Ελληνικά μονόπρακτα - Ο αιχμάλωτος

Τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» παρουσιάζουν έργα των σημαντικότερων Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.

Συγγραφέας – Θεατρικός Σκηνοθέτης: Γιώργος Μανιώτης
Παίζουν: Χρήστος Μπίρος, Γιάννης Γούνας

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας τηλεορασόπληκτος φύλακας συλλαμβάνει αιχμάλωτο και ανακρίνει ως επικίνδυνο κατάσκοπο έναν νεαρό γιατρό. Ο αιχμάλωτος έπαιζε αμέριμνος τη φλογέρα του κάτω από μια γέφυρα, πλάι στο στρατόπεδο από το οποίο μόλις απολύθηκε και ξαφνικά βρέθηκε να κατηγορείται για οργάνωση βομβιστικής επίθεσης. Κίνητρο της σύλληψης, έναν αντίστοιχο περιστατικό που είχε παρακολουθήσει ο περήφανος φύλακας στην τηλεόραση…

Δείτε: 1 2 3 4 5

Ελληνικά μονόπρακτα - Η αγγελία

Τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» παρουσιάζουν έργα των σημαντικότερων Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.

Συγγραφέας - Θεατρικός σκηνοθέτης: Γιώργος Σκούρτης

Παίζουν: Έρση Μαλικένζου, Κώστας Κακαβάς, Κων/νος Σταρίδας, Αθηνά Αλεξοπούλου

Υπόθεση: Με αφορμή την αγγελία για μια γάτα, που χαρίζεται από τον ιδιοκτήτη της λόγω αναχώρησής του, τέσσερις άνθρωποι συναντιούνται στο ίδιο σπίτι. Η γάτα δεν είναι εκεί, κατά την αναμονή της όμως η σκιά της είναι αρκετή για να ξυπνήσει στους ενδιαφερόμενους τα άγρια ένστικτα και την καταπιεσμένη φύση τους για το κυνήγι της αληθινής ζωής. Με το πρόσχημα μιας απλής αγγελίας, τέσσερις άνθρωποι έρχονται σε επαφή και αποκαλύπτουν την εφτάψυχη μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης.

Δείτε: 1 2 3 4

Beirut - Lon Gisland + Gulag Orkestar

Ένας εικοσάχρονος που βαπτίστηκε Zach Condon, υπογράφει ως Beirut (η επίκαιρη Βηρυτός στα αράβικα), έχει αλβανική καταγωγή, μεγάλωσε στο Albuquerque, ζει στο Brooklyn, μπορεί να εναλλάσσει στη playlist τους Magnetic Fields και τους Smiths, με τους Kocani Orkestar (φοβερή μπάντα από χάλκινα όπως επικράτησε να τις αποκαλούμε, της ΠΓΔΜ) και τους Gogol Bordelo, ή και ηχογραφήσεις Klezmer (η μουσική των Ασκενάζι εβραίων της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης), με crooners του παλιού καλού καιρού σαν τον Scott Walker, και ονομάζει τον δίσκο του Gulag Orkestar. Σουρεαλιστικό ε?

Στην μουσική του τώρα, τα πράγματα είναι πιο απλά και…γλυκά. Με κύριο όργανο την τρομπέτα και με την βοήθεια των κυρίων Jeremy Barnes και Heather Toast καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα παραπάνω (και άλλα πολλά) με τρόπο θαυμαστό αν λάβουμε υπόψη και την ηλικία του. Με μελαγχολική και ρομαντική διάθεση στους στίχους και την φωνή – είναι φορές που νομίζεις ότι κάνει καντάδα με τον τρόπο που τραγουδά - ο Beirut ξεκινά μια περιπλάνηση με το βλέμμα του, λες και είναι ανεβασμένος σε ένα πανύψηλο βουνό, που του επιτρέπει να βλέπει από τα ξερά και άγρια λημέρια των Calexico, μέχρι την παλιά Ευρώπη του Παρισιού και της Πράγας, και ακόμη πιο ανατολικά στα Ουράλια και νότια στο μαγικό τοπίο των Πρεσπών.

Και κάνει ολόκληρο αυτό το νοητό ταξίδι ακούγοντας ταυτόχρονα τις μουσικές των τόπων αυτών, ξεκινώντας από τις νοτιαμερικάνικες τρομπέτες των Calexico και καταλήγοντας στις βαλκανικές τις Μπάντας της Φλώρινας με ότι μεσολαβεί στο ενδιάμεσο. Και δεν χάνει ευκαιρία να σιγοντάρει κιόλας, παρέα με τους φίλους του τραγουδώντας, παίζοντας ακορντεόν, μαντολίνο, βιολί, τσέλο, ντέφι, κρατώντας που και που τον ρυθμό με ένα drum machine…

Source: www.tranzistor.gr

Ακούστε: 1 2

Will-o the Wisp - Ceremony of Innocence

Οι Will-o-the Wisp δημιουργήθηκαν το 1997 στην Αθήνα. Για περίπου ένα χρόνο το γκρουπ Τάκης Μπαρμπαγάλας – κιθάρα (πρώην Λευκή Συμφωνία), Κώστας Παγώνας – μπάσο, Ντίνα Νάσση – πλήκτρα, Νίκος Μανουσόπουλος – Ντράμς, Νίκος Χαλικιάς – φλάουτο, Άγγελος Γερακίτης – Φωνή ) δουλεύει πάνω σε δικά του κομμάτια.

Κατά την διάρκεια του φθινοπώρου του 1998 μπαίνουν στο στούντιο Action και ηχογραφούν το πρώτο τους LP το οποίο κυκλοφορεί την 1η Ιανουαρίου από την Action records.

Το άλμπουμ έγινε δεκτό με θετικές κριτικές από το μουσικό τύπο και χαρακτηρίστηκε δύο φορές άλμπουμ του μήνα από το περιοδικό ΖΟΟ. Επίσης πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί το περιέλαβαν στα playlist τους.

Ο κόσμος γνώρισε το LP και μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις, έτσι το γκρουπ δημιούργησε το δικό του κοινό που το υποστηρίζει και το ακολουθεί στις διάφορες συναυλίες του. Η μουσική τους είναι αποτέλεσμα συνεργασίας όλων των μελών του γκρουπ, οι επιρροές τους προέρχονται από την ψυχεδέλεια και το προοδευτικό ροκ, αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα το προσωπικό τους ύφος. Οι στίχοι τους πάντα στα αγγλικά ισορροπούν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας δημιουργώντας έτσι μια γέφυρα για μια εναλλακτική αντίληψη μεταλλάσσοντας τον κώδικα της πραγματικότητας.

Μετά δύο χρόνια το φθινόπωρο του 2000 ξεκινούν την ηχογράφηση του δεύτερου LΡ πάλι στο στούντιο Action η οποία ολοκληρώνεται σε 2 ½ μήνες και κυκλοφορεί τον Ιανουάριο του 2001 με τον τίτλο “Second Sight” σε βινύλιο “limited edition” σε 800 κόπιες και σε cd.

Αποσπούν και πάλι καλές κριτικές από ελληνικά και ξένα έντυπα. Συνεχίζουν στο ίδιο μουσικό ύφος και διατηρώντας την ίδια ατμόσφαιρα καταφέρνουν εμβαθύνοντας συνθετικά να δημιουργήσουν ένα πιο μεστό ήχο.

Ακολουθεί τον Μάρτιο του 2002 η κυκλοφορία ενός single το οποίο περιλαμβάνει δύο κομμάτια, μια διασκευή της Billie Holiday “God bless the child” και μια διαφορετική εκτέλεση του “Water-lily’s land” από το δεύτερο LP “Second sight” με γυναικεία φωνητικά, σε βελούδινο εξώφυλλο “limited edition» 500 κόπιες.
Παράλληλα με την προετοιμασία της καινούργιας τους δουλειάς αποφασίζουν να δημιουργήσουν δική τους εταιρεία. Υπό αυτές τις συνθήκες αρχίζουν την ηχογράφηση του τρίτου LP στο S.C.A. στούντιο από τα τέλη Γενάρη ως τις αρχές Ιουνίου του 2003, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην παραγωγή.

Διερευνούν και προτείνουν τον προσωπικό τους ήχο μέσα από το νέο LP “Ceremony of Innocence” που κυκλοφορεί στα τέλη Δεκέμβρη του 2003, το οποίο θα παρουσιάσουν και μέσα από μια σειρά συναυλιών έχοντας μια αλλαγή στη σύνθεση τους.

Tη θέση του Νίκου Μανουσόπουλου στα τύμπανα, αναλαμβάνει ο Kώστας Kωστόπουλος.

Source: www.noiz.gr

Federico Garcia Lorca – 12 λαϊκά τραγούδια

Λυρικός ποιητής και δραματουργός, ο Federico Garcia Lorca, που ονομάστηκε το "αηδόνι της Ανδαλουσίας" είναι ο πιο γνωστός ποιητής Ισπανικής γλώσσας και αυτός που αναμόρφωσε το Ισπανικό Θέατρο. Γεννήθηκε το 1898 στο Fuente Vaqueros (Γκρενάδα).

- Σπούδασε φιλοσοφία, λογοτεχνία και Δίκαιο στην Γκρενάδα και στη Μαδρίτη όπου τον υποδέχτηκαν οι ποιητικοί κύκλοι της εποχής του. Γνώρισε τον Salvador Dali, τον Luis Bunuel και τον Rafael Alberti.

- Οργάνωσε με επιτυχία ανοιχτές θεατρικές παραστάσεις όπου τα ποιήματα του διαβάζονται στο κοινό στη Μαδρίτη.

- Το 1921, εκδίδει το πρώτο βιβλίο ποιημάτων, το "Libro de poemas".

- Το 1922, oργανώνει ένα φεστιβάλ τραγουδιού "cante jondo", είδος παραδοσιακής τσιγγάνικης μουσικής της Ανδαλουσίας με τον συνθέτη Manuel de Falla. Τα μελαγχολικά αυτά τραγούδια με τις τραγικές νότες επηρεάζουν οριστικά το έργο του Λόρκα σε σημείο που το 1931 ονομάζει τη συλλογή ποιημάτων του " Poema del cante jondo ".

- Το 1928, ο Garcia Lorca εκδίδει τα τσιγγάνικα ποιήματα " Romancero gitano ", που αρέσουν ιδιαίτερα στο κοινό και τον εκτινάζουν σε πρωταγωνιστή των ισπανών συγγραφέων της "Γενιάς του 1927"

- Το 1931, μετά την επιστροφή του από τη Νέα Υόρκη και την Κούβα, αναλαμβάνει Διευθυντής του Θεάτρου La Barraca, το οποίο είναι ένας φοιτητικός θίασος επιδοτούμενος που δίνει παραστάσεις σε αγροτικές περιοχές και σε εργατικές πολιτείες.

Η τραγωδία " Ο Ματωμένος Γάμος ", λαμβάνει χώρα επίσης σε αγροτική περιοχή. Στο έργο αυτό ο Λόρκα χρησιμοποιεί μία συμβολική γλώσσα, απόλυτα εκφραστική και μουσική. Είναι μία τομή στο σύγχρονο ποιητικό θέατρο.

- Ο Federico Garcia Lorca μπλέκεται στα δίχτυα του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Συλλαμβάνεται και εκτελείται από τους φασίστες του Φράνκο χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη το 1936.

Εδώ σας παρουσιάζω τα 12 λαϊκά τραγούδια του Lorca που τα βρήκα σε διάφορες εκτελέσεις

Paco de Lucia - 12 canciones de Garcia Lorca para guitarra

μια έκδοση των τραγουδιών με την κιθάρα του Paco de Lucia, χωρίς λόγια
Δεν θα κρίνω τον Paco de Lucia, όμως τα τραγούδια αυτά του Lorca τα προτιμάω σαν τραγούδια, ακόμα και στα ισπανικά (που κάποτε θα μάθω..)

192 Kbps

ακούστε

Ana Belen - Lorquiana

Μια διαφορετική εκτέλεση είναι με την Ana Belen. Εμένα δεν μου πολυάρεσε αυτή η εκτέλεση, μου φάνηκε λίγο υποτονική για τα τραγούδια αυτά. Την βάζω όμως εδώ, σε κάποιους μπορεί να αρέσει κι εν πάση περιπτώσει ακουστε την και κρίνετε

256 kbps + covers

ακούστε: 1 2

Νίκος Μαμαγκάκης – Νένα Βενετσάνου – του έρωτα και του πάθους

Η ελληνική έκδοση αυτών των τραγουδιών, σε διασκευή του Ν. Μαμαγκάκη και τραγουδισμένα από τη Νένα Βενετσάνου. Πολύ καλή φωνή, πάθος στην ερμηνεία, ένας δίσκος που ακούω και ξανά ακούω.

256 kbps + covers

ακούστε

Federico Garcia Lorca - La Argentinita [Colecciσn de Canciones Populares Espapolas]

Η αυθεντική εκτέλεση που με συγκλόνισε Παίζει πιάνο ο ίδιος ο Lorca και ερμηνεύει La Argentinita, μια πραγματικά λαϊκή φωνή…

192 Kbps + covers

ακούστε

Joanna Newsom - The Milk-Eyed Mender

Οι στίχοι της είναι αλλόκοτοι, οι μελωδίες της δαιδαλώδεις και αιθέριες και το ρεφρέν της είναι άγνωστη λέξη: γνωρίστε την 24χρονη Καλιφορνέζα που υπέγραψε το πιο ιδιαίτερο άλμπουμ του 2006.

Το να κατηγοριοποιείς τη μουσική της Joanna Newsom, να την περιγράφεις με λέξεις ή να εξηγείς τους λόγους που οι κριτικοί σε όλο τον κόσμο χαρακτηρίζουν το νεοκυκλοφόρητο δεύτερο άλμπουμ της ένα από τα καλύτερα του 2006, χρησιμοποιώντας αβίαστα τη λέξη «αριστούργημα», δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.

Γι’αυτό και θα ξεκινήσω με τα προφανή: το «Υs» (προφέρεται «ιις») : διαρκεί περίπου μία ώρα και περιλαμβάνει μόλις πέντε (5) κομμάτια, που διαρκούν από 7 εώς 17 λεπτά αλλά ούτε ένα ρεφρέν, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβανόμαστε στην πoπ μουσική των τελευταίων 60 χρόνων. Έχει όμως στίχους τόσους πολλούς και σύνθετους σε λεκτικά σχήματα, που και η ίδια καμιά φορά μπερδεύεται στις συναυλίες της. Τους υπολογίζω σε 4.000 λέξεις πάνω-κάτω, εκ των οποίων ορισμένες, πρέπει να έχεις πτυχίο Αγγλικής φιλολογίας (ή ένα πρόχειρο λεξικό της Οξφόρδης) για να καταλάβεις. Η Joanna Newsom είναι 24 χρονών, συνθέτει γράφει ποίηση, τραγουδάει και παίζει κλασική άρπα – «ένα υπέροχο ξύλινο θηρίο» - Όχι, δηλαδή, η τυπική περίπτωση που θα έβλεπες σε τηλε-ριάλιτι ταλέντων, στο MTV ή στους πίνακες των πόπ επιτυχιών…

Εάν όλα αυτά σας αποθαρρύνουν κι αν αντιλαμβάνεστε τη σύγχρονη μουσική μόνο μέσα στο «καλούπι» του τρίλεπτου τραγουδιού που προσφέρει άμεση συγκίνηση ή ευχαρίστηση και σου επιτρέπει να το σιγοτραγουδήσεις, ίσως θα πρέπει να σταματήσετε να διαβάζετε σε αυτό το σημείο. Αν όχι (που το εύχομαι), προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα ακουγόταν η Bjork αν μελοποιούσε τη ρομαντική ποίηση του William Wordsworth, η Keith Bush αν ξαναβαπτιζόταν στην ηχητική κολυμπήθρα της λεγόμενης “psycho-folk” ή η Tory Amos αν ζούσε στα μέσα του 19ου αιώνα και συνεργαζόταν με την Emily Dickinson…

«Το Ys είναι ένας από αυτούς τους δίσκους που μοιάζουν να έχουν έρθει, πλήρως σχηματισμένοι, από το πουθενά, χωρίς κανένα προηγούμενο στη λαϊκή μουσική», γράφει ο Sean O’ Hagan στον Βρετανικό «Observer». «Ως προς αυτό, φέρνει στο μυαλό το Astral Weeks του Van Morrison ή το Horses της Patty Smith… Όπως όλες οι εκκεντρικές ιδιοφυΐες, η Newsom κινείται σ’ένα δικό της κόσμο δημιουργικό σύμπαν, που διέπεται από τους δικούς τους κανόνες και απέχει έτη φωτός από τον πληκτικό κομφορμισμό όλων αυτών των αγορίστικων συγκροτημάτων με τις ηλεκτρικές κιθάρες…»

Για να χρησιμοποιήσουμε πιο οικεία παραδείγματα, ας πούμε ότι είναι ένας δίσκος που αν τον ακούσεις στο αυτοκίνητο, το Αθηναϊκό μποτιλιάρισμα δεν θα έχει πλέον καμία δυνατότητα να σου σπάσει τα νεύρα, γιατί θα έχεις μεταφερθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό, φανταστικό χωροχρόνο… Εκεί όπου βρίσκεται και η πολιτεία Ys της Βρετανικής μυθολογίας, που καταποντίστηκε πληρώνοντας τις αμαρτίες των κατοίκων και της φιλήδονης πριγκίπισσας της. «Έβλεπα στον ύπνο μου συνέχεια αυτά τα δύο γράμματα και ήξερα ότι πρέπει να υπάρχουν στον τίτλο του άλμπουμ μου και αυτός να είναι μόνο μία συλλαβή. Όταν ανακάλυψα τον μύθο, η σύνδεση έγινε αυτόματα», λέει αινιγματικά η Joanna – ό,τι ακριβώς θα περίμενε κανείς από μια καλλιτέχνιδα που τραγουδάει την ιστορία ενός πιθήκου που κερδίζει την καρδιά μιας ευκολόπιστης αρκούδας κι ύστερα τη βγάζει στο τσίρκο για χρήματα…

Τα ποιήματα της Newsom αφηγούνται ιστορίες και ξεχειλίζουν από συναίσθημα και αλληγορία, αλλά το να τα «ξεκλειδώσει» κανείς είναι πρακτικά αδύνατον. Η ίδια το ξέρει. «Η ευθύνη κάθε συγγραφέα ή ποιητή είναι, πέρα από οτιδήποτε άλλο, να ξέρει τι εννοεί. Έτσι, ακόμη κι όταν κανένας άλλος στον κόσμο δεν καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάς, εσύ να το γνωρίζεις. Ο ακροατής μπορεί να το αισθάνεται αυτό, ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνει την κυριολεκτική σημασία.

Η πίστη που καταθέτει στα στοιχεία και τις συνδέσεις και μυστικά των στίχων σου, είναι το πιο σημαντικό». Η Joanna Newsom γεννήθηκε στο Nevada City της Βόρειας Καλιφόρνιας, μια πόλη χρυσοθήρων, και μεγάλωσε στο San Francisco μέσα σε οικογένεια μουσικών (κιθαρίστας πατέρας, πιανίστα μητέρα, τσελίστρια αδελφή, αδελφός ντράμερ). Άρχιζε να παίζει άρπα σε ηλικία μόλις 7 ετών, σπούδασε μουσική και δημιουργική γραφή στο Κολέγιο Mils, αλλά πέρασαν αρκετά τα χρόνια μέχρι να «συμφιλιωθεί» με την τραχιά και ακατέργαστη φωνή της (η οποία θυμίζει ενίοτε ασθματικό παιδί) και να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την folk μουσική.

Την «ανακάλυψε» το 2002 ο σεβαστός, στους κύκλους της εναλλακτικής Αμερικάνικης σκηνής Will “Bonny Prince Billy” Oldham, που άκουσε τα πρώτα της τραγούδια πρόχειρα ηχογραφημένα σε κασέτες, ενθουσιάστηκε από το ταλέντο της στο να αφηγείται μελοποιημένες ιστορίες και την κάλεσε ως support σε συναυλίες του. Στη συνέχεια εκείνη κυκλοφόρησε δύο (σπανιότατα πλέον) Ε.P., το παρθενικό της άλμπουμ μόνο για άρπα και φωνή, με τίτλο «The Milk-Eyed Mender» και τον περασμένο Νοέμβριο, το «Ys». Οι συνθέσεις της Newsom προϋποθέτουν αρκετή υπομονή εκ μέρους του ακροατή, αλλά στο τέλος τον ανταμείβουν και με το παραπάνω. Η πρώτη ακρόαση είναι σαν ένα απαλό μελωδικό χάδι στην ακοή – με τις επόμενες αντιλαμβάνεσαι ότι τα τραγούδια της είναι σαν δέντρα από τα οποία ξεφυτρώνουν αμέτρητα κλαδιά προς διαφορετικές κατευθύνσεις, κάθε αλλαγή τέμπο, κάθε μελωδική στροφή, κάθε αλλαγή τονικότητας, μοιάζουν όχι επιτηδευμένες, αλλά απαραίτητες. Αυτό είναι το μεγάλο ταλέντο της.

«Μ’ αρέσει να παίζω με εσωτερικούς ρυθμούς και με την έμφαση στις συλλαβές, όχι να ψάχνω τις ομοιοκαταληξίες. Γι’αυτό λατρεύω να γράφω λέξεις για την μουσική – υπάρχει αυτή η απεριόριστη ελευθερία να παίζω μαζί τους… Μερικές φορές θ’ ακούσω πρώτα μια μελωδία μέσα στο κεφάλι μου και αυτή θα με οδηγήσει σ’ένα συγκεκριμένο τύπο στίχου. Μετά θα αρχίσω να τραγουδάω πάνω της αλαμπουρνέζικα – και θα περιμένω μέχρι να έρθουν οι κατάλληλες λέξεις.»

Κάπως έτσι ηχογραφήθηκε και το άλμπουμ της – συνέθεσε στην άρπα, έγραψε τα φωνητικά, τα ηχογράφησε με τον φημισμένο παραγωγό Steve Albine σ’ένα στούντιο του Los Angeles και μετά τα έστειλε, μαζί μ’ένα σωρό χειρόγραφες σημειώσεις για… χρώματα, συναισθήματα και ιδέες, στον ιδιοφυή ενορχηστρωτή Van Dyke Parks, γνωστό από την συνεργασία του με τον Brian Wilson, προκειμένου εκείνος να γράψει τα ορχηστρικά μέρη ακολουθώντας τους «λαβύρινθους» της μουσικής της. «Όταν τελείωσε η δουλειά, ένιωθα τρομοκρατημένη», λέει η Newsom στο περιοδικό Uncut. «Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ακριβώς επεδίωκα, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, κι εγώ καθ’ ότι προληπτική, φοβήθηκα ότι θα μου συνέβαινε κάτι μοιραίο, θα με χτυπούσε κεραυνός ή κάτι τέτοιο, γιατί η αποστολή μου σ’αυτόν τον κόσμο είχε έρθει εις πέρας».

Info: Αυτές τις μέρες η Joanna Newsom δίνει sold-out συναυλίες στην Αγγλία συνοδευόμενη από την ορχήστρα Northern Sinfonia. Το άλμπουμ της «Ys», κυκλοφορεί και στην Ελλάδα.

Ακούστε

Χειμερινοί Κολυμβητές - στις Γραμμές

Χειμώνας πριν 4-5 χρόνια και μαθαίνουμε ότι έρχεται ο Αργύρης και η παρέα του στην πρωτεύουσα για «2 μέρες μόνο», για παραπάνω μάλλον δεν το αντέχει…
Στις γραμμές τρεχάλα λοιπόν (γιατί όποιος έχει πάει σε συναυλία των Χειμερινών παθαίνει κάτι σαν εθισμό και δεν μπορεί να ξεφύγει από την επόμενη, δεν μπορεί να χάσει καμιά).
Κι εκεί μαθαίνω ότι θα μεταδοθεί (μέχρι κάποια ώρα) κι από το ραδιόφωνο. Μπαίνουν σε λειτουργία τα κινητά (να και μια φορά που χρησιμέψανε πραγματικά σε κάτι σημαντικό) : ηχογράφησε το, ξέρεις βάζεις κασέτα, πατάς το rec θα το γράψει , κι άλλαζε κασέτα κάθε μισή ώρα και γρήγορα, ωχ τελειώνει η μπαταρία ….

Το αποτέλεσμα, που προέκυψε βέβαια μετά από επεξεργασία, κόψε-ράψε κλπ είναι αυτό που θα ακούσετε. Μια τραγούδι, μια λόγος. Και λόγος χείμαρρος, γέλιο απερίγραπτο, και ποιος χρειάζεται ψυχοθεραπεία μετά από αυτό?
Ξεχνάς τα πάντα και μπαίνεις μέσα σ ένα κλίμα αυθόρμητου γέλιου, τίποτα δεν είναι προμελετημένο, τα πάντα μπορούν να προκύψουν, από το μεγάλο τραπέζι που είναι άδειο και γιατί δεν ήρθανε οι άνθρωποι, τι να τους έτυχε, μέχρι το: εγώ είμαι φάλτσος πες το εσύ καλύτερα, ή ας το κάνουμε πρόβα τώρα, δεν θα το τραγουδήσουμε, θα το απαγγείλουμε γιατί δεν μας προέκυψε, μια στιγμή περιμένετε!!
Κι επειδή οι περιγραφές μου είναι φτωχές καλύτερα ακούστε το …

192 Kbps χωρίς εξώφυλλα φυσικά αφού δεν έχει βγει σε CD

ακούστε

Ελληνικά μονόπρακτα - Το μεγάλο παιχνίδι

Η ΕΡΤ παρουσιάζει τα «Ελληνικά μονόπρακτα» με έργα σημαντικών Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.

"Το μεγάλο παιχνίδι"

Συγγραφέας: Λία Βιτάλη
Θεατρικός σκηνοθέτης: Κώστας Κιμούλης
Παίζουν : Άκης Σακελλαρίου, Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Δήμητρα Παπαδήμα, Νίκος Ορφανός, Μαρία Δρακοπούλου, Ιωάννα Μπαλτσιάκη

Σε μία αίθουσα πολυτελούς ξενοδοχείου, εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, η ROYAL BANK, έχει στήσει ένα reality παιχνίδι γνώσεων, το «Μεγάλο Παιχνίδι». Οι παίχτες ακολουθούν τις οδηγίες της ψηφιακής παρουσιάστριας με στόχο να κερδίσουν ένα αξιοσέβαστο χρηματικό έπαθλο. Μοιραία, αποκαλύπτουν πλευρές του χαρακτήρα τους, ανταλλάσσοντας απόψεις για τις σύγχρονες αξίες της ζωής (οικονομική άνεση, τεχνολογία, παγκοσμιοποίηση). Τέσσερις άνθρωποι αναμετριούνται μέχρι θανάτου στο βωμό του χρήματος.

Είναι γραμμένο από την τηλεόραση σε αρκετά καλή ανάλυση.

δείτε: 1 2 3 4 5

Χειμερινοί Κολυμβητές - Χειμερινοί Κολυμβητές

Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε
αυτή η νύχτα μένει, για αύριο ποιος ξέρει
Έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο
στην Αρζεντίνα να βρεθούμε
φωτιές να δουν τα πέλαγα
πωπω χαρές τ' αστέρια
Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας
μια πτήση στον αιθέρα
στο χάος και στο όνειρο
απελπισία χορτάτος

Οι «Χειμερινοί Κολυμβητές» σαν μουσικό σχήμα ξεκίνησαν το 1979 και κατά καιρούς δέχονται στις τάξεις τους διάφορους συνεργάτες σε μόνιμη ή περιστασιακή βάση. Καθένα από τα μέλη ακολουθεί την προσωπική του διαδρομή στην ελληνική μουσική σκηνή, με ξεχωριστή δισκογραφική παρουσία.
Ο μόνος λόγος που ξεκίνησαν ήταν το κέφι τους, η αγάπη τους για τη μουσική, η παρέα, η πλάκα.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής είναι ο βασικός παράγοντας, τραγουδάει, γράφει, μιλάει, ακόμα και μας μαθαίνει με τον δικό του γλαφυρό τρόπο. Η φωνή του βραχνή, ιδιόρρυθμη, καμιά φορά και φάλτσα, αλλά πάντα τρυφερή, και ποτέ αδιάφορη. Η θα σου αρέσει πολύ ή δε θα μπορείς να τον ακούσεις, σίγουρα όμως δεν θα τον προσπεράσεις.
Η μελωδία απλή, οι στίχοι ακόμα πιο απλοί με μια αμεσότητα που είναι σα να σου μιλάει ο φίλος σου στο τηλέφωνο και να σου λέει τον πόνο του: δέκα χρόνια σ’ αγαπώ, τα καλύτερα της νιότης μου τα χρόνια ….
Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε το 1981 και περιλαμβάνει 15 τραγούδια που είχαν πρωτοκυκλοφορήσει σε βινύλιο και 13 ακόμα (μερικές φορές και τα ίδια) που είχαν ακουστεί και ηχογραφηθεί σε συναυλίες.

160 Kbps + covers

άκούστε

Χειμερινοί Κολυμβητές - Οι δακοκτόνοι

Μεταφορείς και ψεκαστές,
Αρχιεργάτες, γεωπόνοι,
Ολοι εμείς οι δακοκτόνοι
Είμαστε δολοφόνοι




Αυτά και αλλά πολλά τέτοια ωραία μας λέει ο Αργύρης σ’ αυτό το δίσκο
Γεγονός είναι ότι η φωνή του ή αρέσει πολύ ή δεν αρέσει καθόλου (μέσος όρος δεν υπάρχει)Όμως ότι τα τραγούδια του και οι εμφανίσεις του είναι ψυχοθεραπευτικές, αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας.

Το συγκρότημα αυτό από τον «Βορρά» εμφανίστηκε πριν στα 1979, εγκαινιάζοντας μια εποχή, και έκτοτε υπήρξε πρότυπο για νέα σχήματα και ανεξάρτητες δισκογραφικές παραγωγές, δημιουργώντας με τα τραγούδια του «προσωπικό ύφος» και μουσική άποψη.
Ένα σύνολο από αξιόλογους μουσικούς, συναντάει τον τραγουδιστή Αργύρη Μπακιρτζή αλλά και τον άνθρωπο, που με τις παρεμβάσεις, τα σχόλια και τις μαρτυρίες για την γέννηση των τραγουδιών που ακούγονται, δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα, και μια αμεσότητα στη συμμετοχή του κοινού στα δρώμενα του σχήματος.
Ιδιαίτερη περίπτωση ερασιτεχνών μουσικών, οι Χειμερινοί Κολυμβητές έφτιαξαν, με τους βασικούς τους δίσκους, τραγούδια που αποτελούν πρότυπα για τη ζωντάνια, τον ενθουσιασμό, την τρυφερότητα, την αγάπη, αλλά και τη μελαγχολία τους. Δηλαδή, μια μικρή συνταγή ζωής.

Οι Δακοκτόνοι» κυκλοφόρησαν το 1991, με την ξεχωριστή παρουσία του 81χρονου (τότε) Σταύρου Kαραμανιώλα από τη Θάσο.

256 Kbps + Covers

ακούστε: 1 2

Χειμερινοί Κολυμβητές και η Μπάντα της Φλώρινας - Όχι λάθη πάντα λάθη

Λειψά μου χαμογέλασες
γιατί έβλεπε η μαμά σου
κι όλοι τριγύρω ήταν γνωστοί
και εγώ ξένος στο Πρίνο

Οι «Χειμερινοί Κολυμβητές» σαν μουσικό σχήμα ξεκίνησαν το 1979 και κατά καιρούς δέχονται στις τάξεις τους διάφορους συνεργάτες σε μόνιμη ή περιστασιακή βάση. Καθένα από τα μέλη ακολουθεί την προσωπική του διαδρομή στην ελληνική μουσική σκηνή, με ξεχωριστή δισκογραφική παρουσία.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής, η ψυχή του συγκροτήματος, με την ιδιόρρυθμη φωνή του, τραγουδάει τον έρωτα, τη μοναξιά, την ομορφιά, τις φευγαλέες εικόνες, το κέφι της παρέας, τη μαγεία της νύχτας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, είναι αρχιτέκτωνας στην Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, αυτοδίδακτος μουσικός και γράφει στίχους και μουσική...
Στο συγκρότημα συμμετέχουν ή συμμετείχαν και οι:
Κώστας Βόμβολος (ακορντεόν, κανονάκι). Γεννήθηκε στο Βόλο. Γράφει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο, μαντολίνο, φωνή). Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Γράφει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Φλώρος Φλωρίδης (σαξόφωνο, κλαρίνο). Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται με τη σύγχρονη τζαζ. Είναι σολίστ και μέλος συνόλων σύγχρονης μουσικής.
Κώστας Σιδέρης (κιθάρα, τζουράς, φωνή). Γεννήθηκε στη Φλώρινα και είναι αυτοδίδακτος μουσικός.
Γιώργος Τακματζόγλου (κιθάρα, φωνή). Γεννήθηκε στην Έδεσσα και είναι αυτοδίδακτος μουσικός.
Ισίδωρος Παπαδάμου (μπουζούκι, τζουράς, τραγούδι). Αποχώρησε το 1997.
Δημήτρης Πολυζωίδης (βιολί). Σήμερα ζει μόνιμα στην Αυστρία.
Χάρης Παπαδόπουλος (μπουζούκι). Γεννήθηκε στην Κατερίνη. Γράφει μουσική. Μέλος του συγκροτήματος από το 1997.
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές όμως, αν και εξαμελές συγκρότημα, έχουν πολλούς συνεργάτες κύριους και περιφερειακούς: Ο μπαρμπα Σταύρος Καραμανιώλας, δημιουργός τραγουδιών και ποιημάτων εκ Καζαβιτίου Θάσου (γεν. 1911), ο Διονύσιος Ρούσσος, πολυτεχνίτης εκ Περιστερίου, ο Άκης Αμπαστάδο, οι ΡΟΞ χορωδία υπερηλίκων εκ Θεσσαλονίκης, μπάντα της Φλώρινας και άλλους πολλούς.

Στα 1997, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, παρουσιάζουν τον διπλό δίσκο «Όχι Λάθη, Πάντα Λάθη», μόνιμη ατάκα του Βαγγέλη Σεμελίδη, συνεργάτη του Αργύρη Μπακιρτζή στον καθημερινό του ρόλο ως αρχιτέκτονα.

Ο δίσκος περιλαμβάνει μεγάλο μέρος διαρκείας 75 λεπτά συναυλίας τους στο Λυκαβηττό το Σεπτέμβριο του 1995. Σ' αυτόν περιέχονται 10 τραγούδια απ' τους προηγούμενους δίσκους τους και 13 ανέκδοτα νέα τραγούδια. Η Μπάντα της Φλώρινας συμμετέχει σε 4 τραγούδια.
Περιλαμβάνεται κι ένα έξτρα CD με 2 τραγούδια. Το ένα απ αυτά λέγεται «ο βίος μου» και είναι του Σταύρου Καρμανιώλα που διηγείται τη ζωή του. Όπως λέει κι ο Αργύρης στην εισαγωγή «είναι η ιστορία της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης από το ’11 που γεννήθηκε ως σήμερα»

Ό βίος μου. Σταύρου Καραμανιώλα.

Τα ποιήματα μου είναι πολλά και δεν τα ‘χω γραμμένα·
είναι μες στο κεφάλι μου μαγνητοφωνημένα.
Μα θα χαθούνε, σκέφθηκα, μια μέρα σαν πεθάνω,
γι' αυτό και απεφάσισα κασέτες να τα κάνω.
Τα ποιήματα, το βίο μου, κασέτες τώρα κάνω
για να τις παίζουν, να μ' ακούν, όταν θα αποθάνω.
Αρχίζω, μαγνητοφωνώ και πρώτα πριν απ' όλα
ειμ' απ' τον Πρίνο και με λεν Σταύρο Καραμανιώλα.
Γεννήθηκα το έντεκα στο Μέγα Καζαβίτι,
χρόνια τουρκοκρατούμενα, τα χρόνια του χαμίτη.
Φύγαν οι Τούρκοι κι άρχισε ο πρώτος πόλεμος,
ήρθε μια δυστυχία και φοβερός λιμός.
Η πείνα είχε φτάσει στης γης τα πέρατα,
τρώγαμε βαλανίδια και ξυλοκέρατα.
Κι από τα ξυλοκέρατα βράζαμε τα κουκούτσια,
ποτέ τα ποδαράκια μας δε φόρεσαν παπούτσια.
"Από παντού ή Θάσος είχε αποκλειστεί,
σαν ποντικοί στη φάκα είχαμε εδώ πιαστεί.
Τίποτα ν' αγοράσεις δεν είχε με λεφτά,
μα είχε αεροδρόμιο εδώ το δεκαεπτά.
Πέτρες ό κόσμος έσπαζε για λίγη κουραμάνα
μονάχα για τον άρρωστο και για τη μωρομανα.
Μες στην Καβάλα ήτανε οι Γερμανοβουλγάροι,
οι Καβαλιώτες έφτασαν να τρώνε και γάιδαροι.
Τέλος μια μέρα φύγανε οι Γερμανοβουλγάροι
κι οι φούρνοι έβγαλαν ψωμί, μ' άγανο, από κριθάρι.
Αρχισαν τα ερείπια να κτίζονται ξανά,
νέα ζωή ξανάρχισε κι άνοιξαν τα καπνά.
Μπήκα κι εγώ στα μαγαζιά από εννιά χρονώ,
χωρίς να είμαι έρημο ούτε και ορφανό.
Είχα αδελφές και αδελφό και μάνα και πατέρα,
με επταμελή οικογένεια πώς να τα βγάλουν πέρα.
Αυτοί οι λόγοι μ' έκαναν ν' αφήσω τη φυλλάδα,
γιατί έπαιρνα αρκετά λεφτά κι εγώ κάθε βδομάδα.
Δεν πήγα στο γυμνάσιο ούτε και στον Ευκλείδη,
τετάρτη του δημοτικού πήγα στον Τσανακλίδη.
Γράμματα λίγα έμαθα, να γράφω, να διαβάζω,
μα ο Θεός με φώτισε ποιήματα να βγάζω.
Τα πιο καλά τα χρονιά μου τα 'ζησα στην Καβάλα,
πέρασα χρόνια όμορφα και βάσανα μεγάλα.
Με αγαπούσανε πολλές, μικρές, μαθητριουλες,
γαλανομάτες, καστανές, ξανθές, Εβραιοπουλες.
Μες στην Καβάλα οι κοπελιές με λέγανε μαγκάκι,
γιατί φορούσα πάντοτε στραβά το καβουράκι.
Και ήμουνα αληθινά πραγματικό μαγκάκι,
χόρευα μάγκικο βαρύ κι έπαιζα μπουζουκάκι.
Τα στέκια μου ήταν πάντοτε Αμύντα και Σουτζούκι·
εκεί έμαθα ζεϊμπέκικο, εκεί έμαθα μπουζούκι.
Στην κρίση του τριανταδυό ξερίζωσα βουνά,
χιλιάδες είχα βγάλει οκάδες κάρβουνα.
Κι ο Θοδωρής, πού τα 'παίρνε, μου 'σπάζε την κανταρα
και στο φινάλε έβγαζε και τη μανέλα τάρα.
Ως το τριαντατέσσερα και τέρμα ο αγώνας,
μετά την κρίση άρχισε ένας χρυσός αιώνας.
Κάποια κοπέλα γνώρισα από το Θεολόγο·
χωρίς να θέλω έμπλεξα και έδωσα και λόγο.
Το όνομα της ήτανε Κατίνα Ευαγγέλου,
είχε κορμάκι λυγερό και πρόσωπο αγγέλου.
Μα όλως αναπάντεχα ήρθε ο χωρισμός·
αιτία ήταν ή ζήλια της και ο εγωισμός.
Καλά ως το τριανταεννιά, μα ήρθε άλλη κρίση,
ο δεύτερος ο πόλεμος, την πόρτα είχε χτυπήσει.
Τι έχεις βρε Γιαννάκη μου; -Αυτό πού είχα πάντα·
ήρθε το περιβόητο το έπος του σαράντα.
Μας χτύπησαν οι Ιταλοί με πείσμα και μανία
και άρχισε ο πόλεμος μέσα στην Αλβανία.
Πήραμε απ' την Κορυτσά ως τους Άγιους Σαράντα,
μας χτύπησαν οι Γερμανοί και χάσαμε τα πάντα.
Για να τα βάνουμε με δυο, δεν είχαμε αντοχή
κι άρχισε ή οπισθοχώρηση και ήρθε ή κατοχή.
Τη χώρα μας την πάτησε του Γερμανού ή μπότα
κι άρχισε ο χειρόμυλος, σκαφίδα και μπομπότα.
Κατέβηκαν οι Βούλγαροι, στη Θάσο, στην Καβάλα
στρογγύλια μ' άλλους φόρτωνα στο Μήτκα, στην Καψάλα.
Δουλεύαμε σαν είλωτες, μας βγάζαν το ζουμί,
σαράντα μέρες δούλεψα, δεν πήρα ούτε δραχμή.
Κι έφυγα στην Κεραμωτή, δουλειά εκεί να πιάσω
σε μια μπατόζα βοηθός, ψωμί για να χορτάσω.
Μα απ' τα πολλά κουνούπια κι από την υγρασία
με πλάκωσ' ένας πυρετός, βαριά ελονοσία.
Γύρισα πίσω στο χωριό, γιατί θε να πεθάνω,
μα είμαι και στενάχωρος, κάτι έπρεπε να κάνω.
Με γαϊδαρνή υπομονή και με πολλή προσπάθεια
σε λίγες μέρες άρχισα και έκανα καλάθια.
Σαν το μελίσσι πλάκωνε ο κόσμος, να τα πάρει,
κι αρχίσανε να πέφτουνε τα λέβα με το φτυάρι.
Αγόραζα τα πάντα της μαύρης αγοράς,
γιατί- πού λέει ο λόγος- μιλούσε ο παράς.
Κάποια κοπέλα έκλεψα από τη γειτονιά,
ήμουν τριανταδυό χρονώ εγώ κι εκείνη δεκαεφτά.
Όμως αυτό πού έκανα ήταν παρανομία,
γι' αυτό μας στεφανώσανε με την αστυνομία.
Αποδιωγμένοι και οι δυο μακριά από τα σπίτια
να πα' να χτίσουμε φωλιά σαν τα μικρά σπουργίτια.
Κάναμε το σπιτάκι μας έξω απ' το χωριό
κι oι δυο μαζί παλέψαμε για το νοικοκυριό.
Δυο κοριτσάκια κάναμε πού μένουν στην Καβάλα:
το πρώτο είναι κεντήτρια, το δεύτερο δασκάλα.
Έψαχνα χρόνια για δουλειά, μα τέλος τήνε βρήκα·
και ξέρετε ποια ειν' αυτή; Ή σύνταξη του ΙΚΑ.
Ομως πολύ κουράστηκα, να το πετύχω αυτό,
μα κάθε μήνα πέφτουνε έξι εφτακόσια οκτώ.

Ή διαθήκη μου.
Πριν αποθάνω και ταφώ, θ' αφήσω διαθήκη,
τα ποιήματα μ' ν' ακούγονται πετρέλαια και καθίκι.
Ν' ακούγονται και ολ' αυτά, πού έγραψα για μένα,
θα σας τα πω καλύτερα και πιο συγκεκριμένα:
Έχουμε κάποιον στο χωριό τον λένε μπάρμπα Σταύρο
μεσ' τα κατώγια τριγυρνά να βρει κρασάκι μαύρο.
Το άσπρο δεν το κυνηγά ούτε το κοκκινέλι,
το θέλει να 'ναι μπρούσικο κι όχι γλυκό σα μέλι.
Κι αν είχε όσες έχει πιει μπουκάλες μαύρο οίνο,
πολύ μεγάλη θ' άνοιγε ταβέρνα μες στον Πρίνο.
Χωρίς λεφτά να πίνανε του Πρίνου οι μπεκρήδες,
σα σουρουπώνει, να 'ρχονται, να πέφτουν σαν ακρίδες

256 Kbps + Covers

ακούστε: 1 2

Θόδωρος Θεοδωρίδης – Αργύρης Μπακιρτζής - Θέλω να πάρω τα βουνά

"Θέλω να πάρω τα βουνά και τους κρημνώδεις βράχους
να αποφύγω λογισμούς, φρικτούς πολυταράχους
να χω θηρία συντροφιά και βράχους κατοικία
γιατί η καρδιά μου μαύρισε, στου κόσμου την κακία"

Σ'αυτό το κλίμα και ακόμα πιο σατυρικό – αστείο κινείται όλος ο δίσκος που είναι βασισμένος στα ποιήματα του σατυρικού ποιητή Ανδρίκου Βέττα.

Ο Ανδρίκος Βέττας γεννήθηκε το 1860 στην σημερινή Ελευθερούπολη του Ν. Καβάλας κι έζησε εκεί μέχρι το 1928. Δούλεψε εκεί σαν καπνεργάτης και παράλληλα εξέδιδε για κάποιο διάστημα την σατυρική εφημερίδα «το κύμα».

Τα ποιήματα του εκδόθηκαν σε βιβλίο με τον τίτλο: «σένα τα λέγω πεθερά για να τα’ ακούει η νύφη» το 1899 στην Κωνσταντινούπολη. Η αξία του βιβλίου αυτού δεν βρίσκεται μόνο στην καλλιτεχνική του αξία αλλά και στην παράθεση, μέσα από τα ποιήματα, ιστορικών στοιχείων για γεγονότα που είτε δεν τα γνωρίζαμε καθόλου μέχρι σήμερα, είτε οι ιστορικοί είχαν ελάχιστα στοιχεία και πηγές.
Το βιβλίο το ανακάλυψε πολύ αργότερα ο Νίκος Ροδουμέτωφ και ζήτησε από τον Θόδωρο Θεοδωρίδη να μελοποιήσει μερικά ποιήματα για την παρουσίαση του βιβλίου.

Ο Θόδωρος μελοποίησε 4 ποιήματα και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτός ο δίσκος …
Και σίγουρα η βραχνή φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή (σε μερικά από τα τραγούδια) είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπούμε στο σατυρικό κλίμα αυτού του δίσκου.

Μουσική: Θόδωρος Θεοδωρίδης
Τραγούδι: Θόδωρος Θεοδωρίδης – Αργύρης Μπακιρτζής

256 Kbps + covers

Ακούστε: 1 2

Αντώνης Σαμαράκης

256 Kbps + covers


Ο Αντώνης Σαμαράκης στα γραπτά του κλέβει το μοτίβο από την στιγμή και την ελευθερώνει, κάνει την αλήθεια του αντικειμένου του γραμμή που απλώνεται πάνω στις ζωές των άλλων και παίρνει το δικό τους σχήμα. Κι έτσι διανύει χρόνο και γενιές και μιλάει σε όλους. Αν και οι πραγματικότητες που ζούμε σήμερα είναι σε ορισμένα σημεία τόσο διαφορετικές που το σημείο επαφής ασθενεί, οι αξίες πάνω στις οποίες είναι βασισμένα τα γραπτά του είναι ανεξίτηλες και αντέχουν με τον δικό τους τρόπο. Τον τρόπο που αντέχει οτιδήποτε έχει πραγματική αξία.

Περίεργο πράγμα, σκέφτηκα να κάνω την προσφορά και χωρίς δεύτερη σκέψη το έβαλα στο encoder να το ετοιμάσει. Όταν άρχισε να παίζει είπα να το ακούσω για λίγο που είχα καιρό. Μόνο που δεν συνειδητοποίησα πόσο θα με αιχμαλώτιζε, θα με σταμάταγε επιτόπου και θα με έστελνε σε ένα τόπο που δεν περίμενα να βρεθώ πρωινιάτικα. Μου άλλαξε μια μέρα από την ζωή μου, απρόσμενα, σαν παλιός φίλος από τα παιδικά χρόνια που σε θυμάται στην εποχή της πραγματικής μας πατρίδας, την εποχή των παιδικών μας χρόνων που λέει και ο Κραουνάκης... Αλλά και σαν συνομότης φίλος του τώρα που είναι εκεί στην απόλυτη μοναξιά και σου κλείνει το μάτι στα δύσκολα...

Βέβαια όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Τελικά, κανένας δεν μπορεί να ορίσει τι συγκινεί τον άλλον, πόσο βαθυά και για ποιους λόγους. Ελπίζω όμως για εκείνους που δεν έχουν διαβάσει κάτι δικό του μέχρι τώρα, αυτό το CD να τους πει κάτι δικό τους. Για τους υπόλοιπους πιστεύω πως θα σας συγκινήσει όσο συγκίνησε κι εμένα.

Να μην τα πολυλογώ, Αντώνης Σαμαράκης και τα γραπτά του. Στην αφήγηση ο Λάκης Λαζόπουλος, η Θέμις Μπαζάκα, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο ίδιος ο συγγραφέας. Η μουσική είναι του Γιάννη Παπαζαχαριάκη και η κυκλοφορία ανήκει στην HMV του Θάνου Μικρούτσικου. Κείμενα του ένθετου, μεταξύ άλλων, από τον Μάκη Μάτσα και τον Σεραφείμ Φυντανίδη.

Ακούστε: 1 2 3

Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Τα παραμύθια μιας φωνής DVD

DVD Rip + covers


Μια φωνή που πάντα ανασύρει ένα ολόκληρο καλειδοσκόπειο αναμνήσεων και συναισθημάτων είναι για πολλούς από μας η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Χρόνια ταξίδια, χιλιόμετρα μετρημένα και καταγεγραμμένα σε μια πορία που συγκαλύπτουμε μαζί της σε τόσους και τόσους προορισμούς. Από τα περιστέρια της πλατείας Συντάγματος ως τους τσιγγάνους του Goran, την επείγουσα έξοδο κινδύνου ως το ξέφωτο της υδρόγειας σφαίρας μας, από τα έργα των ανθρώπων τα πιο ιερά στα παραμύθια του βυθού, η Άλκηστις είναι ένα εισητήριο χωρίς επιστροφή για προορισμό άγνωστο που “αγοράστηκε” μια φορά και ισχύει εφ’όρου ζωής.

Τα Παραμύθια Μιας Φωνής καλύπτουν ένα μικρό καρέ από αυτό το ταξίδι όπως και μόνο μερικές από τις πλευρές της τραγουδίστριας. Μια πολύ προσεγμένη παράσταση, με κλασσική ενορχήστρωση, έξοχους φωτισμούς, δημιουργική σκηνοθεσία και φυσικά μια Άλκηστη αέρα μαζί και θάλασσα και γη και ουρανός. Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής προτού ταξιδέψει τον κόσμο. Το DVD που προσφέρεται είναι η μαγνητοσκόπηση της ίδιας παράστασης στην όμορφη, παγωμένη Πράγα.

Στα αρνητικά της παραγωγής αυτής είναι τα επιπρόσθετα του DVD που δεν συμβαδίζουν αισθητικά με την παράσταση. Η βόλτα στην Πράγα δεν είχε λόγο να καταγραφεί καθώς είναι η πλέον τυπική βόλτα του τουρίστα και φαντάζομαι συμπεριλήφθει μόνο για να έχει το DVD μεγαλύτερη διάρκεια. Το ίδιο και οι σκηνές με τους θεατές να καπνίζουν το τσιγάρο τους στο φουαγιέ πριν την έναρξη. Επίσης, τόσο στο CD όσο και στο DVD έμειναν έξω κομμάτια όπως το Διθέσιο και το Τράβα Σκανδάλη που ήταν πραγματικά πανέμορφα με την συγκεκριμένη ενορχήστρωση. Και είναι διπλό το κρίμα βλέποντας κάποιες άλλες ατυχής επιλογές, όπως το Don’t Cry For Me Argentina και το Memory, να έχουν συμπεριληφθεί την στιγμή που και τετριμμένα είναι και η προφορά της ερμηνεύτριας τα αδικεί. Όμως αυτά είναι λεπτομέρειες. Στις οποίες δεν στέκεται κανείς ακούγοντας την να ερμηνεύει το Τρίτο Στεφάνι αποκαλυπτικά, την υπέροχη Corsica (που με κατάπληξη διαβάζω ό,τι ως πρόσφατα την αγνοούσε!), να θυμάται τον Δημήτρη Λάγιο με το Τι Πάθος, να μιλάει Το Μαχαίρι με την χορωδία που την συνοδεύει εν μέσω πολλών άλλων που σας περιμένουν να τα δείτε.

Δείτε: 1 2 3 4 5 6

Αλέκα Κανελλίδου - Νύχτα είναι θα περάσει

160 Kbps + covers


Ίσως η πιο γνωστή και αγαπημένη δουλειά της Αλέκας Κανελλίδου.

Το Νύχτα Είναι Θα Περάσει ήταν ένας σταθμός στην καριέρα της τραγουδίστριας που αγαπήθηκε φανατικά από τους ακροατές της και ζεστά από τους συναδέλφους της. Η μοναδική χροιά της φωνής της παραμένει μοναδική μέσα στην πάροδο του χρόνου και την πολυμορφία της ελληνικού ερμηνευτικού δυναμικού όπως έχει διαμορφωθεί.

Η Κανελλίδου είναι από τους πιο "προσωπικούς" καλλιτέχνες για τους ακροατές της. Ανήκει στην κατηγορία των ερμηνευτών που αισθανόμαστε μέσα από την φωνή και τα τραγούδια τους σαν κοντινούς μας φίλους, σαν τον Αντώνη Καλογιάννη και τον Κώστα Χατζή. Χροιές και λόγια που σαν να εξιστορούν δικές μας μικρές ιστορίες ακόμη κι αν ζούμε ζωές απολύτως διαφορετικές.

Είναι αυτή η ζεστασιά που κάνει την Κανελλίδου μια ανεξίτηλη και απροσπέραστη αξία στο ελληνικό τραγούδι που δεν θα σβήσει ποτέ.

Ακούστε: 1

Θανάσης Μωραϊτης - Μέσα απ'των άστρων τα κλαδιά

256 Kbps + covers


Μία επίσκεψη του Θανάση Μωραίτη στον κόσμο του Μάνου Χατζιδάκι εν έτη 2001 από την FM Records.

Το CD περιέχει τα τραγούδια και τις μουσικές από το Παραμύθι Χωρίς Όνομα (γραμμένο για το ομόνυμο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη) καθώς και την ενότητα Εκτός Σειράς. Η μουσική επεξεργασία έχει γίνει από τον Δημήτρη Λέκκα ενώ το εξώφυλλο κοσμεί πίνακας του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου.

Οι μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι μιλούν πάντα απευθείας στην καρδιά εκείνων που τους αφορούν. Για εκείνους που δεν τον έχουν γνωρίσει ακόμα, οι μουσικές του λειτουργούν ως νέες εναλλακτικές Σειρήνες στέλνοντας το κάλεσμα τους με κάθε άκουσμα τους στον περαστικό ακροατή. Αν εκείνος σταθεί, τον παίρνουν στο ταξίδι τους, αν συνεχίσει το βήμα του, τον περιμένουν να επιστρέψει όταν και αν έρθει η σωστή στιγμή στην δική του ζωή.

Λόγια πολλά μπορούν να γραφτούν για τον Μάνο Χατζιδάκι μόνο και μόνο για να αποδείξουν πως τελικά είναι απλά λόγια. Η μουσική μιλάει για διαφορετικές αιτίες και με διαφορετικούς τρόπους στους ανθρώπους, κι έτσι όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Όμως, το Μέσα απ'των άστρων τα κλαδιά είναι μια δουλειά που αξίζει της προσοχής σας.

Ακούστε: 1 2

Σταμάτης Κραουνάκης - Πεθαίνοντας στην Αθήνα

Ένας µεσήλικας άνδρας προσβάλλεται από καλπάζουσα λευχαιµία. Στους λίγους µήνες που του αποµένουν, προσπαθεί να διαχειριστεί τα ψέµατα και τις αλήθειες που ταλάνισαν τη ζωή του. Οι τρεις µεγάλοι έρωτές του (σύζυγος και ερωµένες) συµµαχούν για να τον «συνοδεύσουν» στην τελική ευθεία. Θέλουν άραγε να τον βοηθήσουν ή µήπως να τον εκδικηθούν; Ένας τρυφερός, µελαγχολικός και χιουµοριστικός απολογισµός. Ένα σοβαρό θέµα σε µια επιπόλαιη φόρµα.

«Ήταν η πιο δύσκολη περιπέτεια αυτή η αποθέωση του τέλους των εραστών που μας έδωσε για δράση ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Εδώ μου χάρισε την ευκαιρία να συνθέσω για την εικόνα του τραγούδια-σκηνές, ερωτικές παραισθήσεις για πιάνο, έγχορδα και φωνές. Επιθυμώ να νιώσουν οι θεατές ό,τι κι εμείς την ώρα που το γεννήσαμε, λίγα εκατοστά πάνω απ' το έδαφος, πετώντας στην πόλη που λατρεύουμε και που μας χωνεύει ερωτική απόλυτα ακόμα και στην πτώση της.» ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ


Με έξοχα βιολιά, βιόλες και τσέλο (άριστα δέκα και στους σολίστες της Ορχήστρας Ποικίλης Μουσικής της ΕΡΤ που τα έπαιξαν, και στο Γιώργο Ζαχαρίου που τα έγραψε και τα διηύθυνε), με ένα υπέροχης ευαισθησίας πιάνο και με μια κιθάρα ηλεκτρική που σκάει σα μεθυσμένο πυροτέχνημα στο 7ο track και σε κάνει να γλιστράς προς τα.. . πάνω (ηλ. κιθάρα: Γιώργος Καλαβρέζος, ένα άριστα ακόμη).

Είναι, λέω, με αυτά τα διαλεχτά συστατικά σε ακριβείς και τέλειες δόσεις που ο Σταμάτης Κραουνάκης, έφτιαξε ένα σπαρακτικά ερωτικό CD.

Αν στα έγχορδα προσθέσεις και αυτά τα στιχάκια ακριβείας που πέφτουν σαν βέλη-stealth πάνω στα ερωτικά σημάδια που νόμιζες πως έκρυβες και δυο-τρεις αστραφτερές ερμηνείες, έχεις στο τέλος μερικά λυτρωτικά δάκρια πάνω στο πληκτρολόγιο. Έχεις και στη δισκοθήκη σου ένα CD που κάθε που ο έρωτας θα σ’ αφήνει μ’ άδεια χέρια, θα ξέρεις πως θα μπορείς πάντα να τα απλώνεις σ’ αυτό το soundtrack της ζωής σου. Τελικά έγχορδα είναι τα σκοτεινά του έρωτα, γιατί μόνο ισορροπώντας πάνω σε χορδές μπορείς ν’ ανέβεις και να πέσεις με την ίδια ευκολία.

«Μα ότι και να ‘ναι το ποθώ
Και καλώς να ‘ρθει το κακό
Που είναι από σένα
Θα γίνει υπέρτατο αγαθό
Στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
Τ’ αγαπημένα»

ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ: Σταμάτης Κραουνάκης, Ερωφίλη, Νατάσσα Μποφίλιου, Ρίτα Αντωνοπούλου, Βικτωρία Ταγκούλη, Νίκος Κουρουπάκης
ΣΥΝΘΕΤΕΣ & ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ: Σταμάτης Κραουνάκης
ΠΟΙΗΣΗ: Γιώργος Μακρής, Μυρτιώτισσα
ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ & ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΓΧΟΡΔΩΝ: Γιώργος Ζαχαρίου
ΠΙΑΝΟ: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος

256 Kbps + covers

Ακούστε: 1 2

Kate Bush - Aerial

Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία της κυκλοφορία, η αγγλίδα τραγουδοποιός επιστρέφει με ένα διπλό άλμπουμ, που χαρακτηρίζεται ήδη το καλύτερο της καριέρας της. Πού βρισκόταν όμως όλο αυτό τον καιρό και γιατί της πήρε τόσο χρόνο να βρει το δρόμο του γυρισμού;

Κόκκινα χείλη, τα πλήκτρα ενός πιάνου, πρόσωπο κρυμμένο από βέλο, μυστήριο και ερωτισμός, οι αυτόματοι συνειρμοί της Kate Bush. Αν σήμερα κάποιοι θα νόμιζαν ότι πρόκειται για μακρινή συγγενή του Dubya, υπήρχε κάποτε μία εποχή που το όνομα της ισοδυναμούσε με κλειδί για έναν αισθαντικό κόσμο, φτιαγμένο από νότες, γεμάτο κορίτσια που ερωτεύονταν τον σαξοφωνίστα ενός Βερολινέζικου μπαρ, προγράμματα υπολογιστών που μιλούν με τη φωνή του θεού, παγωμένες λίμνες που σπάνε, όταν τις διασχίζουν παγοπέδιλα, μυστικούς έρωτες με άνδρες που εμφανίζονται από το πουθενά λίγο πριν κοιμηθείς και γυναίκες που δοκιμάζουν τους συζύγους τους, στέλνοντάς τους ερωτικά γράμματα με το ψευδώνυμο Babooshka. Για όσους είχαν προσηλυτισθεί στη λατρεία της, η Kate ήταν πάντοτε η μάγισσα που περίμενε κρυμμένη στα ηχεία για να σε αιχμαλωτίσει. Και τώρα, 12 χρόνια μετά την τελευταία της κυκλοφορία, όταν πλέον είχε φαινομενικά εξαφανιστεί δια παντός από το προσκήνιο, η Γκάρμπο της μουσικής σκηνής επιστρέφει, με ένα μεγαλειώδες διπλό άλμπουμ, που τη βρίσκει στην καλύτερή της φόρμα, με το πρώτο single, το επικό King Of The Mountain, να ενώνει σε μία σκοτεινή συμφωνία τον Elvis και τον Πολίτη Κέιν, τον άνεμο και τη φωνή της Kate.


Οι μεταμορφώσεις ενός ξωτικού

Από το 1978, όταν είχε κάνει την εμφάνιση της ως στοιχειωμένη νύμφη, με το λυρικό Wuthering Heights να λάμπει σαν διαμάντι στην σκόνη του πόγκο και των Pistols, μέχρι το 1993, κυκλοφόρησε επτά άλμπουμ, που απλώς επιβεβαίωσαν τον τίτλο της μυστηριώδους βασίλισσας της weird pop, την ίδια στιγμή που η φαινομενική της εξαφάνιση ανάμεσα στις κυκλοφορίες των δίσκων, απλά αύξησαν την ένταση του μυστηρίου που την περιέβαλε πάντοτε. Ερωτική με έναν μυστικιστικό τρόπο, έπλασε μία αινιγματική δημόσια εικόνα. Στα πρώτα της βίντεο κλιπ εμφανιζόταν ως νεράιδα, ντυμένη από τη Laura Ashley, εκρηκτικά σέξι μέσα σε ένα χρυσαφένιο μπόντι, αιχμάλωτη μέσα σε μία τεράστια φυσαλίδα, punk Βαλκυρία, ή βικτωριανή κοκέτα. Κάθε φορά διαφορετική, αλλά κάθε φορά η Kate Bush, ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο στην μουσική. Το ταξίδι της ξεκινά με τα πλήκτρα του πιάνου, για να περάσει μέσα από τους πειραματισμούς με τους ηλεκτρονικούς ήχους, τα rhythm boxes, το πάντρεμα καθαρόαιμης rock με τους φωνητικούς ακροβατισμούς μιας Βαλκάνιας χορωδίας, την επιστροφή στις ρίζες της ιρλανδέζικης παράδοσης και τώρα, το παιχνίδι με το τραγούδι των πουλιών. Από τη θεματολογία της πέρασαν τα πάντα: από τους ΒιετΚόνγκ, τον Χάρι Χουντίνι και την παιδοφιλία, μέχρι τον Πίτερ Παν, τον Οδυσσέα του Τζόις και την μετενσάρκωση.

Αν στα πρώτα χρόνια της καριέρας της, η μουσική κριτική την αντιμετώπισε με σκαιότητα, γελώντας με την οπερετική φωνή, τις γκριμάτσες, την γκαρνταρόμπα, σήμερα υποκλίνεται στην ανέλπιστη επιστροφή της, την ίδια στιγμή που το αρχέτυπό της εξακολουθούσε να είναι παρόν μέσα από ακολούθους της, από την Μπιόρκ μέχρι την Άλισον Γκόλντφραπ. Πού βρισκόταν όμως η ίδια όλο αυτόν τον καιρό;

Τα σκοτεινά χρόνια

Η κυκλοφορία του τελευταίου της άλμπουμ The Red Shoes, το 1993, συνέπεσε με δύο προσωπικές ατυχίες, τον θάνατο της μητέρας της και το τέλος της μακρόχρονης σχέσης με τον Ντελ Πάλμερ, τον μπασίστα της …Τα αμέσως επόμενα χρόνια καλύπτονται από ένα σκοτεινό σύννεφο. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιμάμαι όλη μέρα και να βλέπω κακή τηλεόραση, χαζά τηλεπαιχνίδια και σαπουνόπερες, είπε η ίδια στο Q το 2002. Διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές, διαφαίνονταν μία μεγάλη περίοδος προσωπικής κρίσης. Παράλληλα, οι προσπάθειές της να γράψει μουσική, έμεναν ανολοκλήρωτες και η ίδια, ανικανοποίητη με τα αποτελέσματα. Καθώς η δεκαετία του ‘90 έφτανε στο τέλος της όμως, στα διάφορα fan sites της στο Internet, όπως το Katebushnews.com, κυκλοφόρησε η φήμη ότι η Kate είχε αρχίσει να ηχογραφεί. Η πρόοδος των ηχογραφήσεων ωστόσο έμοιαζε ιδιαίτερα αργή και η αιτία αποκαλύφθηκε το 2002, όταν η Kate γνωστοποίησε ότι είχε γεννήσει, τον προηγούμενο χρόνο, ένα γιο, τον Μπέρτι, καρπό της σχέσης της με τον κιθαρίστα Ντάνι Μάκιντος. Στο καινούργιο άλμπουμ, το όνομα του γιου της γίνεται ένα τραγούδι, που εξηγεί ακριβώς τις αλλαγές που επέφερε αυτός ο ερχομός. Where is that son of mine?- here comes that son of mine, τραγουδά πιο ώριμη από ποτέ. Φτιάχνω ένα άλμπουμ, αλλά παίρνει λίγο περισσότερο καιρό απ’ ότι νόμιζα, είχε πει παραλαμβάνοντας το βραβείο για τη συνολική της προσφορά στα βραβεία του περιοδικού Q το 2002. Μόλις τον Δεκέμβριο του 2004 μπόρεσε να ανακοινώσει ότι Το άλμπουμ είναι σχεδόν έτοιμο και είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και τους μουσικούς που συνέφεραν. Θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2005-θα σας ειδοποιήσουμε πότε ακριβώς.

Αερικά

Την πρώτη Σεπτεμβρίου του 2005 το κοινό πληροφορήθηκε πως το καινούργιο άλμπουμ της Bush ονομάζεται Aerial, είναι διπλό και θα κυκλοφορήσει στις 7 Νοεμβρίου. Δώδεκα χρόνια απουσίας, έπρεπε να αναπληρωθούν κατά κάποιο τρόπο και ένα διπλό άλμπουμ ala παλαιά είναι ό,τι καλύτερο. Το πρώτο CD A Sea Of Honey απαρτίζεται από επτά τραγούδια, που τη βρίσκουν σε μία νέα περίοδο έμπνευσης, από το π, μία μουσική αριθμολογία, το How To Be Invisible, μέχρι το ιμπρεσσιονιστικό Coral Room, ενώ το δεύτερο, A Sky Of Honey είναι ένα concept άλμπουμ εννέα τραγουδιών, που περιγράφουν μία ημέρα από την ανατολή μέχρι την ανατολή της επόμενης, εμπνευσμένο από το κελάηδισμα των πουλιών. Το Aerial είναι το νεώτερο, συγκλονιστικό κεφάλαιο στην πορεία της Kate Bush. Μια διαδρομή με συναρπαστική εκκίνηση και όπως αποδεικνύουν οι σαγηνευτικοί μουσικοί δρόμοι του νέου άλμπουμ, αντάξια συνέχεια.

Όλη η ιστορία

Γεννημένη στην Αγγλία το ίδιο καλοκαίρι με την Madonna, τον Ιούλιο του 1958, η Kate είχε περάσει μία μαγική παιδική ηλικία, με τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς της, τον Τζον Κάρντερ και τον Πάντι, να τη μυούν στις φιλοσοφίες του Γκουρτζίεφ, στους ήχους του Ντόνοβαν και στην αγάπη για τα μουσικά όργανα απ’ όλον τον κόσμο. Όταν ο πατέρας τής έδειξε μερικές νότες στο πιάνο, βρήκε την αποστολή της. Σε ηλικία 13 ετών είχε ήδη συνθέσει γύρω στα 60 τραγούδια. Ένας οικογενειακός φίλος έδωσε μία κασέτα με αυτά στον Ντέιβιντ Γκίλμουρ των Pink Floyd και πολύ σύντομα η Kate υπέγραφε συμβόλαιο με την EMI. Aντί να την πιέσει να κυκλοφορήσει αμέσως κάποια δουλειά, η εταιρεία έδωσε στην έφηβη Bush τρία χρόνια και 5 χιλιάδες λίρες για να εξασκηθεί στη μουσική και να μελετήσει χορό και κινησιολογία με τον Λίντσει Κεμπ. Ένα βράδυ, το καλοκαίρι του 1976, έχοντας μόλις δει στην τηλεόραση την κλασική ταινία με τον Λόρενς Ολιβιέ και την Μερλ Όμπερον, θα γράψει το Wuthering Heights, που ενάμισι χρόνο αργότερα θα τη φέρει στο Νο1 της Μεγάλης Βρετανίας. Όλο μαλλιά, χείλη και σεξ απίλ, κατέλαβε της οθόνες της Αγγλίας, με ένα τραγούδι που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο από αυτά που πολιορκούσαν τα ραδιόφωνα της εποχής. Το πιάνο και τα αιθέρια φωνητικά θύμιζαν περισσότερο τις μούσες της acid folk σκηνής, ο ήχος της είχε αρκετές συγγένειες με τους πειραματισμούς της Τζόνι Μίτσελ, φέροντας ταυτόχρονα κάτι ξεχωριστό, δικό της. Το πρώτο της άλμπουμ, The Kick Inside, έφτασε μέχρι το Νο3 και έγινε γρήγορα πλατινένιο. Πριν τελειώσει το 1978, είχε ήδη κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ της, το Lionheart, με το Hammer Horror, άλλο ένα μουσικό θρίλερ από την Kate, ως πρώτο single. Στις αρχές του επόμενου έτους, κάνει την μία και μοναδική της μέχρι σήμερα περιοδεία στην Μεγάλη Βρετανία και την Ευρώπη. Οι συναυλίες της ήταν ένα πρωτοπόρο, θεατρικής φιλοδοξίας show, με εντυπωσιακά σκηνικά, κοστούμια και χορογραφίες, που έγραψε ιστορία, εξουθενώνοντας παράλληλα την πρωταγωνίστριά του. Εκείνη την εποχή συνειδητοποιεί ότι την απασχολεί περισσότερο η δημιουργία, παρά η προώθηση του έργου της. Δε θα ξαναεμφανιστεί live παρά μόνο σε ελάχιστες περιστάσεις και συνήθως, μόνο για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Στο επόμενό της άλμπουμ θα συνυπογράψει την παραγωγή. Το Never For Ever με ένα artwork που παρέπεμπε περισσότερο στα concept αλμπουμ της prog rock και το fairlight να κυριαρχεί, μετατρέποντας ήχους, όπως το γυαλί που σπάει, σε νότες, θα πάει στο Νο1 της Μεγάλης Βρετανίας τον Σεπτέμβριο του 1980, συμπεριλαμβάνοντας τα επιτυχημένα singles Babooshka, Army Dreamers και Breathing. Την ίδια εποχή θα συνεργαστεί με τον Πίτερ Γκάμπριελ. Στην Kate ανήκει η παιδική φωνή που τραγουδά Jeux sans frontiers στο Games Without Frontiers, στο τρίτο άλμπουμ του. Η συνεργασία θα την επηρεάσει καλλιτεχνικά κι έτσι, το επόμενο άλμπουμ της δε θα χτιστεί τόσο γύρω από το πιάνο όσο γύρω από τα rhythm box. Από αυτόν το δίσκο μέχρι σήμερα υπογράφει η ίδια την παραγωγή. Το The Dreaming όμως δεν θα γνωρίσει ανάλογη επιτυχία με τα προηγούμενα άλμπουμ και η Kate θα εξαφανιστεί για τρία χρόνια, για να επιστρέψει θριαμβευτικά με το υπνωτικό ρυθμό του Running Up That Hill και το άλμπουμ Hounds Of Love, που θα την φέρει στο ζενίθ. Η πρώτη πλευρά του δίσκου ήταν πέντε pop-σύμφωνα με την Kate-γεμάτη ονειρικά και ρυθμικά ακούσματα, ενώ η δεύτερη, το Ninth Wave, ήταν το αριστούργημα της Kate, μια σειρά τραγουδιών που διηγούνταν την εμπειρία ενός ναυαγού στα νερά του ωκεανού. Με επιρροές από την παραδοσιακή Ιρλανδέζικη μουσική, παιχνιδίσματα με τα συνθεσάιζερ και τις κλασικές φόρμες, σκοτεινά και φωτεινά ακούσματα, το άλμπουμ είναι ένα από τα καλύτερα της δημιουργού. Την επόμενη χρονιά θα συνεργαζόταν ξανά με τον Γκάμπριελ, τραγουδώντας μαζί του στο κλασικό ντουέτο Don’t Give Up. Το 1989, τη βρήκε να τραγουδά χαμένη σε ένα μαγεμένο δάσος για τις απολαύσεις του Αισθαντικού Κόσμου. Το The Sensual World ήταν γραμμένο με σαφή αναφορά στον αισθησιακό μονόλογο της Μόλυ Μπλουμ στον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόυς., με επαναλαμβανόμενα, αισθησιακά mm yes. Στον ίδιο δίσκο θα εμπνεόταν από την παράδοση των Βαλκανίων και θα συνεργαζόταν με το Trio Bulgarka. H συνεργασία θα επαναλαμβανόταν και για το Red Shoes, όπου η Kate θα συνέπραττε και με τον Prince, για το Why Should I love you, όπου τα τόσο ξεχωριστά στυλ των δύο καλλιτεχνών παντρεύονταν με μοναδικό τρόπο, παρ όλο που το τραγούδι και η συνεργασία πέρασαν λίγο απαρατήρητα εκείνη την εποχή, που σηματοδότησε το ξεκίνημα για τα πέτρινα χρόνια της Kate Bush. Ο δρόμος της επιστροφής, όμως, αν και μακρύς, έφτασε επιτέλους στο τέλος του. Ζωντανός θρύλος πλέον η Kate, με το νέο της άλμπουμ να υπογραμμίζει τη μοναδικότητα του μουσικού της στίγματος, δηλώνει απλά: Νιώθω τόσο ειλικρινά συγκινημένη, αντιλαμβανόμενη την ανυπομονησία του κοινού για το νέο δίσκο. Είναι αληθινή τιμή που ο κόσμος περίμενε για μένα. Κυρίως όμως δεν περίμενε άδικα…

Ακούστε: 1 2

Σταμάτης Κραουνάκης – Δήμητρα Παπίου – Νέα γυναίκα μόνη τραγουδά

Η Δήμητρα Παπίου όταν τραγουδά δεν είναι ποτέ μόνη. Και αυτό επειδή με τη φωνή της γεμίζει τον χώρο, δημιουργεί εικόνες, δεν χρησιμοποιεί υπερβολές και ντύνει τα κομμάτια της με τρόπο άμεσο, λιτό και κομψό, όπως έκανε για παράδειγμα στις περυσινές εμφανίσεις της στο «House of Art». Ουσιαστικά πρόκειται για το ομώνυμο με τον τίτλο του άλμπουμ λαϊκό ρεσιτάλ που είχε την υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη. Περιλαμβάνει 16 γνωστά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, του Παναγιώτη Τούντα, του Απόστολου Καλδάρα, του Δήμου Μούτση, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Νίκου Αντύπα, του Μάνου Χατζιδάκι κ.ά., τα οποία ηχογραφήθηκαν live, αν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η ψυχή που καταθέτει η Δήμητρα Παπίου στο CD.




Μία γυναίκα σαν τις άλλες. Που έχει ποθήσει κι έχει απορριφθεί. Που έχει αγαπηθεί κι έχει απορρίψει. Μία γυναίκα που ζει στην πόλη, ανάμεσά μας. Μοιραία και «καθημερινή» ταυτόχρονα.

Ένα πρόσωπο «που έχει καταγωγή, θρησκεία και συνείδηση ερωτική και αντιμετωπίζει την μοίρα σαν κάτι αξεπέραστο. Που σκοτώνει από απελπισία. Και τραγουδάει από μεράκι και υποταγμένο νταλκά». Τα λόγια του Σταμάτη Κραουνάκη (γραμμένα στο ολόφρεσκο CD, που κατέγραψε το εξαιρετικά επιτυχημένο και πολυσυζητημένο Λαϊκό Ρεσιτάλ της Δήμητρας Παπίου, «Νέα Γυναίκα Μόνη Τραγουδά» - Σείριος) δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για επεξηγήσεις. Εξάλλου, το λέει καθαρά: «Στη Δήμητρα Παπίου η ηρωίδα μου βρήκε την ψυχή της».

Και έγινε αυτό που σπάνια συμβαίνει τα τελευταία χρόνια: Ένα τραγούδι, «Αυτή η νύχτα μένει», «σπάει» την υπνηλία της αγοράς, παίζεται νυχθημερόν στα ραδιόφωνα, γίνεται ψίθυρος στα χείλη μας, επί μήνες - όπως κάποτε, που τα τραγούδια είχαν διάρκεια και εκτόπισμα στη ζωή μας.

η Δήμητρα για τη συνεργασία της με τον Σταμάτη :

Χτύπησε μια μέρα το τηλέφωνο και της πρότεινε να πει το «Αυτή η νύχτα μένει». Δέχτηκε. Χωρίς όμως να έχει βλέψεις για μια νέα καριέρα. «Είχα σταματήσει γιατί, παρ' όλο που λάτρευα το τραγούδι, δεν άντεχα τις συνθήκες αυτής της δουλειάς. Η απόφασή μου ήταν οριστική. Να ζήσω μια ζωή καθημερινή, με τις εκδρομές μου, με τις εξόδους μου, με τους φίλους... Παντρεύτηκα σε μια φάση της ζωής μου που ήξερα τι ήθελα... Είχα κουραστεί απ' όλη αυτή την ψεύτικη επιφάνεια, τους εξαντλητικούς ρυθμούς, τα πρέπει...».

Μετά όμως συνέβη κάτι αναπάντεχο. «Άκουγα να λένε το τραγούδι οι πάντες κι εγώ να είμαι απ' έξω. Και λέω μια μέρα στον Σταμάτη. Βρε Σταμάτη μου, δεν κάνουμε κι εμείς κάτι, κάτι μικρό. Αν πάει, πήγε. Αν δεν πετύχει, δεν έγινε και τίποτα».

Η σπίθα είχε ανάψει και ο Σταμάτης Κραουνάκης ήταν, όπως συνήθως, σε διάθεση δημιουργική. «Μου έδωσε, κατ' αρχήν, να μελετήσω όλα τα τραγούδια. Και μου είπε, Δήμητρα, πες τα σαν μια απλή καθημερινή γυναίκα που βγάζει στο τραγούδι κομμάτια της ζωής της. Και η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα τραγούδια αυτά είναι ταυτισμένα με τη ζωή μου».

«Στην αρχή προσπάθησα να τα πω όπως είχα συνηθίσει παλαιότερα. Εκείνος με κορόιδευε. Γελούσε. Μου έλεγε, "προσπάθησε να βιώσεις τους στίχους". Εκεί ήταν που δουλέψαμε περισσότερο, στην εκφορά του λόγου. Σιγά σιγά, μπήκα σ' ένα κλίμα και έκανα πράγματα που ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα. Όταν έβλεπα μετά τον εαυτό μου σε βίντεο, έλεγα μέσα μου "μα πώς γονάτισα; Δεν ντράπηκα;". Κι όμως την ώρα της παράστασης ένιωθα ένα ρίγος μέσα μου, κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για μένα».

Συσσωρευμένη ενέργεια χρόνων που διοχετεύτηκε, ευτυχώς, με τις ιδανικότερες συνθήκες. «Είμαι τυχερή», λέει. «Έζησα κάτι σπάνιο, κάτι που δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Και είμαι πραγματικά πολύ συγκινημένη που αυτή η ιστορία αποτυπώθηκε σε ένα CD. Να είναι καλά όλοι οι άνθρωποι που έβαλαν το χεράκι τους για να βγει».

«Μια μέρα παρακολουθούσα μια συνέντευξη της Χαρούλας Αλεξίου στην τηλεόραση και είπε κάτι που μου έμεινε. Ότι, δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν άψογη φωνή, αλλά δεν κατορθώνουν να συγκινήσουν τον ακροατή. Έχει δίκιο. Τραγουδιστής είναι αυτός που μπορεί και νιώθει το τραγούδι στην ψυχή του. Καμιά φορά που έκανα λάθος τόνο στις πρόβες, μου έλεγε ο Σταμάτης, "κι αν φαλτσάρεις, άσ' το να φύγει. Παίξε με το συναίσθημα, ο κόσμος εισπράττει το συναίσθημα. Να είσαι φυσική σαν να τραγουδάς μόνη στο σπίτι σου"».
«Δεν είναι κάτι που εύχομαι, αλλά μπορεί και να μην κάνω τίποτ' άλλο από 'δώ και πέρα», λέει η Δήμητρα Παπίου (εδώ σε εκφραστική στιγμή του Λαϊκού Ρεσιτάλ «Νέα Γυναίκα Μόνη Τραγουδά» του Σταμάτη Κραουνάκη, που παρουσιάστηκε για τρία συνεχή χρόνια). «Εισέπραξα όμως τόση χαρά, που χαλάλι ό,τι και να γίνει»


[256 Kbps + covers]

Ακούστε: 1 2

Φλέρυ Νταντωνάκη - Τα Λειτουργικά

Μάνος Χατζιδάκις
Φλέρυ Νταντωνάκη
ΣΕΙΡΙΟΣ 1991


"Η Φλέρυ είναι ανεπανάληπτη και όταν δοκιμάζει. Δεν σκέφτεται το κοινό. Σκέφτεται τον απόλυτο έλεγχο της φωνής της. Και δίνεται ολόκληρη σ΄ αυτό το κυνήγι της τελειότητας. Για μια ακριβή μουσική που πηγάζει, τόσο απ΄ τα ρεμπέτικα, όσο και από τα δικά μου τραγούδια. Της είχα πει πως μια αληθινή τραγουδίστρια περιέχει την τεχνική τελειότητα της Σβάρτσκοπφ και τη γήινη αμεσότητα της Νίνου, και η Φλέρυ, στο ντοκουμέντο αυτό, αποδεικνύει περίτρανα πως είναι μια αληθινή τραγουδίστρια". Με αυτά τα λόγια ο Μάνος Χατζιδάκις περιγράφει με λιτό και απέριττο τρόπο το μεγαλείο μιας προσωπικότητας, που πέραν του γεγονότος ότι υπήρξε η καλύτερη ερμηνεύτρια των τραγουδιών του, η παρουσία της σφράγισε εσαεί, όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την παγκόσμια μουσική, αφού η τέχνη της δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις μεγάλες τραγουδίστριες του εξωτερικού.

Η Νταντωνάκη μαζί με τη Μαρίκα Νίνου, ήταν οι εκφραστικότερες ερμηνεύτριες που γνώρισε η Ελλάδα. Η πρώτη κλήθηκε να ερμηνεύσει Χατζιδάκι και η δεύτερη Τσιτσάνη, την εποχή που οι δύο συνθέτες βρισκόντουσαν στην πιο ανήσυχη αναζήτησή τους.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, το βαθμό δυσκολίας που υπήρχε. Ό,τι κι αν πούμε για τη Φλέρυ, είναι λίγο. Την εποχή που άκουσα "Τα Λειτουργικά", δεν πίστευα ποτέ μου ότι αυτός ο δίσκος ηχογραφήθηκε ένα βράδυ σ' ένα δωμάτιο στην Αμερική, αρχές της δεκαετίας του '70, όπου ο Χατζιδάκις δοκίμαζε τις μεταγραφές ρεμπέτικων τραγουδιών για φωνή και πιάνο. Δεν ξέρω πώς έγινε η χημεία των δύο, αφού μόλις είχαν γνωριστεί, αλλά έχω την άποψη ότι είναι ο κορυφαίος "αυθόρμητος" δίσκος που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα και ο δίσκος που περιλαμβάνει τη συγκλονιστικότερη ερμηνεία που έγινε ποτέ από τραγουδιστή ή τραγουδίστρια στην Ελλάδα, και αναφέρομαι στο τραγούδι των Παπαϊωάννου - Βασιλειάδη "Άνοιξε γιατί δεν αντέχω". Τι άλλο να γράψουμε; Ο δίσκος είναι μεγαλείο. Στο CD που κυκλοφορεί, έχουν συμπεριληφθεί και άλλες ηχογραφήσεις της ίδιας εποχής από τους κύκλους τραγουδιών "Καπετάν Μιχάλης", "Εποχή της Μελισσανθής", "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" και από την ταινία "Τοπ Καπί".

Τα τραγούδια είναι: Φραγκοσυριανή (Μ. Βαμβακάρης), Τα ματόκλαδά σου λάμπουν (Μ. Βαμβακάρης), Αντιλαλούνε τα βουνά (Β. Τσιτσάνης), Χωρίσαμε ένα δειλινό (Β. Τσιτσάνης), Το Χατζηκυριάκειο (Μπαγιαντέρας), Άνοιξε γιατί δεν αντέχω (Γ. Παπαϊωάννου-Χ. Βασιλειάδης), Όμορφη που η Κρήτη, Δεν ήταν νησί, Κρασογιώργαινα, ( Μ. Χατζιδάκις-Ν. Καζαντζάκης), Μεγαλοβδόμαδο (Μ. Χατζιδάκις, επιλογή και σύνθεση στίχων από το ομώνυμο βιβλίο του Καζαντζάκη Γεράσιμος Σταύρου), Ερωτικός Άνεμος ( Μ. Χατζιδάκις-Ν. Καζαντζάκης), Στο μεγάλο δρόμο από άσφαλτο, Μητέρα και αδελφή, Η πέτρα, (Μ. Χατζιδάκις), Το μαγικό χαλί (Μ. Χατζιδάκις-Α. Δασκαλόπουλος). Άνοιξε, γιατί δεν αντέχω Γ. Παπαϊωάννου

[192 Kbps + covers]

Ακούστε

Φλέρυ Νταντωνάκη - Η αιώνια εφηβία της φωνής

ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ
Ακριβή, εύθραστη και αέρινη

Δημιουργοί: Τζον Λένον, Μπομπ Ντίλαν, Λέοναρντ Κοέν, Χένρι Μαντσίνι, Τζορτζ Γκέρσουιν, Σταύρος Ξαρχάκος, Μάνος Λοϊζος, κ.α.
Ερμηνεία: Φλέρυ ΝταντωνάκηΈκδοση: ΕΡΑ 2000

Το cd κυκλοφόρησε το 2000, περιλαμβάνει όμως εκτελέσεις που έγιναν 20 χρόνια πριν από την έκδοσή του, από τη σπάνια φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη.

Το 1980, η ερμηνεύτρια είχε ήδη αρχίσει να κλείνεται στον εαυτό της, να αποφεύγει τη συναναστροφή ανθρώπων του καλλιτεχνικού χώρου και - πολύ περισσότερο - την ηχογράφηση τραγουδιών. Ήταν η επιμονή του Μάνου Χατζιδάκι ( τότε διευθυντού του Γ΄Προγράμματος της ΕΡΑ ) που την έφερε τον Ιανουάριο και τον Απρίλιο του 1980 στο στούντιο C της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, να ηχογραφεί δύο ρεσιτάλ ( ένα τρίτο, με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι χάθηκε για πάντα στο αχανές αρχείο της ΕΡΤ) με ξένο ως επί το πλέιστον, ρεπερτόριο ( 20 αγγλόφωνα και τέσσερα ελληνικά τραγούδια).

Το πρώτο από τα δύο ρεσιτάλ βγήκε στον αέρα στις 20 Ιανουαρίου του 1980, το δεύτερο δεν μεταδόθηκε καν, αφού πρωταρχικός σκοπός του Μάνου Χατζιδάκι δεν ήταν η μετάδοση των ηχογραφήσεων, αλλά η πραγματοποίηση τους, ώστε να βρει την αφορμή να ενισχύσει οικονομικά την τραγουδίστρια. Μια ηχογράφηση, λοιπόν, που έγινε για βιοποριστικούς λόγους, εκδόθηκε σε δίσκο 20 χρόνια μετά, για να αποκαλύψει ίσως την πιο αυτοσχεδιαστική στιγμή της ακριβής, εύθραστης και αέρινης φωνής της Φλέρυς Νταντωνάκη.

Στο μεσοδιάστημα, οι δύο « ακριβές « μαγνητοταινίες βρίσκονταν πεταμένες κάπου μέσα στις 120.000 ταινίες του Αρχείου της ΕΡΤ, σκονισμένες από το χρόνο.

[192 Kbps + covers]

Ακούστε: 1 2

ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ

Η Φλέρυ Νταντωνάκη - πραγματικό όνομα Ελευθερία Παπαδαντωνάκη - γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα και από τα 10 της χρόνια ήταν ήδη ηθοποιός. Ο πατέρας της, σκηνοθέτης, ηθοποιός και κινηματογραφικός παραγωγός ήταν η αφορμή για την ενασχόληση της από πολύ μικρή ηλικία με τις τέχνες.

Στα τέλη της δεκαετίας του '50, βρίσκεται στις ΗΠΑ για σπουδές στη Νότια Καρολίνα κι από κει με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Brandeis από όπου αποφοιτεί στα 1961.
Εμφανίζεται σε θεατρικές παραστάσεις στη Νέα Υόρκη. Το ταλέντο της στο τραγούδι «ανακαλύπτεται» τυχαία από κάποιους φίλους της που την παροτρύνουν να τραγουδήσει γι αυτούς κάποια ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Ξεκινά έτσι τις πρώτες εμφανίσεις της ως τραγουδίστρια με ένα ρεπερτόριο που περιλάμβανε ακόμη ισπανικά και βραζιλιάνικα λαϊκά τραγούδια.

Το 1965 ηχογραφεί στην Vanguard, τη θρυλική φολκ εταιρεία της Joan Baez, τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Fleury: The isles of Greeces». Eκεί μέσα, μεταξύ του «Δε με πονάς» του Καλδάρα ή του «Manha de carnaval» του Louis Bonfa, ερμήνευε και τρία κομμάτια του «νεαρού 'Ελληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη» (...) από όσο μας πληροφορούσε το ένθετο σημείωμα εκείνης της σπάνιας έκδοσης! Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στη χώρα μας, η Φλέρυ εντάσσεται στο αντιδικτατορικό κίνημα. Γνωρίζεται με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Ανδρέα Παπανδρέου και συχνά τραγουδά στις εκεί συγκεντρώσεις του. Θα αντικαταστήσει, μάλιστα και τη Μελίνα σε μια από τις παραστάσεις του «Ilya darling» του Jyles Dassin (θεατρική προσαρμογή της ήδη Βραβευμένης με Όσκαρ ταινίας «Ποτέ την Κυριακή») στο ρόλο της Ίλυας. Στην εκπομπή του Μέρβ Γκρίφφιν, στην οποία συχνά ήταν προσκαλεσμένη καταγγέλλει τη χούντα των συνταγματαρχών τραγουδώντας ζωντανά στην αμερικανική τηλεόραση το «Σώπα, όπου να' ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» από την «Ρωμιοσύνη» του Θεοδωράκη.

Το 1969 ο Βασίλης Φωτόπουλος, ο πρώτος Έλληνας βραβευμένος με Όσκαρ για ία σκηνικά του στον «Ζορμπά» του Μιχάλη Κακογιάννη, επιλέγει τη Φλέρυ για τον ρόλο της Ηλέκτρας στην κινηματογραφική μεταφορά του «Ορέστη». Παρ' όλο που ο Φωτόπουλος είχε εξασφαλίσει την άτυπη διαβεβαίωση του συνταγματάρχη της χούντας Ιωάννη Λαδά ότι δεν θα υπάρξει καμία παρέμβαση στο έργο του, ήταν δύσκολο για τη Φλέρυ να έρθει στη Μάνη όπου θα γίνονταν τα γυρίσματα. Υπήρχε ο κίνδυνος να συλληφθεί, καθώς στην Ελλάδα είχαν υποστεί βασανιστήρια από τη χούνια και φιλικά της πρόσωπα, όπως η ηθοποιός Κίττυ Αρσένη μεταξύ άλλων. Τελικά, ο «Ορέστης» σε σκηνοθεσία Βασίλη Φωτόπουλου κατάφερε να ολοκληρωθεί με συμπρωταγωνιστή το νεαρό Hiram Keller, μία και μοναδική κόπια φυλάσσεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Στις 29 Μαΐου του 1970 κι ενώ η Φλέρυ είχε ήδη γνωριστεί με τον Μάνο Χατζιδάκι κάνει την πρώτη γνωριμία της με το αθηναϊκό κοινό τραγουδώντας στο «Κονσέρτο '70» του Σταύρου Ξαρχάκου στο θέατρο «Κοτοπούλη». Ντυμένη με φορεσιά κοσμημένη με μοτίβα λαϊκής ελληνικής τέχνης, η Φλέρυ ερμήνευσε τα τραγούδια του Ξαρχάκου από το μιούζικαλ «Δώδεκα μήνες καλοκαίρι», ένας συνδυασμός pop μουσικής της εποχής και δημοτικών μοτίβων. Μαζί της και ο νεαρότατος Βλάσης Μπονάτσας, ενώ στο ίδιο κονσέρτο και ο Σταμάτης Κόκοτας τραγούδησε όλες τις γνωστές επιτυχίες του συνθέτη.

Το 1970, ξανά πίσω στην Αμερική συντελείται η ιστορικής σημασίας γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι. Στο πρόγραμμα που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη με τον τίτλο «Jacques Brel is Alive and Well and Living in Paris» αντικαθιστά τελευταία στιγμή την ασθενούσα τραγουδίστρια. Μετά το πέρας του προγράμματος , στο οποίο η Φλέρυ συμμετείχε από σύμπτωση σχεδόν, ο Χατζιδάκις εκστασιασμένος της προτείνει συνεργασία. Έκτοτε, γίνεται η Μούσα του μεγάλου Έλληνα συνθέτη, σε μια περίοδο που και ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις εισερχόταν σε μια νέα και ολότελα προσωπική αντίληψη για το τραγούδι ως μορφή τέχνης.

Το 1970 στο σπίτι του Χατζιδάκι στη Ν. Υόρκη ηχογραφούν μαζί για πιάνο - φωνή μια σειρά από κλασικά ρεμπέτικα των Β. Τσιτσάνη, Μ. Βαμβακάρη, Γ. Παπαϊωάννου, Μπαγιαντέρα. Ο δίσκος αυτός με τίτλο «Η Φλέρυ Νταντωνάκη στα Λειτουργικά του Μάνου Χατζιδάκι» θα κυκλοφορήσει πολλά χρόνια αργότερα από τον Σείριο και θα αποτελέσει την τελευταία δισκογραφική ενασχόληση του Χατζιδάκι με τα ρεμπέτικα τραγούδια. Το 1971 κυκλοφορεί στη χώρα μας η «Ρυθμολογία», έργο για πιάνο του Χατζιδάκι, μαζί με τα τραγουδισμένα από τη Φλέρυ έξι τραγούδια του «Κύκλου του CNS», σε ποίηση του συνθέτη.

Το 1972 ο Μάνος Χατζιδάκις και η Φλέρυ Νταντωνάκη επιστρέφουν οριστικά στην Ελλάδα. Η επιστροφή τους σηματοδοτεί την εγχώρια δισκογραφική παραγωγή με την έκδοση του δίσκου «Ο Μεγάλος Ερωτικός» με τη συμμετοχή του Δημήτρη Ψαριανού (το έργο βέβαια είχε ξεκινήσει να γράφεται στη Ν. Υόρκη τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς) και περιλαμβάνει: μελοποιήσεις σε παλαιούς και νέους Έλληνες ποιητές, από τη Σαπφώ και τον Ευριπίδη έως τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Federico Garcia Lorca, στην απόδοση του Νίκου Γκάτσου. Σχεδόν παράλληλα με τον «Μεγάλο Ερωτικό», ο Χατζιδάκις ηχογραφεί με τη φωνή της Φλέρυς μια σειρά από παλιότερα και σύγχρονα του αγαπημένα του τραγούδια («Η μικρή Ραλλού», «Τρελή του φεγγαριού» κ.α.) Οι ηχογραφήσεις αυτές θα κυκλοφορήσουν το 1977 εξ ημισείας με το «Χωρίον ο Πόθος» σε ερμηνεία Ευτύχιου Χατζηττοφή στο δίσκο «Οι Γειτονιές του φεγγαριού».

Στα τέλη του '72, καθώς και στα μέσα της επόμενης χρονιάς ο Χατζιδάκις ξαναμπαίνει με τη Φλέρυ στο στούντιο, όπου και ηχογραφούν τα συγκλονιστικά τραγούδια του «Καπετάν - Μιχάλη» σε στίχους Γεράσιμου Σταύρου, βασισμένους στο ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη.«Ο Καπετάν - Μιχάλης» κυκλοφορεί τελικά το 1975 μαζί με τα «Δύο Ναυτικά Τραγούδια» και τον «Κύκλο του CNS», τραγουδισμένο τούτη τη φορά από τον βαρύτονο Σπύρο Σακκά. Το 1972, επίσης η Φλέρυ τραγουδά τα «Δώδεκα τραγούδια Γιώργου Ποταμιάνου», επιστέγασμα της φιλίας της με τον 'Ελληνα εφοπλιστή από τα χρόνια διαμονής της στις ΗΠΑ. Ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει με εξώφυλλο «τουριστικής» λογικής, αποσύρθηκε και επανακυκλοφόρησε από την παραγωγό εταιρεία MINOS με έναν πίνακα του Βασιλείου στο εξώφυλλο. Ορισμένα από τα τραγούδια του Ποταμιάνου, λαϊκά κυρίως και μπαλάντες με την έντονη χρήση αρμόνιου, είχαν παρουσιαστεί και διακριθεί σε φεστιβάλ τραγουδιού, όπως το «Στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι», που πήρε το α' βραβείο στο φεστιβάλ Πειραιώς.

Παράλληλα με την πορεία της στο τραγούδι, η Φλέρυ συνεχίζει να παίζει και στον κινηματογράφο, περισσότερο ως φιλική συμμετοχή. Έτσι, το 1973 εμφανίζεται στη σπονδυλωτή κωμωδία μικρού μήκους «Ακρόπολις Εξπρές» σε σκηνοθεσία και σενάριο του Θόδωρου Καλομοιράκη - η ταινία αυτή, σχετικά άγνωστη όπως και οι περισσότερες μικρού μήκους, παίχθηκε στο φεστιβάλ κιν/φου Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς, καθώς και στο φεστιβάλ της Γκρενόμπλ.

Την περίοδο 1972 - 73 η Φλέρυ συναντιέται καλλιτεχνικά και με τον Χρήστο Λεοντή, με σκοπό να παρουσιάσουν τα τραγούδια του από τον κύκλο «Αχ, Έρωτα» στο καφέ - θέατρο «Πολύτροπον», στην Πλάκα. Γίνονται οι πρόβες, αλλά η συνεργασία Νταντωνάκη - Λεοντή δεν ολοκληρώνεται ποτέ και «δυστυχώς» σύμφωνα με μαρτυρία του συνθέτη «που δεν προνόησα να ηχογραφήσω κάτι από τις πρόβες».

Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, η Φλέρυ ταλανίζεται από τους εσωτερικούς της δαίμονες, ελκύεται από τις ανατολίτικες θρησκείες και "χάνεται στα μονοπάτια του μυαλού της" όπως δημόσια δηλώνει η ίδια. Λίγα χρόνια αργότερα, σε μια συνέντευξη της στην κρατική τηλεόραση δε θα διστάσει να αποκαλέσει τους γκουρού «λαιστρηγόνες επικίνδυνους»! Το 1984 ερμηνεύει
τρία τραγούδια στον πρώτο μικρό δίσκο του Ηλία Λιούγκου με τίτλο «Νυχτερινή δοκιμασία» σε ενορχήστρωση Νίκου Κυπουργού και δ/νση του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος έγραφε τότε στο εισαγωγικό σημείωμα του δίσκου: «... Να ξεκινήσετε την ακρόαση του για δύο πρωταρχικούς λόγους. Και γιατί τραγουδάει η Φλέρυ, ύστερα από τόσον καιρό και γιατί ενδιαφέρθηκα να τον διευθύνω ο ίδιος». Την ίδια χρονιά, ακόμη συμμετέχει κατά κάποιο τρόπο και σ' άλλη μια μικρού μήκους ταινία: δανείζει τη φωνή της, μαζί με τον Χρύσανθο στο ντοκιμαντέρ, παραγωγής του Υπουργείου Πολιτισμού «Ω, Γλυκύ μου 'Εαρ» σε σκηνοθεσία και σενάριο Βασίλη Κεσίσογλου - μια κινηματογραφική μεταφορά των θείων παθών μέσα από τη Βυζαντινή ζωγραφική! Ακολουθούν οι εμφανίσεις της στους μουσικούς χώρους «Τιπούκειτος» της οδού Βαλτετσίου, «Καφέ - θέατρο» στην Κοδριγκτώνος και στον Πύργο των Αθηνών, προσωπικό χώρο του Βαγγέλη Σκούρτη. Με βασικό συνεργάτη της τον πιανίστα Γιάννη Σπυρόπουλο - Μπαχ, η Φλέρυ ερμηνεύει, εκτός από χατζιδακικό ρεπερτόριο, ελληνικά λαϊκά, αλλά και jazz και soul κομμάτια. Συμμετέχει στη συναυλία συμπαράστασης στους σεισμοπαθείς του Μεξικό, όπου ερμηνεύει μερικά από τα «Canciones Populares» του Lorva και άλλα ισπανικά τραγούδια (Το «que bonita» το είχε πρωτοτραγουδήσει για τον πρώτο της δίσκο του 1965).

Το 1986 πραγματοποιεί την τελευταία της δισκογραφική παρουσία, συμμετέχοντας στο δίσκο «Τσιμεντένια Τρένα» του συγκροτήματος Τερμίτες με το σπαραχτικό «Τραγούδι της νύχτας» σε ποίηση Μιχάλη Μαρμοτάκη. Είναι αυτονόητη η εκτίμηση που έτρεφε η Φλέρυ Ντανιωνάκη για το rock μουσικό κίνημα, από τη δεκαετία του '60 που ζούσε στην Αμερική, στην ακμή του χιππισμού, υπεύθυνος όμως γι' αυτή την τελευταία της συμμετοχή στη δισκογραφία, μάλλον ήταν ο στενός συνεργάτης της Γιάννης Σπυρόπουλος - Μπαχ, ο οποίος τότε ανήκε στη συνθετική ομάδα των Τερμιτών.

Ως τελευταία δημόσια εμφάνιση της Φλέρυς, θα ανέφερα τη σύμπραξη της με τη Δήμητρα Γαλάνη στη συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά, με τη γνωστή πλέον ιστορία, να εγκαταλείπει τη σκηνή σαν τρομαγμένο μικρό παιδί, σοκαρισμένη από τα πλήθη του κόσμου που είχαν συρρεύσει στο χώρο για να την ακούσουν. Τελικά όμως επιστρέφει και τραγουδά, χαρίζοντας στο κοινό της άλλη μια αλησμόνητη ερμηνεία.

Έκτοτε, ακολουθεί η σιωπή. Αποτραβηγμένη στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη αρχικώς κι έπειτα σ' αυτό της οδού Σαπφούς, στα Μελίσσια, παρέα με την κόρη της Ζωή και τη μητέρα της, η Φλέρυ θεωρεί ότι τελείωσε οριστικά με την τέχνη του τραγουδιού. Διάφορες προσπάθειες που έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του '90, από καλλιτέχνες που την θαύμαζαν, όπως ο Θανάσης Μωραΐτης για επανεμφάνιση της στα μουσικά πράγματα, αποβαίνουν άκαρπες. Στην πραγματικότητα, σκέψεις συναδέλφων και φίλων της Φλέρυς για μια πιο ενεργό συμμετοχή της στη δισκογραφία πάντοτε υπήρχαν: ανατρέχοντας σε πολιτιστικά ρεπορτάζ εφημερίδων από το 1986 μαθαίνουμε πως η Μαρία Φαραντούρη, η Μαρίζα Κωχ και η Φλέρυ Νταντωνάκη ετοιμάζονται να ηχογραφήσουν τα τραγούδια της Κωχ σε ποίηση Κώστα Βάρναλη - κάτι που εν τέλει δεν έγινε ποτέ, δυστυχώς. Το 1994 στη συλλογή τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Άπονες Εξουσίες», την ακούμε να τραγουδά το «Μάνα μου και Παναγιά».

Πρόκειται για ανακρίβεια το ότι αυτή ήταν και η τελευταία «παρουσία» της Φλέρυς στη δισκογραφία, εφόσον η συγκεκριμένη ηχογράφηση του κλασικού τραγουδιού των Μ. Θεοδωράκη/ Τ. Λειβαδίτη προερχόταν κατ' ευθείαν αποσπασμένη από εκείνον τον πρώτο δίσκο της στην Αμερική. Το ίδιο συνέβη και με τα τραγούδια «Σουσουράδα» του Νίκου Γούναρη ή τη «Μυρτιά» των Μ. Θεοδωράκη/ Ν. Γκάτσου, τα οποία δεν έπαψαν να εμφανίζονται ενταγμένα σε διάφορες συλλογές - αφιερώματα στους αναφερόμενους συνθέτες.
Συνεχίζοντας να ζει απομονωμένη στο σπίτι - ερημητήριο της και με τους ιδιωτικούς της δαίμονες να γιγαντώνονται, η Φλέρυ χτυπιέται κι από την επάρατη νόσο. Στις 18 Ιουλίου του 1998 θα αφήσει την τελευταία της πνοή στο Νοσοκομείο του Μεταξά, στον Πειραιά και θα αναπαυθεί στο κοιμητήριο της Παιανίας, πλάι στο μνήμα του Μάνου Χατζιδάκι, του ανθρώπου με του οποίου το έργο ταυτίστηκε περισσότερο από κάθε άλλον καλλιτέχνη.