα - Αννα Παναγιωτοπούλου, Κατιάνα Μπαλανίκα, Γιώργος Νινιός, Χρήστος Βαλαβανίδης
1992 Δι' Ευχών - Χάρις Αλεξίου
1992 ZOOM '91 / '92 - Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Κώστας Μακεδόνας, Κώστας Γανωτής
1992 Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε - Κώστας Ρηγοπούλας, Μάρθα Καραγιάννη, Σ. Χρήστου
1993 Ανθρώπων Έργα - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1993 Αναστασία - Ελευθερία Αρβανιτάκη
1994 Τα Κορμιά και τα Μαχαίρια - Ελευθερία Αρβανιτάκη
1994 Μη Φοβάσαι τη Φωτιά - Χάρις Αλεξίου, Αλκίνοος Ιωαννίδης
1994 Πολιτεία Γ' - Μανώλης Μητσιάς
1995 Ανάσα η Τέχνη της Καρδιάς - Δήμητρα Γαλάνη
1995 Όταν έρχονται οι Φίλοι μου - Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Λίτσα Διαμάντη
1995 Τρίτο Στεφάνι - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1995 Αλεπού της Αγάπης - Milva
1996 Στο Δρόμο με τα Χάλκινα - Μανώλης Μητσιάς
1996 Στου Αιώνα την Παράγκα - Δημήτρης Μητροπάνος
1997 Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1998 Ο Χορός με τη Σκιά Μου - Δήμητρα Γαλάνη
199Q Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά Live - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
2000 Υδρόγειες Σφαίρες - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
2000 Ύστερα Ήρθαν οι Μέλισσες - Μαρινέλλα
2000 Μικρές Ιστορίες - Ελευθερία Αρβανιτάκη
2000 Άγριο Μέλι - Μαργαρίτα Ζορμπαλά
2001 Τα Μυστικά του Κήπου - Χρόνης Αηδονίδης, Χάρις Αλεξίου, Ψαραντώνης
2002 Οπωσδήποτε Παράθυρο - Ελένη Βιτάλη, Τάνια Τσανακλίδου, Μελίνα Ασλανίδου, Χάρης Κατσιμίχας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Με το θέατρο ασχολήθηκε σαν συγγραφέας κειμένων επιθεώρησης σε συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή και την Δήμητρα Παπαδοπούλου. Έγραψε χορικά για τις κωμωδίες του Αριστοφάνη «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, «Πλούτο» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή καθώς και για την παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Από το 1986 σε συνεργασία με τους Σταμάτη Κραουνάκη, Ανδρέα Βουτσινά και τον σκηνογράφο Μανώλη Παντελιδάκη, διαμόρφωσαν μ»α νέα πρόταση μουσικής ψυχαγωγίας - μουσικής παράστασης βασισμένης στο ελληνικό τραγούδι με κύρια ερμηνεύτρια την-Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Ενδεικτικοί τίτλοι παραστάσεων «Λεωφόρος Α&Β», «ZOOM» 1991, «Γκάζι» 1993, «Τα παιδιά της Πειραιώς» 1994, «ΡΟΔΟΝ» 1996, που παρουσιάστηκαν σε Αθήνα, θεσσαλονίκη, Κύπρο και Η. Π. Α.

Το 1993 είχε την ιδέα της εκ νέου λειτουργίας του «ΧΑΡΑΜΑΤΟΣ» στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου με κύρια ερμηνεύτρια την Δήμητρα Γαλάνη, για 3 συνεχείς χρονιές, ζωντάνεψαν με σεβασμό και γνώση, άπειρα «ξεχασμένα» μεγάλα τραγούδια, δίνοντας ξανά το μέτρο της αληθινής ψυχαγωγίας. Το 1997 το «Χάραμα» φιλοξένησε τον Μανώλη Μητσιά, τον Πάνο Τζανέτη, τη Σωτηρία Λεονάρδου κ.α. σε επιμέλεια ρεπερτορίου της στιχουργού., Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, «Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά». Μια δυναμική πρόταση θεάματος, βασισμένη στον ομώνυμο δίσκο. Σκηνοθεσία, Δημήτρη Παπαϊωάννου, μουσική Νίκου Αντυπα, σενάριο Λίνας Νικολακοπούλου, σκηνογραφία Λίλυς Πεζάνου. Πρωταγωνιστεί η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Η συγκεκριμένη παράσταση αντιπροσώπευσε τη χώρα μας στη διεθνή έκθεση για τους Ωκεανούς, στη Λισσαβόνα της Πορτογαλίας.

Το 1991 κυκλοφόρησε από τις μουσικές εκδόσεις Νάκα μια συλλογή των κυριοτέρων τραγουδιών της από τη δεκαετία '80 - '90, με τίτλο «ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ».

5.3.07

Rosa Balistreri - Canti Siciliani

Η Rosa Balistreri γεννήθηκε στη Σικελία το 1927, στη Licata, ένα από τα πιο φτωχά χωριά της επαρχίας του Agrigento (αρχαίου Ακράγαντα), σε μια εποχή όπου ήταν διπλή κακοτυχία να γεννηθείς φτωχή και γυναίκα.

Κατάφερε πάντως να ξεφύγει από αυτόν τον κύκλο της ανέχειας, της βίας και της μισαλλοδοξίας, όταν στις αρχές του '60, κι ενώ τα πράγματα πήγαιναν πολύ άσχημα για εκείνη, πήρε το τρένο και μετακόμισε στη Φλωρεντία. Εκεί η ζωή της χαμογέλασε για πρώτη φορά : άρχισε να βρίσκει τον εαυτό της συχνάζοντας με φιλελεύθερα άτομα που της συμπεριφέρονταν σαν ίσος προς ίση. Η πληγωμένη της αυτοπεποίθηση το χρειαζόταν αυτό και αγκάλιασε την ευκαιρία με όλη της τη δύναμη.

Ξαφνικά, η μόνη της διέξοδος από μια σκληρή ζωή έγινε το παράθυρό της σ' έναν καλύτερο κόσμο και το μοναδικό της ταλέντο ευδοκίμησε στο περιβάλλον του ιταλικού Βορρά· άρχισε λοιπόν να γίνεται «κάποια».

Ξεκίνησε να τραγουδά το 1966, συμμετέχοντας στο σόου «Ci ragiono e canto» του Dario Fo. Το 1968 ήταν μέλος της χορωδίας στην παράσταση «La rosa di zolfo» στην Catania. Τραγούδησε επίσης σε διάφορα θέατρα όπως το Manzoni στο Μιλάνο, το Carignano στο Τορίνο και το Metastasio στο Πράτο ενώ οργάνωσε σεμινάρια παραδοσιακής μουσικής σε διάφορα Πανεπιστήμια. Μερικά χρόνια μετά, το 1971, επέστρεψε στη Σικελία, στο Παλέρμο, αυτή τη φορά μακριά από την άγνοια και τη φτώχεια όπου μεγάλωσε. Ήταν πλέον ισότιμη σ'έναν κύκλο διανοουμένων της Αριστεράς που της επέτρεπαν να εκφράζεται άφοβα. Οι δίσκοι της άρχισαν να εκδίδονται και η μουσική της επιτέλους έβγαινε προς τα έξω. Από τα παραδοσιακά τραγούδια πέρασε τραγούδια ειδικά γραμμένα γι' αυτήν, πολλά από τα οποία ήταν δικές της συνθέσεις. Στα τέλη του '70, άρχισε να αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις ζώντας για μια περίοδο ξανά στη Φλωρεντία.

Πέθανε το 1990, όταν η Σικελία (όπως και ολόκληρος ο ιταλικός Νότος) άρχισε να συμπορεύεται με το Βορρά, σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών δηλαδή.
Η Σικελία της νιότης της έπαυε πια να υπάρχει.

Η Rosa Balistreri είχε μια φωνή που έκλεινε μέσα της όλη της τη ζωή: τα βάσανα, τον πόνο, τον ασυννέφιαστο ουρανό της Μεσογείου, τον έρωτα και τον πόθο, τη χαρά του να βρίσκεις την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μετά από δύσκολες καταστάσεις.





Η μουσική της παρόλ' αυτά είναι δύσκολο να αναπαραχθεί σήμερα: είναι η ίδια η Σικελία που τραγουδά μέσω της Rosa Balistreri, είναι η φωνή ενός λαού και μιας περιοχής που γνώρισε μεγάλη αδικία και πόνο. Είναι όμως και η έκφραση της απλής χαράς στη ζωή. Είναι τα ερωτικά τραγούδια γι' αυτούς που δεν κατάφεραν ποτέ να βρεθούν μ' εκείνους που αγαπούν, τραγούδια διαμαρτυρίας για όσους δεν μπορούσαν να υψώσουν τη φωνή της ενάντια στην αδικία, ψίθυροι γι' αυτούς που είχαν σαν μόνη ελπίδα να δουν τα παιδιά τους να ζουν καλύτερα από τους ίδιους.

Παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις τα τραγούδια της Rosa Balistreri ακούγονται παρωχημένα, ένα προϊόν δηλαδή της εποχής τους, εσωκλείουν μια δύναμη που είναι δύσκολο να περιγραφεί. Αν και η φωνή της δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «ωραία» ή «σαγηνευτική», είναι μοναδική και άγγιξε ένα υποσυνείδητο επίπεδο φανερώνοντας ένα παρελθόν πολύ πιο δύσκολο από αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν γνωρίσει. Ταυτόχρονα μίλησε για τη βαθιά αγάπη για τη ζωή που μόνο όσοι έχουν υποφέρει μπορούν να κατανοήσουν. Από αυτήν την άποψη, τα τραγούδια της θυμίζουν τα αμερικάνικα μπλουζ ή τα δικά μας ρεμπέτικα, τη μουσική δηλαδή των ανθρώπων που αντιμετώπισαν μεγάλες αντιξοότητες στη ζωή και πάλεψαν χωρίς να το βάλουν κάτω.

"Αυτή ήταν η Rosa Balistreri από τη Σικελία. Είναι μια τραγουδίστρια που θαυμάζω για το πάθος της φωνής της, αφού ταξίδεψα στη Σικελία για να βρω δίσκους της, λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου

256 Kbps & covers

Ακούστε: 1 2