Εδώ Λιλιπούπολη, Εδώ Λιλιπούπολη !!

Λαέ της Λιλιπούπολης

σήκωσε πια παντιέρα

με τον Χαρχούδα δήμαρχο

δε βλέπεις άσπρη μέρα

Κι αν ήσουνα χαρχουδικός

καιρός να μετανιώσεις

γίνε δυστροποπιγκικός

αν θέλεις να,

αν θέλεις να προκόψεις.

Η «Λιλιπούπολη» ξεκίνησε όταν συναντήθηκαν στα στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας ο Νίκος Κυπουργός, η Λένα Πλάτωνος, ο Νίκος Χριστοδούλου και ο Νίκος Μαραγκόπουλος και έντυσαν με τη μουσική τους τους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή και της Ρεγγίνας Καπετανάκη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις σε κείμενό του είχε χαρακτηρίσει τη «Λιλιπούπολη» «γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό.

Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη "Λιλιπούπολη"... κομμουνιστική. Ισως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική».

Εδώ Λιλιπούπολη, εδώ Λιλιπούπολη.

Σας μιλάει ο δημοσιογράφος Μπρίνης".

Έτσι άρχιζε η θρυλική εκείνη εκπομπή του Τρίτου Προγράμματος, που αποτέλεσε ορόσημο της ελληνικής ραδιοφωνίας, την εποχή που διευθυντής του Τρίτου ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Κάθε μέρα ξεδιπλωνόταν ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος φαντασία, ποίηση και μουσική αλλά και καυστική σάτιρα, από τα πυρά της οποίας δεν γλίτωναν ούτε πρόσωπα ούτε θεσμοί.

Καθετί στη Λιλιπούπολη, τα πρόσωπα, οι τοποθεσίες, τα χρώματα, είχε και το τραγούδι του: επαναστατικό θούριο για τον καταπιεσμένο και υπερπροστατευόμενο Παπαγάλο, χασάπικο για το "παιδί του λαού", τον Δυστροπόπιγγα, βαλς για τον Πρίγκιπα, αιθέριες μελωδίες για τον άσπρο Γιαουρτοπόταμο, ρομαντική διάθεση για το ροζ χρώμα.

Ακούγοντας κανείς τις παλιές αυτές εκπομπές, ξαφνιάζεται με την ευρηματικότητα, τη φαντασία και την τόλμη τους. Οι παραλληλισμοί με την Αθήνα της εποχής, βέβαια, κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι. "Το Πόρτο Λίλι" σημειώνει ο Νίκος Δήμου (Επίκαιρα, 1979) "θα μπορούσε να είναι ο Πειραιάς, το βουνό Λιλιμπάγια ο Όλυμπος. Στην εξουσία είναι το κόμμα της "Χαρχουδικής Δημοκρατίας". Έχει εκλεγεί με δημοκρατικές εκλογές, ωστόσο όμως συνωμοτεί να εγκαταστήσει πραξικοπηματικά τη μοναρχία, βάζοντας στο θρόνο τον Πρίγκιπα της Χιονάτης". (Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε ακόμη στην πρώτη φάση της Μεταπολίτευσης). "Ο δήμαρχος Χαρχούδας εξαπατά τους πολίτες με διάφορες σατανικές παγίδες: Eφορίες, Tράπεζες, Aσφαλιστικές εταιρίες και άλλα ηχηρά παρόμοια που φαινομενικά τους εξυπηρετούν, ενώ στην πραγματικότητα τους ληστεύουν. [...] Μέσα σ' όλα τα άλλα ο Χαρχούδας φτιάχνει και ξαναφτιάχνει την κεντρική "Λεωφόρο Γαλάζιας Πεταλούδας" για να υποδεχθεί πρίγκιπες και μεγιστάνες". (Κάθε ομοιότητα με την "εν μια νυκτί" κατασκευή της λεωφόρου Συγγρού είναι συμπτωματική...)

Ακούστε τον Παπαγάλο να μαθαίνει καλούς τρόπους, αποκαλύπτοντας την αγένεια των δασκάλων του, ακούστε έναν πραγματικό ύμνο στον έρωτα μέσα από το Χρυσαλιφούρφουρο, παρακολουθήστε τα τερτίπια της εξουσίας μέσα από τον Χαρχούδα.

Άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω μας, που υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα έχουν τη θέση τους στη Λιλιπούπολη: ο αγαθός επιστήμονας, η ψηλομύτα μικροαστή, ο λαϊκός τύπος, το καταπιεσμένο παιδί. Όλοι μαζί περιδιαβαίνουν τα λαγκάδια της Λιλιπούπολης και διασχίζουν τη λεωφόρο της Ασημένιας Τσιπούρας, και από εκεί με ένα καΐκι, τον Φύστικο, καταλήγουν στο Φεγγαρονήσι, για να γιορτάσουν τη γιορτή της Αστροφεγγιάς.

Πραγματικά παράξενη αυτή η πόλη! Μια πανδαισία από ήχους, χρώματα, ποίηση και φαντασία. Μια πόλη που μπορεί να την επισκεφθεί μόνον όποιος είναι άξιος να δει τον κόσμο πέρα από τις συμβάσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε.

Το μανιφέστο του Παπαγάλου "Ως πότε παπαγάλοι θα ζούμε στα κλουβιά" ηχεί επίκαιρο, γιατί "κλουβιά", πάσης φύσεως, πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Όπως πάντα θα υπάρχουν και φωνές όπως αυτές των δημιουργών της Λιλιπούπολης. Τις ακούει άραγε κανείς;

Πόσοι γνωρίζουν όμως ότι πολλές εκπομπές της Λιλιπούπολης σβήστηκαν επειδή πάνω στις μαγνητοταινίες γράφτηκαν άλλες εκπομπές για λόγους οικονομίας..!!!!!!.
Τον Οκτώβρη του 2002 - μέχρι τον Μάρτη του 2003 το 3ο πρόγραμμα ξανάφερε στην επιφάνεια τις «διασωθείσες» εκπομπές και άρχισε την αναμετάδοσή τους την ίδια ώρα όπως παλιά

Κολλημένη με τη Λιλιπούπολη λοιπόν και κολλημένη στο ραδιόφωνο τις ηχογράφησα και να λοιπόν που μαζεύτηκαν περίπου 140 εκπομπές

Τις έφερα λοιπόν εδώ για να τις ακούσουμε:

Οκτώβρης 2002: 1 2

Νοέμβρης 2002: 1 2 3 4 5 6 7 8

Δεκέμβρης 2002: 1 2 3 4 5 6 7 8 9

Γενάρης 2003: 1 2 3 4 5 6

Φλεβάρης 2003: 1 2 3 4 5

Μάρτης 2003: 1 2 3 4