28.4.07

Woody Allen / take the money and run [πάρε τα λεφτά και τρέχα]

Σκηνοθέτης: Woody Allen

Πρωταγωνιστές: Woody Allen, Janet Margolin

Κυκλοφορία: 1969






Είναι η πρώτη σκηνοθετική εμφάνιση του Woody Allen και μπορώ να πω ότι είναι πραγματικά πετυχημένη.
Είναι γυρισμένο σαν να είναι ντοκιμαντέρ που δείχνει την ζωή Virgil Starkwell ενός ασήμαντου κλέφτη (τον οποίο υποδύεται o Woody Allen). Αρχικά η ταινία τελείωνε με τον θάνατο του εγκληματία αλλά μετά το άλλαξε προς το ελαφρύτερο.Ένα μέρος της έχει γυριστεί και στις φυλακές του San Quentin όπου πήραν μέρος και κρατούμενοι με μικρή πληρωμή.


Παρά το δήθεν ντοκυμαντεριστικο στυλ της η ταινία βγάζει πολύ γέλιο, θυμάμαι τη σκηνή που προσπαθούσε να δραπετεύσει με το πιστόλι φτιαγμένο από σαπούνι κι αυτό έλιωσε στη βροχή !
Οι ατάκες είναι επίσης πανέξυπνες - «Θυμάμαι ότι στη φυλακή ένας ψυχίατρος με είχε ρωτήσει αν βρέθηκα ποτέ με γυναίκα. Του είπα όχι. "Πιστεύεις ότι είναι βρώμικο; " με ρώτησε. "Είναι" του είπα "αν το κάνεις σωστά"». -

DVDrip με ελληνικούς υπότιτλους σε ξεχωριστό αρχείο

δείτε το: 1 2 3 4 5 6 7 8

23.4.07

Woody Allen - Annie Hall [Νευρικός Εραστής]

Σκηνοθέτης: Woody Allen
Πρωταγωνιστές: Woody Allen, Diane Keaton, Tony Roberts, Carol Kane, Paul Simon, Shelley Duvall, Janet Margolin
Κυκλοφορία: 1977



O Άλβιν Σίνγκερ, ένας πετυχημένος κωμικός, συναντά την Άννυ, την ερωτεύεται και αποφασίζει να παίξει μαζί της τον ρόλο του Πυγμαλίωνα. Πράγματι, το σχέδιο λειτουργεί, αλλά όταν η Άννυ μαθαίνει τα βασικά και ανακαλύπτει τον εαυτό της, εγκαταλείπει τον Άλβιν και φεύγει στο Xόλιγουντ. Έτσι ο Άλβιν -έξοχα ερμηνευμένος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη- αναδιπλώνεται στο μοναχικό καταφύγιο του παρεξηγημένου άνδρα, το ντιβάνι της ψυχανάλυσης, παρέα με τις απερίγραπτες νευρώσεις του, τα υπαρξιακά του άγχη και τα εβραϊκής προέλευσης αδιέξοδά του.

H γλυκόπικρη αυτή κωμωδία, που κέρδισε τέσσερα Όσκαρ, αποτελεί μια στροφή στο έργο του Woody Allen, που χαρακτηρίζεται πλέον από μια εμμονή σε αυτοβιογραφικά στοιχεία, τα οποία όμως, ο ιδιοφυής εβραίος δημιουργός τα παρωδεί και τα σατιρίζει μ' ένα δηλητηριώδες, όσο και ανατρεπτικό χιούμορ.
Oι κωμικές καταστάσεις της ταινίας είναι μνημειώδεις, ενώ οι έξοχες λεκτικές ατάκες εξακοντίζονται με ρυθμό πολυβόλου, με κορυφαία την all time classic: "ποτέ δεν θα γινόμουν μέλος ενός κλαμπ που θα δεχόταν τύπους σαν εμένα".
Ο Nευρικός εραστής είναι το αριστούργημα του Woody Allen, όπου όλα τα βασικά συστατικά της προβληματικής του, βρίσκονται τέλεια ενορχηστρωμένα σε μια αρμονική ισορροπία, στην τεράστια σκηνή του αγαπημένου του θεάτρου: αυτού της Nέας Yόρκης.Είναι το πέρασμά του σε μια φάση πιο μεστή, εξίσου αστεία αλλά ταυτόχρονα πιο σοβαρή, πιο ενδοσκοπική και πιο προβληματισμένη ερωτικά και κοινωνικά.
Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου (Diane Keaton), Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ταινίας και Πρωτότυπου Σεναρίου και υποψηφιότητα για Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου (Woody Allen).



«Μην κατηγορείς τον αυνανισμό! Είναι το σεξ που κάνω με κάποιον που αγαπώ πάρα πολύ».

«Μια σχέση, πιστεύω, είναι σαν τον καρχαρία. Πρέπει να κινείται διαρκώς, ειδάλλως πεθαίνει. Και νομίζω ότι αυτό που έχουμε εδώ είναι ένας νεκρός καρχαρίας».

Και για το Λος Ατζελες :
«Δεν θέλω να ζω σε μια πόλη της οποίας το μόνο πολιτισμικό πλεονέκτημα είναι ότι μπορείς να στρίψεις δεξιά με κόκκινο».


DVDrip με ελληνικους υπότιτλους ενσωματωμένους
Δείτε: 1 2 3 4 5 6 7

Woody Allen - Manhattan

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας και ηθοποιός ο Woody Stewart Konisberg γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1935, στο Brooklyn της Νέας Υόρκης από τον Martin και τη Nettie Konisberg. Και οι δυο του γονείς ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Ο πατέρας άλλαζε συχνά δουλειές: σερβιτόρος, οδηγός φορτηγού, φούρναρης, ταξιτζής, μια εποχή ήταν αναμεμειγμένος με το οργανωμένο έγκλημα. Η μητέρα του δούλευε σε ανθοπωλείο ενώ ο Woody είχε και μια μικρότερη αδερφή την Letty. Αναμφίβολα, είναι από τους πιο διάσημους και αναγνωρισμένους στη βιομηχανία το θεάματος.
Σε πάνω από τριάντα χρόνια καριέρας έχει γράψει τρία θεατρικά έργα και έχει εμφανιστεί σε πολλά δικά του τηλεοπτικά προγράμματα.
Έχει πάνω από τριάντα ταινίες στο ενεργητικό του, οι οποίες ακροβατούν μεταξύ του δράματος και της κωμωδίας. Πάντοτε είναι καυστικές, διασκεδαστικές, ειλικρινείς και περιλαμβάνουν θέματα όπως η θρησκεία και το σεξ. Το ρομαντικό στοιχείο δε λείπει, ενώ θίγονται συχνά οι φόβοι και τα άγχη του σύγχρονου νευρώδη ανθρώπου. Αλλωστε τέτοιου είδους άνθρωπος είναι και ο ίδιος ο Woody Allen.
O Woody άρχισε από πολύ μικρός να ασχολείται με τις ταινίες. Πήγαινε πολύ συχνά στον κινηματογράφο και στο θέατρο, κυρίως τα καλοκαίρια που δεν είχε σχολείο. Προτού καλά καλά μάθει να διαβάζει, το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να γράφει ιστορίες. Δεν είχε κλείσει ακόμα τα δέκα και του μπήκε η ιδέα να φτιάξει μια ταινία... αλλά βέβαια για την ώρα ήταν απλώς μια σκέψη. Το μόνο θέμα που τον ενδιέφερε στο σχολείο ήταν η έκθεση.
Στην εφηβεία του άρχισε να ενδιαφέρεται για τους σκηνοθέτες και τον ρόλο τους στη δημιουργία μιας ταινίας. Ενδιαφερόταν να μάθει περισσότερο για ξένους σκηνοθέτες και ξένες ταινίες, αλλά και για την ιστορία του σινεμά.
Στα δεκαπέντε άλλαξε το όνομα του σε Woody Allen και στα δεκαέξι (ήταν μαθητής ακόμα) τον πήρανε για να γράψει «αστείους διαλόγους» για το ραδιόφωνο και για τηλεοπτικές εκπομπές.
Από το 1961 έως το 1964 δούλευε σαν κωμικός σ' ένα cabaret γράφοντας ο ίδιος τις αστείες ιστορίες που παρουσίαζε στους θαμώνες. Εκεί τον πρόσεξε ένας παραγωγός και του πρότεινε να γράψει ένα σενάριο με τον όρο πως αν του άρεσε θα γυριζόταν ταινία.
Έτσι το 1965 ο Woody Allen γράφει το πρώτο του σενάριο (What's New Pussycat), στο οποίο έπαιξε κιόλας πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι παραγωγοί όμως το τροποποίησαν αρκετά, γεγονός που στεναχώρησε τον Woody Allen. Μετά απ' αυτό ορκίστηκε ότι δε θα ξαναγράψει ταινία αν δεν τη σκηνοθετήσει ο ίδιος.
Ακολούθησαν επιτυχημένες ταινίες όπως το Tiger Lily (1966) η οποία σφράγισε την εικόνα του χιουμορίστα για τον Woody. Συνήθως δούλευε είτε με πολύ γνωστούς ηθοποιούς, είτε με ηθοποιούς «της μιας μέρας». Πολύ συχνά συνεργαζόταν με τους ίδιους ηθοποιούς σε πολλές ταινίες και στις περισσότερες από αυτές εκτός από πρωταγωνιστής ήταν και σκηνοθέτης.
Για παράδειγμα η Diane West παίζει το 1987 στο Radio Days και το 1994 στο Bullets Over Broadway. Η Judy Davis (άλλη μια αγαπημένη του Allen) εμφανίζεται στο Husbands And Wives (1992), στο Deconstructing Harry (1997) και στο Celebrity (1998). H Louise Lasser πρωταγωνίστησε σε πολλά φιλμ και θεατρικές παραγωγές του.
Η Diane Keaton (με την οποία έβγαινε στα τέλη του 70) έπαιξε στο Sleeper (1973), στο Annie Hall (1977) για το οποίο ο Allen κέρδισε Oscar σκηνοθεσίας, στο Manhattan (1979) και στο Radio Days (1987).
Ειδικά για τη Mia Farrow έγραψε παρά πολλούς ρόλους σε ταινίες όπως The Purple Rose of Cairo (1985), Hannah And Fog (1992) και Husband And Wives (1992).
Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι έχει κερδίσει παρά πολλά βραβεία για τις δουλειές του. Ήταν υποψήφιος είκοσι φορές για Oscar και κέρδισε τα τρία από αυτά, ενώ έχει κερδίσει και εννέα χρυσές σφαίρες.
Στις πρόσφατες δουλείες του συμπεριλαμβάνονται ταινίες όπως Sweet And Lowdown (1999) με πρωταγωνιστές τη Samantha Morton και τον Sean Penn (και οι δυο υποψήφιοι για Oscar), Company Man (1999),το Small Time Crooks (2000). Το 2002 ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστεί ξανά με τον Penn στη κωμωδία Why Men Shouldn't Marry και το 2003 γράφει, σκηνοθετεί, και πρωταγωνιστεί στη ρομαντική κομεντί Anything Else (με τους Jason Biggs, Christina Ricci και Danny DeVito).
Παίζει κλαρινέτο και από το 1997 είναι μέλος της Eddy Davis New Orleans Jazz Band της Νέα Υόρκης.
Είναι συγγραφέας πολλών χιουμοριστικών συλλογών περιλαμβανόμενου τα Getting Even (1971), Without Feather (1975) και Lunatic's Tale (1986).
Η προσωπική του ζωή είναι πολυτάραχη: το 1954 παντρεύεται τον παιδικό του ερωτά Harlene Rosen αλλά χωρίζουν το 1960. Το 1964 παντρεύεται την ηθοποιό Louise Lasser, μα χώρισαν πέντε χρόνια μετά. Το 1980 ξεκινάει μια μακροχρόνια σχέση με την ηθοποιό Mia Farrow αποκτούν ένα γιο το 1987,ενώ υιοθετούν ακόμα δυο παιδία τον Moses και το Dylan. Το 1992 ενώ ζούσε με τη Farrow ο Allen συνδέεται ερωτικά με την εικοσάχρονη υιοθετημένη κόρη της Farrow την Soon Yi - Previn. Ακολούθησε αναστάτωση και προβολή του θέματος από τα media. Το 1997 ο Woody Allen και η Previn παντρεύτηκαν στη Βενετία. Είναι ακόμα μαζί και έχουν υιοθετήσει δυο κόρες την Benchet και τη Manzie Tio.

-----------------

Manhattan [1979]


Σκηνοθεσία: Woody Allen
Παίζουν: Woody Allen, Diane Keaton, Meryl Streep, Mariel Hemingway κ.α.
Σενάριο: Woody Allen & Marshall Brickman
Το υποψήφιο για δύο όσκαρ Μανχάταν, με την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Γκόρντον Γουίλις θεωρείται μία από τις σημαντικότερες δημιουργίες του Γούντι Αλεν.

Υπόθεση: Ο 42χρονος κάτοικος του Μανχάταν Ισαάκ Ντέιβις (Woody Allen) βρίσκεται σε μια δουλειά που μισεί, με μια 17χρονη σύντροφο (Mariel Hemingway) που δεν αγαπά, και με τη λεσβία πρώην γυναίκα του, Τζιλ (Meryl Streep), να τον ξεμπροστιάζει στο νέο της βιβλίο. Οταν όμως ο Ισαάκ γνωρίσει τη διανοούμενη και σέξι Μαίρη (Diane Keaton), την ερωμένη του καλύτερού του φίλου, την ερωτεύεται με τη πρώτη ματιά, παρατά τη φιλενάδα του και παραιτείται από τη δουλειά του. Και κάπως έτσι ξεκινά η ερωτική περιπέτεια του Ισαάκ σε μια πόλη, όπου όλα μπορούν να συμβούν.

ΔΕΊΤΕ ΤΟ: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

20.4.07

Aρκάς - 18 albums


Ο Αρκάς είναι Έλληνας καλλιτέχνης που ασχολείται με την τέχνη των Κόμικς. Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 δημοσιεύοντας τη σειρά "Ο Κόκκορας" στο περιοδικό Βαβέλ και στη συνέχεια στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ και στο ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ.

Το έργο του αποτελείται κυρίως από σειρές με συγκεκριμένο θέμα - πρωταγωνιστές που δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες και συγκεντρώνονται στη συνέχεια σε άλμπουμ. Τα πιο γνωστά από τα έργα του είναι τα "Σόου Μπίζνες", "Ο Κόκκορας", "Ο Ισοβίτης", "Χαμηλές Πτήσεις", "Καστράτο" και "Η Ζωή Μετά". Ο "Ισοβίτης" έχει γίνει και σειρά με μαριονέτες για την τηλεόραση, ενώ δουλειές του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.

Εδώ θα βρείτε μια συλλογή από 18 albums του συν κάποια σκόρπια σκίτσα του.

Διαβάστε: 1 2

17.4.07

Τρίφωνο – Καράβια μοιάζουν οι ψυχές

Τρεις ανάσες, τρεις φωνές
που τις ένωσε μια σκέψη,
σαν να ήταν τρεις ευχές
που ζητούσαν να μιλάνε
στις καρδιές οι μουσικές...


Η Ερωφίλη, ο Νίκος Κουρουπάκης και ο Δημήτρης Υφαντής, πρωτοσυναντήθηκαν στη σκηνή του Αερικού, την άνοιξη του 2002.
Από τότε ένιωσαν ότι μπορούν να μοιραστούν τα μουσικά τους όνειρα, καθώς ταίριαξαν σαν συνεργάτες και φίλοι, αλλά νιώθοντας και τη μαγεία που χαρίζει η μια φωνή μες στην άλλη...
Ακολούθησαν αρκετές εμφανίσεις τους, σε μουσικές σκηνές της Αθήνας αλλά και εκτός αυτής.
Έστησαν ένα πρόγραμμα, με ότι αγαπούν περισσότερο από δημιουργούς όπως: Σαββόπουλος, Ξαρχάκος, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μούτσης, Ξυδάκης, Ανδρέου, Περίδης, Θ. Παπακωνσταντίνου κ.α. καθώς και παραδοσιακά τραγούδια, τα οποία ερμηνεύουν με απογειωτικές τριφωνίες, σε μια αρμονική συνεύρεση με το σήμερα.


Από αυτή τους τη συνεργασία, και υπό την επιμέλεια του Παντελή Θαλασσινού, προέκυψε ένα c.d. single, με τίτλο «Καράβια μοιάζουν οι ψυχές» που περιλαμβάνει 5 τραγούδια.
Τα «Μεταφυσικό» του Ορφέα Περίδη, «Χαράματα η ώρα τρεις» του Μάρκου Βαμβακάρη, «Άγγελος εξάγγελος» του Bob Dylan, με ελληνικούς στίχους Διονύση Σαββόπουλου, «Το τραγούδι της ξενιτιάς» (φεγγάρι μάγια μου 'κανες) του Μίκη Θεοδωράκη καθώς κι ένα καινούριο τραγούδι, το ομότιτλο, σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Υφαντή.

Τρεις νέοι άνθρωποι, με προσωπική πορεία στα μουσικά δρώμενα, ενώνουν τις ψυχές και τη φωνή τους, σε μια κοινή πορεία, με γνώμονα τη βαθιά αγάπη τους για τη μουσική, αλλά και τη διάθεση να μας χαρίσουν καινούρια τραγούδια.
Δίνοντας ένα αληθινό και ποιοτικό στίγμα στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, αλλά να αγκαλιάσουν και να μιλήσουν τρυφερά, μα κυρίως να εκμαιεύσουν τα θετικά στοιχεία κάθε ακροατή.

Μαζί τους οι: Πάνος Κατσιμίχας στη φυσαρμόνικα, Σάκης Βαργεμτζίδης στο πιάνο, Βαχάν Γκαλστιούν στα πνευστά, Δημήτρης Εμμανουήλ στα κρουστά, Άρης Καραγιωργάκης στην κιθάρα, Λευτέρης Κρητικός στο μπάσο.


Νίκος Κουρουπάκης


Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αμερική. Η καταγωγή του είναι από τη Ιεράπετρα της Κρήτης και την Αμοργό. Σπούδασε Οικονομικά στη Νέα Υόρκη.

Το Ελληνικό τραγούδι ήταν η μεγάλη του αγάπη.Η πρώτη επαγγελματική του συνεργασία ήταν με τον Γιώργο Νταλάρα και τη Δήμητρα Γαλάνη. Το 1996 συνεργάστηκε με τη Χάρις Αλεξίου σε περιοδεία στην Ευρώπη και παραστάσεις στην Αθήνα. Το 1997 συμμετείχε στο δίσκο «Αφήλιο» του Νίκου Ζούδιαρη, απ’ όπου και οι αγαπημένοι σε όλους μας «Χαιρετισμοί», δίσκο στον οποίο συμμετείχε και η Τάνια Τσανακλίδου.

Το 2000 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Μανώλη Γαλιάτσου «Κλεψύδρα» στον οποίο ο Νίκος Κουρουπάκης είναι ο βασικός ερμηνευτής.

Συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Μητροπάνο, σε συναυλίες και παραστάσεις για 2 χρόνια. Ενώ το φθινόπωρο του 2002 συνεργάστηκε με το Νότη Μαυρουδή και τη Σοφία Σπυράτου για μια σειρά μουσικών παραστάσεων στο θέατρο «Ροές».

Εδώ και δυο χρόνια μαζί με τον Δημήτρη Υφαντή και την Ερωφίλη αποτελούν το μουσικό συγκρότημα Τρίφωνο. Το Τρίφωνο αυτή την εποχή συνεργάζεται με τον Παντελή Θαλασσινό.

Οι πιο πρόσφατες δισκογραφικές του εμφάνισης είναι στο δίσκο «Κάτω από την Ακρόπολη» της Λίνας Νικολακοπούλου και του Νίκου Αντύπα στο δίσκο του Ηλία Λιούγκου «Το φιλί μου ταξιδεύει», στο δίσκο «Στης καρδιάς μου τα ανοιχτά» του Παντελή Θαλασσινού, και στο CD single του συγκροτήματος Τρίφωνο «Καράβια μοιάζουν οι ψυχές».

Ερωφίλη

Η Ερωφίλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά. Σαν τέλειωσε το λύκειο ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές της. Τέλειωσε φυσιοθεραπεία στα Τ.Ε.Ι. Αθηνών και την ανώτατη επαγγελματική σχολή χορού «Ραλλού Μάνου».

Ακολούθησαν εμφανίσεις της σε μπουάτ της Αθήνας, καθώς απαρνήθηκε στην πορεία τα δύο πτυχία για να την κερδίσει το τραγούδι.Καθοριστική στιγμή για την καριέρα της ήταν η γνωριμία της με τον Γιάννη Σπανό με τον οποίο συνεργάστηκε στενά.

Έχει σταθεί δίπλα σε σημαντικούς νέους και παλιούς δημιουργούς και ερμηνευτές όπως η Χαρούλα Αλεξίου, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Νίκος Παπάζογλου, η Γλυκερία, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Κώστας Παπαδόπουλος, ο Μιχάλης Δημητριάδης, η Κατερίνα Κούκα, ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Κώστας Μακεδώνας, ο Δημήτρης Μπάσης κ.α.

Ο πρώτος της προσωπικός δίσκος «Πάμε στο Γίαχο Βάχο» που κυκλοφόρησε με επιμέλεια του Κ. Χατζηδουλή, περιέχει τραγούδια των Μ. Σουγιούλ, Κ.Βίρβου, Μπ. Μπακάλη, Χρ. Νικολόπουλου, Κ. Καπνίση, Μ.Τραϊφόρου κ.α.

Ο δεύτερος προσωπικός της δίσκος περιέχει εννιά καινούργια τραγούδια τη μουσική των οποίων υπογράφουν οι Κ. Παπαδόπουλος, Σπ. Ιωαννίδης, Τάσος Γκρούς, Π. Σπυρογιώτης, Δομένικος Βαμβακάρης και τους στίχους ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου (Θ. Ποάλας), και το χασάπικο «Φίλε γλυκέ μου φίλε» (Χρ. Νικολόπουλος, Αλ. Αλεξάνδρου). Ο Γιάννης Πάριος και ο Μιχάλης Δημητριάδης με την σημαντική τους συμμετοχή ολοκληρώνουν την εικόνα του δεύτερου προσωπικού της δίσκου με τίτλο « Στα Μυστικά σου Βάλε με».

Ο τρίτος προσωπικός της δίσκος κυκλοφόρησε πρόσφατα σε μουσική Θανάση Βαριεμτζίδη και στίχους Λάζαρου Παριανού με τίτλο «Τραγουδάκι μου».Μετράει ακόμη συμμετοχές στους δίσκους «12 Ανέκδοτα Τραγούδια» της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου με τον Μιχάλη Δημητριάδη, «Ένας ναύτης από την Σύρο» με τον Στέλιο Βαμβακάρη και «Οι Έλληνες» σε ένα ντουέτο με τον Λάκη Λαζόπουλο.


Δημήτρης Υφαντής

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα. Τελείωσε το εκκλησιαστικό λύκειο της Βελάς, όπου σπούδασε βυζαντινή μουσική.

Όλα αυτά τα χρόνια της εφηβείας του ασχολούταν με τη μουσική ερασιτεχνικά και τελειώνοντας τη στρατιωτική του θητεία, ασχολήθηκε πλέον επαγγελματικά.Δούλεψε σε νυχτερινά κέντρα των Ιωαννίνων ως τραγουδιστής μέχρι τον Οκτώβρη του 1995 οπότε μετακόμισε στην Αθήνα με σκοπό να ασχοληθεί πιο εντατικά με το τραγούδι και τη μεγάλη του αγάπη, το ούτι.

Ο Haig, καθώς και η γνωριμία του με τον Νίκο Σιδηροκαστρίτη ήταν η αφορμή να γνωρίσει τη Δήμητρα Γαλάνη, η οποία στάθηκε οδηγός και συμπαράστασης σ’ αυτά τα πρώτα του βήματα. Τον φιλοξένησε για ένα χρόνο στη «Μέδουσα» και στο δίσκο τη «Τα Χάρτινα» με το τραγούδι «Καίγομαι και σιγολιώνω», τραγούδι της πατρίδας του.

Έτσι με την επιμέλεια της Δήμητρας Γαλάνη και την ενορχήστρωση του Haig Yadjian καθώς και τη συμμετοχή πολλών γνωστών μουσικών, δημιουργήθηκε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος, με τίτλο «Από χώμα και νερό».Στην πρώτη αυτή δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Υφαντή, εκτός από τα τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος ο ερμηνευτής, κάνει το ντεπούτο του ως συνθέτης ο Νίκος Κατσίκης ενώ στίχους σε δύο τραγούδια έχει γράψει και ο Νίκος Μωραϊτης.Η δροσιά της φωνής καθώς και οι επιρροές του, κάνουν τον δίσκο να είναι μια πολύ σοβαρή πρόταση στον χώρο της «έθνικ» μουσικής. Σε ένα τραγούδι συμμετέχει η Ελένη Τσαλιγοπούλου κάνοντας ντουέτο με τον Δ. Υφαντή.

Τον Νοέμβριο του 2000 κυκλοφορεί ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του με τίτλο «Η μια ζωή μες την άλλη». Περιλαμβάνει τραγούδια σε μουσική της Ζωής Τηγανούργια και στίχους του Ηλία Κατσούλη.

256kbps + covers

Ακούστε








14.4.07

Ελληνικά μονόπρακτα - Κλυταιμνήστρα

Τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» παρουσιάζουν έργα των σημαντικότερων Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.




"ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ"


Δύο γυναίκες, μια μάνα και μια κόρη, η Κλυταιμνήστρα και η Ηλέκτρα. Δύο πρόσωπα γνώριμα και όμως γεμάτα ερωτηματικά. Μια πασίγνωστη τραγωδία σε σύγχρονο τόνο, ένα παιχνίδι λέξεων και συνειρμών. Η ιστορία παραποιείται, το τραγικό ύφος παραμένει, ενώ οι σχέσεις υφαίνονται με μίσος και πάθος.

Παρουσίαση: Συλβια Λιουλιου
Συγγραφέας: Ανδρέας Σταϊκος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γκικαπεππας
Θεατρική Σκηνοθεσία: Ανδρεας Σταϊκος
Δ/νση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαιτης
Μουσική: Διονύσης Τσακνης
Οργάνωση - Σχεδιασμός Παραγωγής: Άγγελος Κορδουλας
Δ/νση Παραγωγής: Σπύρος Αντωνελλος
Παίζουν: Μαρίνα Πολυμερη, Σαλώμη Αροδιτου

Δείτε: 1 2 3 4

10.4.07

Εδώ Λιλιπούπολη, Εδώ Λιλιπούπολη !!



Λαέ της Λιλιπούπολης
σήκωσε πια παντιέρα
με τον Χαρχούδα δήμαρχο
δε βλέπεις άσπρη μέρα
Κι αν ήσουνα χαρχουδικός
καιρός να μετανιώσεις
γίνε δυστροποπιγκικός
αν θέλεις να,
αν θέλεις να προκόψεις.

Η «Λιλιπούπολη» ξεκίνησε όταν συναντήθηκαν στα στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας ο Νίκος Κυπουργός, η Λένα Πλάτωνος, ο Νίκος Χριστοδούλου και ο Νίκος Μαραγκόπουλος και έντυσαν με τη μουσική τους τους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή και της Ρεγγίνας Καπετανάκη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις σε κείμενό του είχε χαρακτηρίσει τη «Λιλιπούπολη» «γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό.

Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη "Λιλιπούπολη"... κομμουνιστική. Ισως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική».


Εδώ Λιλιπούπολη, εδώ Λιλιπούπολη.
Σας μιλάει ο δημοσιογράφος Μπρίνης".

Έτσι άρχιζε η θρυλική εκείνη εκπομπή του Τρίτου Προγράμματος, που αποτέλεσε ορόσημο της ελληνικής ραδιοφωνίας, την εποχή που διευθυντής του Τρίτου ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Κάθε μέρα ξεδιπλωνόταν ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος φαντασία, ποίηση και μουσική αλλά και καυστική σάτιρα, από τα πυρά της οποίας δεν γλίτωναν ούτε πρόσωπα ούτε θεσμοί.

Καθετί στη Λιλιπούπολη, τα πρόσωπα, οι τοποθεσίες, τα χρώματα, είχε και το τραγούδι του: επαναστατικό θούριο για τον καταπιεσμένο και υπερπροστατευόμενο Παπαγάλο, χασάπικο για το "παιδί του λαού", τον Δυστροπόπιγγα, βαλς για τον Πρίγκιπα, αιθέριες μελωδίες για τον άσπρο Γιαουρτοπόταμο, ρομαντική διάθεση για το ροζ χρώμα.

Ακούγοντας κανείς τις παλιές αυτές εκπομπές, ξαφνιάζεται με την ευρηματικότητα, τη φαντασία και την τόλμη τους. Οι παραλληλισμοί με την Αθήνα της εποχής, βέβαια, κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι. "Το Πόρτο Λίλι" σημειώνει ο Νίκος Δήμου (Επίκαιρα, 1979) "θα μπορούσε να είναι ο Πειραιάς, το βουνό Λιλιμπάγια ο Όλυμπος. Στην εξουσία είναι το κόμμα της "Χαρχουδικής Δημοκρατίας". Έχει εκλεγεί με δημοκρατικές εκλογές, ωστόσο όμως συνωμοτεί να εγκαταστήσει πραξικοπηματικά τη μοναρχία, βάζοντας στο θρόνο τον Πρίγκιπα της Χιονάτης". (Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε ακόμη στην πρώτη φάση της Μεταπολίτευσης). "Ο δήμαρχος Χαρχούδας εξαπατά τους πολίτες με διάφορες σατανικές παγίδες: Eφορίες, Tράπεζες, Aσφαλιστικές εταιρίες και άλλα ηχηρά παρόμοια που φαινομενικά τους εξυπηρετούν, ενώ στην πραγματικότητα τους ληστεύουν. [...] Μέσα σ' όλα τα άλλα ο Χαρχούδας φτιάχνει και ξαναφτιάχνει την κεντρική "Λεωφόρο Γαλάζιας Πεταλούδας" για να υποδεχθεί πρίγκιπες και μεγιστάνες". (Κάθε ομοιότητα με την "εν μια νυκτί" κατασκευή της λεωφόρου Συγγρού είναι συμπτωματική...)

Ακούστε τον Παπαγάλο να μαθαίνει καλούς τρόπους, αποκαλύπτοντας την αγένεια των δασκάλων του, ακούστε έναν πραγματικό ύμνο στον έρωτα μέσα από το Χρυσαλιφούρφουρο, παρακολουθήστε τα τερτίπια της εξουσίας μέσα από τον Χαρχούδα.

Άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω μας, που υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα έχουν τη θέση τους στη Λιλιπούπολη: ο αγαθός επιστήμονας, η ψηλομύτα μικροαστή, ο λαϊκός τύπος, το καταπιεσμένο παιδί. Όλοι μαζί περιδιαβαίνουν τα λαγκάδια της Λιλιπούπολης και διασχίζουν τη λεωφόρο της Ασημένιας Τσιπούρας, και από εκεί με ένα καΐκι, τον Φύστικο, καταλήγουν στο Φεγγαρονήσι, για να γιορτάσουν τη γιορτή της Αστροφεγγιάς.

Πραγματικά παράξενη αυτή η πόλη! Μια πανδαισία από ήχους, χρώματα, ποίηση και φαντασία. Μια πόλη που μπορεί να την επισκεφθεί μόνον όποιος είναι άξιος να δει τον κόσμο πέρα από τις συμβάσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε.

Το μανιφέστο του Παπαγάλου "Ως πότε παπαγάλοι θα ζούμε στα κλουβιά" ηχεί επίκαιρο, γιατί "κλουβιά", πάσης φύσεως, πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Όπως πάντα θα υπάρχουν και φωνές όπως αυτές των δημιουργών της Λιλιπούπολης. Τις ακούει άραγε κανείς;

Πόσοι γνωρίζουν όμως ότι πολλές εκπομπές της Λιλιπούπολης σβήστηκαν επειδή πάνω στις μαγνητοταινίες γράφτηκαν άλλες εκπομπές για λόγους οικονομίας..!!!!!!.
Τον Οκτώβρη του 2002 - μέχρι τον Μάρτη του 2003 το 3ο πρόγραμμα ξανάφερε στην επιφάνεια τις «διασωθείσες» εκπομπές και άρχισε την αναμετάδοσή τους την ίδια ώρα όπως παλιά

Κολλημένη με τη Λιλιπούπολη λοιπόν και κολλημένη στο ραδιόφωνο τις ηχογράφησα και να λοιπόν που μαζεύτηκαν περίπου 140 εκπομπές

Τις έφερα λοιπόν εδώ για να τις ακούσουμε:
Οκτώβρης 2002: 1 2
Νοέμβρης 2002: 1 2 3 4 5 6 7 8
Δεκέμβρης 2002: 1 2 3 4 5 6 7 8 9
Γενάρης 2003: 1 2 3 4 5 6
Φλεβάρης 2003: 1 2 3 4 5
Μάρτης 2003: 1 2 3 4


6.4.07

KOSMOS 93.6 – Ethnic collection vol2 & vol3




Ο KOSMOS 93.6 αναδεικνύει τη σημασία της παράδοσης, αντανακλά την παγκόσμια μουσική του σήμερα και ανακαλύπτει τις τάσεις του μέλλοντος.
Βασικός πυρήνας αλλά και αφετηρία είναι η μουσική που τα τελευταία 15 χρόνια χαρακτηρίζεται παγκόσμια ως world music. Μια μουσική που ενσωματώνει παραδοσιακά στοιχεία και τα συνδυάζει με όλα τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα, από τη ροκ μέχρι το hip hop, παράγοντας μία νέα μουσική αντίληψη που αυξάνει ολοένα την επίδρασή της στο σύνολο της μουσικής βιομηχανίας, από την Κούβα ως την Ινδία και από την Ελλάδα ως τις ΗΠΑ.

Η άποψη του σταθμού είναι ότι στηρίζουμε τη συνύπαρξη των ανθρώπων και των λαών, τη συνεννόηση και την ανταλλαγή αντιλήψεων και στάσεων ζωής που παραπέμπουν σε ένα νέο μοντέλο κοινωνίας, χωρίς αποκλεισμούς, ρατσισμό, διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των μελών της.

Οι μουσικοί παραγωγοί του έφεραν σε επαφή τους ακροατές με μουσικές από όλο τον κόσμο , που αρκετές από αυτές πρώτη φορά παίζονταν στο ελληνικό ραδιόφωνο.

Κινούμενος μέσα σ αυτό το μουσικό πλαίσιο ο Σταθμός κυκλοφόρησε και τις Συλλογές: «Ethnic Collection», κάτι σαν ανθολόγια της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.


KOSMOS 93.6 – Ethnic collection vol2



ΠΛΑΤΩΝ ΑΝΔΡΙΤΣΑΚΗΣ
Ο Πλάτων Ανδριτσάκης δεν είναι μια απλή περίπτωση σύγ­χρονου συνθέτη. Είναι εκείνη η ιδιαίτερη φυσιογνωμία που κάνει τη μουσική να πηγαίνει μπροστά, να ανοίγει νέους δρόμους και να πειραματίζεται με λέξεις και μουσικά ιδιώ­ματα. Με δύο άλμπουμ στη δισκογραφία του στην ΕΜΙ, αλλά και πολυετή δουλειά στη σύνθεση μουσικής για θέα­τρο παρουσιάζει εδώ το σήμα του KOSMOS.

GEOFFREY ORYEMA
Umoja σημαίνει ελευθερία και ο Geoffrey Oryema χρειά­στηκε, για να βρει την δική του ελευθερία, να φύγει άρον άρον από την πατρίδα του την Ουγκάντα το 1977, μετά την δολοφονία του πατέρα του από τους στρατιώτες του δικτάτορα Ίντι Αμίν. Βρήκε καταφύγιο στην Γαλλία όπου ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ για λογαριασμό της Real World. Ηταν η καλύτερη αρχή για τον Geoffrey Oryema που κρατάει μέχρι σήμερα ζωντανά τα τραγούδια που άκουγε παιδί στην Καμπάλα καθισμένος δίπλα στον πατέρα του.

I MUVRINI
Από το πρώτο τους 45αρι το 1977, οι αδελφοί Alain και Francois Bernandini βρέθηκαν, τη δεκαετία του '80, στα μεγαλύτερα θέατρα της Γαλλίας και πλάι σε καλλιτέχνες όπως ο Sting, ο Lou Reed και ο MC Solaar και εξασφάλι­σαν μια ξεχωριστή θέση για το κορσικανικό μουσικό και γλωσσικό ιδίωμα στον χάρτη των μουσικών του κόσμου. Στο Jalalabad, μια μέρα βροχερή, η ελευθερία περιφέρεται στους δρόμους της πόλης, στο πρόσωπο μιας γυναίκας μόνης.

RADIO TARIFA
Με καθαρό καιρό, από την πόλη της Ταρίφας στα νοτιότερα
άκρα της Ισπανίας μπορεί κανείς να δει την αφρικανική ακτογραμμή ή να ακούσει τους μουεζίνηδες στους Μαρο­κινούς μιναρέδες να καλούν τους πιστούς για προσευχή. Τους δύο αυτούς κόσμους, ενίοτε και άλλους, πραγματι­κούς όσο και φανταστικούς, διασχίζει η μουσική των Radio Tarifa.To Osu είναι η διαδρομή ενός έρωτα από τις αυλές της Γρανάδα στην Ράμπλα της Βαρκελώνης.

JUAN ΡΕΝΑ & ORQUESTA ANDALUSI DI TANGER
Ο τσιγγάνος Juan Pena Fernandez (El Lebrijano) από τη Σεβίλλια, είναι μια από τις σημαντικότερες φωνές του φλαμένκο εδώ και 40 χρόνια. Μαζί με την Orquesta Andalusi από την Ταγγέρη του Μαρόκου εξερευνούν την κοινή τους αραβο-ανδαλουσιανή παράδοση που οι ρίζες της πηγαί­νουν πίσω 13 ολόκληρους αιώνες, τότε που οι άραβες κατέκτησαν την ιβηρική χερσόνησο. Η συνεργασία τους απόλυτα ισορροπημένη θυμίζει την αρμονική σχέση ενός τενόρου με μια συμφωνική ορχήστρα.

FAIRUZ
Την εποχή που η Βηρυτός, κάποτε το «Παρίσι της Μέσης Ανατολής», μετατρέπονταν σε ερείπια, η Fairuz. αψήφησε τους βομβαρδισμούς και παρέμεινε σπίτι της φροντίζοντας τον κήπο της. Το κορίτσι που μεγάλωσε στις φτωχογειτο­νιές της πόλης για να ανακηρυχθεί ως «η σπουδαιότερη σύγχρονη κυρία του αραβικού κόσμου» τραγουδά την πόλη της σε μια λεπτή ισορροπία «αραμπέσκ κιτς» και άμεσου εγγενή μελοδραματισμού.

MADREDEUS
Το πορτογαλικό fado στην εκδοχή των Madredeus, συνα­ντά μια εκλεκτική διάσταση και φέρνει το μελαγχολικό ήχο του είδους στην πιο κλασσική του φόρμα. Η αντοχή στο χρόνο των μελωδιών αποδεικνύεται , όχι μόνο από την θερμή υποδοχή του από το κοινό αλλά και από την δια­σκευή σε ηλεκτρικά μονοπάτια που επιχείρησαν διάφοροι Djs σε πασίγνωστα κομμάτια των Madredeus. επιχειρώ­ντας να συνδέσουν την παράδοση με τον ηλεκτρισμό.

DORANTES
Μπορεί το πάθος που κρύβει το φλαμένκο να εκφραστούν με το πιάνο αντί για την κιθάρα; Όταν ο πιανίστας είναι ο Dorantes, ναι. Η αποδοχή μιας τέτοιας ανατροπής από τους λάτρεις του αυθεντικού φλαμένκο αποδεικνύει την αξία και το ταλέντο του. Orobroy στην ισπανική τσιγγάνικη ιδιωμα­τική γλώσσα σημαίνει σκέψη.

SPACCANAPOLI
Spaccanapoli ονομάζεται ένας δρόμος στη Νάπολι, ο οποί­ος χωρίζει την πόλη στα δύο και κάποτε ήταν ο παράδεισος για τα κλεφτρόνια και τις πόρνες, ενώ σήμερα είναι γεμά­τος από εμπορικά καταστήματα. Αυτό το όνομα διάλεξαν πέντε μουσικοί που το 1999 αποχώρησαν από το Grupo Operaio el Zizi, μια μουσική κολεκτίβα εργατών στο τοπικό εργοστάσιο της Alfa Romeo. Με ναπολιτάνικους ρυθμούς και μελωδίες, με όργανα παραδοσιακά και σύγχρονα ντύ­νουν τα πολιτικά μηνύματα τους ερμηνεύοντας πολλά από τα τραγούδια τους στην τοπική διάλεκτο.

MARIZA
Το πορτογαλικό fado ξαναγεννιέται στο πρόσωπο της Mariza. Με πλατινέ μαλλί, η κόρη μεταναστών από τη Μοζαμβίκη που έμαθε τα πρώτα fado στο εστιατόριο του πατέρα της, ξεπήδησε από το πουθενά σχεδόν και με δυο άλμπουμ κατέκτησε τη διεθνή μουσική σκηνή. Το «dica la o Senhor Vinho» είναι ένα σκωπτικό τραγούδι από αυτά που ακούγονται στις ταβέρνες fado, στο οποίο ο «Κύριος Κρασί» εγκαλείται για το ότι αφαιρεί την αίσθηση ισορροπίας από όσους κατεβάζουν κάνα δυο ποτηράκια και περ­πατούν στα τέσσερα.


LILA DOWNS
Η Lila Downs γεννήθηκε από μεξικανή μητέρα της φυλής Mixtec και σκοτσέζικης καταγωγής αμερικανό πάτερα. Τους δύο κόσμους της χωρίζει η linea, το σύνορο Μεξικού-Αμερικής που ή ίδια πέρασε πολλές φορές μαζί με εκατομ­μύρια μεξικανών μεταναστών. Η αφορμή για να αρχίσει να τραγουδά τα ινδιάνικα τραγούδια που της έμαθε η μητέρα της. όσο και τις δυτικότροπες μπαλάντες, ήταν το ότι συχνά βρέθηκε να μεταφράζει στις γριές mixtec του χωριού της πιστοποιητικά και αναγγελίες θανάτου των παιδιών τους, μεταναστών στην άλλη πλευρά τηç linea.

ORΙSHAS
Αν το ένα πόδι τους πατάει στην πλούσια παράδοση της Κούβας, το άλλο τους μισό ανήκει στην hip hop κουλτούρα. Οι ράπερ Orishas, με έδρα το Παρίσι, επικαλούνται το ίδιο αυθεντικά τις πανάρχαιες αφρικάνικες θεότητες, την τροπι­κή σεξουαλικότητα, τις πολιτικές ελευθερίες ή τη ζωή στο γκέτο, με όπλο τον κοφτερό στίχο και μελωδίες που προέρ­χονται κατ' ευθείαν από τα σπλάχνα της κουβανέζικης παράδοσης. Mui bien!

LOS DE ABAJO
Το σύγχρονο μείγμα ska-rock και latin των Los de Abajo βάζει ξανά στο μουσικό τοπίο το Μεξικό. Το πάθος και η δύναμη της μπάντας δεν αφήνουν ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο απαιτητικό και ταυτόχρονα ανοιχτό σε μείγματα ακροατή. Οι Los de Abajo. μας αποδεικνύουν ότι το corridor ή το bolero, ή το ska είναι αρκετά εύπλαστα όταν τα μπολιάζεις με τον ανεξάρτητο ήχο του rock, αλλά κυρίως όταν τους φέρεσαι με σεβασμό και καλλιέργεια, που πηγά­ζει από την αστείρευτη νεανική ενέργεια.

PAPA WEMBA
O Papa Wemba γεννήθηκε το 1953 στο Ζαΐρ (σήμερα Δημοκρατία του Κονγκό). Μεγάλωσε ακούγοντας Miriam Makeba, Beatles, Rolling Stones, κουβανέζικη μουσική και αμερικάνικη soul όπως όλοι οι συνομήλικοι του. Με τους Viva La Musica γνώρισε απήχηση στη νεολαία ανανε­ώνοντας την κονγκολέζικη ρούμπα. Η δεκαετία του '80 τον βρίσκει στο Παρίσι με τους Molokai και έναν ήχο φτιαγμέ­νο για το δυτικό ακροατήριο. Υπήρξε επίσης και ο εκφρα­στής μιας fashion-victim τρέλας, γνωστής ως sapeur, στην οποία ενεπλάκησαν μεγάλοι μόδιστροι όπως ο Armani, ο Gaultier και o Yamamoto.

MALIAN MUSICIANS & DAMON ALBARN
Μια σημαντική μουσική προσωπικότητα των τελευταίων 15 ετών, ο ηγέτης των Blur και δημιουργός των Gorillaz, αφή­νει κατά μέρος την εκλεκτική ποπ του και με μια σπασμένη μελόντικα ταξιδεύει στο Μάλι για να μεταφέρει αποσπά­σματα και εντυπώσεις από τους ήχους της Δυτικής Αφρι­κής, της κοιτίδας των μπλουζ. Κάπως έτσι θα ακούγεται αύριο το παγκόσμιο fusion.

BOBBY McFERRIN
Ένα φωνητικό φαινόμενο, ένας άνθρωπος-ορχήστρα και ένα γοητευτικό μουσικό υβρίδιο, μέσα από το οποίο ο Bobby McFerrin τιμά με τον καλύτερο τρόπο την κλασική μουσική, την τζαζ αλλά και το δικό του πρωτότυπο στυλ. Ακριβώς επειδή ξεπερνάει τις συντεταγμένες και των τριών και αφήνει στον ακροατή την αίσθηση ότι αυτό που πρωτίστως δημιουργεί ο ερμηνευτής, συνθέτης και διευ­θυντής ορχήστρας Bobby McFerrin είναι ελπίδα και πόθος για καινούργια μουσική.

PATRICIA BARBER
Η τζαζ τραγουδοποιία της πιανίστριας Patricia Barber από
το Σικάγο είναι από τις σημαντικότερες μουσικές προτάσεις των τελευταίων ετών. Σ' έναν χώρο όπου το στυλ είναι το δυσκολότερο επίτευγμα, εκείνη διαμόρφωσε το δικό της ύφος από πολύ νωρίς και σήμερα, με τη συμβολή σπου­δαίων μουσικών, κάθε τραγούδι της αποτελεί και μια πρό­κληση υψηλής αισθητικής. Όπως συμβαίνει και μ' αυτήν την ποπ επιτυχία του Sonny Bono από τη δεκαετία του '60.

BUND BOYS OF ALABAMA
Ένα ιστορικό αλλά σταθερά δημιουργικό φωνητικό συγκρότημα, που αποτελείται από τυφλούς (πλην ενός) τραγουδιστές, φέρνει τα γκόσπελ στο σήμερα και τα κάνει να ακούγονται ακόμη και σαν hip hop! Από τα μπλουζ μέχρι τη σόουλ και τις λάτιν εξερευνήσεις του Ry Cooder, οι Blind Boys of Alabama είναι από τα μεγαλύτερα σε ζήτηση φωνητικά συγκροτήματα της world music δισκογραφίας.

SUSHEELA RAMAN
Η Δύση και η Ανατολή συναντώνται σχεδόν μαγικά στο πρό­σωπο και τη φωνή της Susheela Raman όπου με έδρα την Μ. Βρετανία αποτίνει φόρο τιμής στις ινδικές ρίζες της, ρίχνο­ντας και γέφυρες με την υπόλοιπη Ανατολή αλλά και την Ελλάδα. Ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος στο κλαρίνο σχολιάζει με δικό του ελληνικό τρόπο την «rock» ματιά (όπως ερμη­νεύει η ίδια) στο «Maya» από το ντεμπούτο άλμπουμ της Raman που ξάφνιασε με την γοητεία και τον αισθησιασμό του.

SABΑN BAJRAMOVIC
Ένας ζωντανός θρύλος για τους τσιγγάνους της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μια φωνή που μεταφέρει τις εμπειρίες μιας ζωής στα άκρα. Το τραγούδι "Pelno me sam" («Είμαι φυλακισμένος») ο 67χρονος σήμερα τσιγγάνος τραγουδι­στής το έγραψε στη φυλακή, όπου κλείστηκε από τα 18 ως τα 28 του χρόνια επειδή λιποτάκτησε από τον στρατό για να συναντήσει την αγαπημένη του.

ESMA
Τίποτα στην Esma δεν εμπεριέχει έλλειψη. Μονάχα αφθο­νία. Από τα 47 παιδιά που έχει υιοθετήσει, τις 400 συναυλίες το χρόνο που δίνει, το πάθος, την έκφραση, ενίοτε και το μελόδραμα, ως τη μυθιστορηματική ζωή της που μοιάζει με παραμύθι. Γνήσια Βαλκάνια ψυχή, η σκοπιανή τσιγγάνα βασίλισσα, προστατευόμενη τραγουδίστρια και στη συνέ­χεια γυναίκα του θρύλου της βαλκανικής τσιγγάνικης μου­σικής Stevo Teodosievsky, η Εσμα έχει μαγέψει την Ευρώ­πη και εκτιμά απεριόριστα τον Στέλιο Καζαντζίδη.

NUSRAT FATEH ALI KHAN & MICHAEL BROOK
Η συγκλονιστική φωνή του σπουδαίου πακιστανού ερμη­νευτή της θρησκευτικής μουσικής των Σούφι qawwali, Nusrat Fateh Ali Khan, υπήρξε πρόκληση για ανήσυχους μουσικούς, όπως ο καναδός κιθαρίστας και παραγωγός της Real World, Michael Brook. H συνεργασία τους ήταν ένα από τα φωτεινά παραδείγματα για το πώς δημιουργεί­ται ένας world fusion ήχος με σεβασμό στα ιδιαίτερα στοιχεία της κάθε κουλτούρας αλλά και με ειλικρινή διάθεση για ένα μουσικό αποτέλεσμα που ξεπερνά τα δεδομένα μιας απλής «συνάντησης μουσικών» και γίνεται ένας και­νούργιος ήχος.

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ
Ο ιδιοσυγκρασιακός λυράρης και τραγουδιστής από την Κρήτη, αδερφός του αξέχαστου ερμηνευτή Νίκου Ξυλούρη, ακολουθεί με συνέπεια το μοναχικό δρόμο του καλλιτέχνη που δεν μπορεί παρά να γίνεται ένα με τα τραγούδια που ερμηνεύει με το χαρακτηριστικό ιδίωμα του τόπου του. Πάθος, τρυφερότητα και φαντασία συναντιούνται στον ήχο του Ψαραντώνη και η μουσική του αποκτά μια άγρια ομορφιά.

ABDELLI
Όταν o Abdelli χαμογελά φωτίζει το σύμπαν. Φέρει την καρτερία και τη σοφία του εξόριστου. Βερβέρος από την Καμπυλία, ζει στο Βέλγιο προσπαθώντας να διατηρήσει ζωντανή την κουλτούρα του που βρίσκεται υπό διωγμό στην Αλγερία. Διαφορετικά από τα αραβικά, τα τραγούδια των Βερβέρων (των ιθαγενών της Β. Αφρικής πριν από την έλευση των Αράβων) διατηρούν ένα διαρκές ίσο στο οποίο o Abdelli κατορθώνει και ενσωματώνει όργανα από την Ουκρανία (μπαντούρα) μέχρι τη Ν. Αμερική (τσαράνγκο).

EMIL ZRIHΑN
Εβραίος από το Μαρόκο, ψάλτης στη συναγωγή της αρχαίας Ασκελώνας στα σύνορα του Ισραήλ με την Αίγυπτο, δεινός δεξιοτέχνης της Αραβο-ανδαλουσιανής παράδοσης o Emil Zrihan στους αυτοσχεδιασμούς και τις κορώνες του αποτυ­πώνει το πνεύμα των λαών της Μεσογείου μέσα από την ομοιότητα και τη διαφορά το μίσος και την συναδέλφωση.

LES NEGRESSES VERTES
Ίσως το πιο πρωτότυπο γαλλικό συγκρότημα τόσο για τον εμπνευσμένο χορευτικό ήχο και τις latin-folk ενορχηστρώ­σεις τους, όσο και για την πολυμελή, φιλική και οικογενει­ακή, σύνθεση τους. Κυρίως όμως γιατί υπήρξαν πρωτοπό­ροι της σύγχρονης world music σκηνής ήδη από το 1987. Μέχρι τότε αρκετά μέλη τους δεν έπαιζαν καν κάποιο μου­σικό όργανο. Το 1993 πέθανε ο στιχουργός του συγκροτή­ματος Noel Rota. Ηδη όμως είχαν ηχογραφήσει το Zobie La Mouche μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

LA MOSCA TSE TSE
Το εξωστρεφές reggae & roll όπως το αποκαλούν οι ίδιοι, των La Mosca Tse Tse (σημαίνει «Η μύγα τσε τσε») από το μικρό Ραμάγιο της Αργεντινής διένυσε γρήγορα την από­σταση από το νότο αυτής της σκληρά δοκιμαζόμενης τα τελευταία χρόνια χώρας, ως την καρδιά του ισπανόφωνου μουσικού κόσμου αλλά και της world music σκηνής, 8 χρόνια μετά την ίδρυση τους.

KING CHANGO
Ένα εκρηκτικό μείγμα ρυθμών και μουσικών reggae, latino-rock, salsa, drum 'n' bass, dub, ska και pop έδωσε ραντεβού στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ευτυχώς, όλα τα παραπάνω συστατικά ήταν συνεπή και εγένετο ένα ηχητικό χαρμάνι, που αποδεικνύει πως οι μουσικές και πολιτισμικές αποστάσεις ανάμεσα σε χώρες και ηπείρους είναι μονάχα για όσους δεν έχουν ακούσει δυνατά τη μου­σική των King Chango.

ALPHA BLONDY
Ένας «αφρικανός ράστα», όπως αυτοαποκαλείται. Ένας μουσικός με κοινωνικές ευαισθησίες. Ενας παν-αφρικανιστής. Ένας παρ' ολίγο φιλόλογος της αγγλικής γλώσσας από την Ακτή του Ελεφαντοστού, με σπουδές στην Αμερική, που τα τραγούδια του Bob Marley του άλλαξαν τη ζωή μια για πάντα.

KHADJA ΝΙΝ
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπουρούντι και με όνειρο να γίνει σαν την Miriam Makeba. Ο αιματηρός πόλεμος μετα­ξύ των φυλών Χούτου και Τούτσι, στον οποίο έχασε πολ­λούς συγγενείς της, την οδήγησε στην Ευρώπη. Η επόμενη αλλαγή έγινε το 1985. όταν τα τραγούδια με στοιχεία αφρι­κανικά και ευρωπαϊκά, τα οποία άρχισε να γράφει μαζί με τον ταλαντούχο βέλγο μουσικό Nicolas Fiszman βρήκαν εξαιρετική ανταπόκριση από το κοινό. Το M' Barik Fall προ­έρχεται από το τρίτο και πιο επιτυχημένο άλμπουμ της «Sambolera».

CLARA NUNES
Εργάτρια σε εργοστάσιο, μια από τις πρώτες γυναίκες στη βραζιλιάνικη μουσική που σημείωσε εμπορική επιτυχία και μια από τις τρεις βασίλισσες της σάμπα στη δεκαετία του 80. Πέθανε ανέλπιστα από ιατρικό λάθος το 1983 κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης ρουτίνας μόλις στα 39 της και πέρασε, μέσα σε παλλαϊκό θρήνο, στο Πάνθεον της βραζι­λιάνικης μουσικής. Στο τραγούδι αυτό οι θεότητες παρε­λαύνουν υπό τον νέο ήχο Ijexa. Ένα τραγούδι από το πλού­σιο θρησκευτικό και μυθολογικό σύμπαν της Βραζιλίας.

CESARIA EVORA
Η Cesaria Evora από το Πράσινο Ακρωτήρι είναι η υπέρο­χη εξαίρεση της World music και μια από τις πιο μαγευτι­κές γυναικείες φωνές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής σήμερα. Από τη γη του πουθενά και με την όψη χαραγμένη από τη σκληρή ζωή η «Cize» στα 60 της χρόνια βλέπει τις μεγαλύτερες αίθουσες συναυλιών σε ολόκληρο τον κόσμο να γεμίζουν για εκείνη, γιατί με τρόπο απλό και άμεσο, χωρίς φτιασίδια, μεταφέρει με τα τραγούδια της την εμπει­ρία μίας δύσκολης ζωής σε έναν τόπο σκληρό και άνυδρο.

ΤΟΤΟ LA MOMPOSINA
Η Toto La Momposina, από το χωριό Mompos της Κολομ­βίας, έχει το πάθος ενός μαχητή που προστατεύει τον τόπο του και την ιστορία του. Έχει τις γνώσεις ενός ιστορικού με το ταμπεραμέντο μιας χορεύτριας και το ταλέντο μιας τρα­γουδίστριας. Έχει δηλαδή, ό,τι χρειάζονται η cumbia, το mapal, η puya, η merengue και τα άλλα είδη της κολομβιάνικης μουσικής για να μείνουν για πολύ καιρό μακριά από το μουσείο.

SUSANA BACA
Η ζεστή και ντελικάτη φωνή της Susana Baca φέρνει στο προσκήνιο την αφρικάνικη ψυχή του Περού και αποκαλύ­πτει το ζωντανό παρόν της αφροπερουβιανής παράδοσης. Επιπλέον με τη συμβολή του David Byrne ως παραγωγού και σπουδαίων μουσικών της νεουορκέζικης αβάν γκαρντ σκηνής ως συνεργατών, φανερώνει μια άκρως κοσμοπο­λίτικη και μοντέρνα μουσική αντίληψη.

ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ
Τα σχόλια περιττεύουν. Η ιδανική φωνή των τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι στο πιο απρόσμενο τραγούδι της συλλογής, το "Imagine" του John Lennon. Μια ελεγεία πιο επίκαιρη από ποτέ.


256 Kbps & covers

Ακούστε: 1 2 3



KOSMOS 93.6 – Ethnic collection vol3




ROSENBERG TRIO - Bossa Dorado
Οι Noonie, Nous'che και Stochelo Rosenberg είναι τα τρία ξαδέλφια που από το 1989 έχουν κάνει τέχνη το είδος της gypsy guitar, περιπλανώμενοι σε πολλά είδη όπως εδώ που αποτείνουν φάρο τιμής στη bossa, αλλά με πηγή έμπνευσης τον Django Reinhardt.

PARIS COMBO - Fibre De Verre
Οι Paris Combo είναι ένα συγκρότημα από τη Γαλλία που χρησιμοποιεί το ρετρό και ενσωματώνει τσιγγάνικες ενορχηστρώσεις, στοιχεία από την κουλτούρα του καμπαρέ, ρυθμούς από τη Λατινική Αμερική αλλά και ανατολικά μοτίβα. Με το "Fibre de Verre» υμνεί το γαλλικό chanson χωρίς να πα­ραλείπει όλη την παράδοση του swing jazz.

ΟΙ VA VOI - Ladino Song
Έξι νέοι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο Λονδίνο, εμπνέονται από την ισραηλιτική καταγωγή τους, χωρίς όμως να απαρνούνται και τη σημερινή εποχή με άξονα τη χορευτική σκηνή της Μητρόπολης με αποτέλεσμα το ντεμπούτο τους να είναι Klezmer άλμπουμ με παγκόσμιο ήχο και ανάλογη απήχηση και το «Ladino Song» μια από τις ωραιότερες στιγμές του!

JANE BIRKIN - Couleur Cafe
Η επανεμφάνιση της άλλοτε αισθησιακής και τώρα διανοούμενης αγγλίδας Jane Birkm έγινε από τα ανατολικά με το Arabesque να ενώνει τη γαλλική φινέτσα με την αραβική ενορχήστρωση σε κλασσικά standards, όπως το «Couleur Cafe» του Gainsbourg τα οποία με την ωριμότητα της ερμηνείας της δένουν το χθες με το σήμερα, την Ανατολή με τη Δύση.

CESARIA EVORA - Jardin Prometido
Η αισθαντική «ξυπόλητη» ντίβα του Πράσινου Ακρωτηρίου αφήνεται και πάλι στα χέρια του Theofilo Chantre ο οποίος διασκευάζει την πασίγνωστη μελωδία "Green Fields» και τη μετατρέπει σε άλλο ενα νοσταλγικό τραγούδι της περιοχής με τη φωνή της Cesarie Evora.

DIANA KRALL - Temptation
Από το Μισισιπή στη Joni Mitchell και τον Elvis Costello, η Diana Krall, μια από τις μεγαλύτερες jazz ντίβες της εποχής μας διαλέγει να εξερευνήσει έναν πιο σκοτεινό και μυστηριώδη κόσμο, όπως φαίνεται από το ύφος του τελευταίου της άλμπουμ «The Girl in the other room". To "Temptation» του Tom Waits είναι η πεμπτουσία της bluesy ατμόσφαιρας που είναι διάχυτη εδώ, με τη βοήθεια του Costello σε επτά από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου.

CHEB MAMI - Non Rien De Rien
Ζει και εργάζεται στη Γαλλία και εκεί είναι που έχει δοξάσει το εξόριστο Αλγερινό Rai. Ο Cheb Mami αποτίνει φόρο τιμής στη δεύτερη πατρίδα του και διασκευάζει τη γνωστή μεγάλη επιτυχία που ευτύχησε με τη φωνή της Edith Piaf, φροντισμένη ώστε να μην της λείπει και τα απαραίτητο άρωμα από τη μητέρα χώρα.

ISMAEL LO - Tajabone
Τον έχουν χαρακτηρίσει ως τον Paui Simon και τον Bob Dylan της Σενεγάλης ενώ οι επιρροές του στην εφηβεία δεν ήταν άλλες από τον Otis Redding, τον Wilson Pickett και την Etta James. Στην πραγματικότητα πρόκειται πολύ απλά για έναν από τους πιο συμπαγείς τραγουδοποιούς της δυτικής Αφρικής αφού έχει εξαιρετική αίσθηση της μελωδίας και μπορεί με άνεση να συναγωνιστεί οποιονδήποτε σημαντικό τραγουδιστή - τραγουδοποιό της δύσης Έχει συνεργαστεί με την Marianne Faithfull και την Souad Massi και το Tajabane (ηΤadien Bone) είναι πολύ απλά μια από τις ωραιότερες μπαλάντες που έχουν γραφτεί τα τελευταία 10 χρόνια.

EUGENIO BENATTO - Che il Mediterraneo Sia
«Ας αφήσουμε τη Μεσόγειο να υπάρξει» τραγουδάει ο Ιταλός τροβαδούρος και με μια γρήγορη ταραντέλα ξεδιπλώνει όλα τον προβληματισμό του γύρω από οικολογικές, πολιτισμικές και φιλοσοφικές ανησυχίες που αφορούν τη ζωοδότρα αυτή θάλασσα σ' ενα τραγούδι που κέρδισε τις εντυπώσεις στα World Music Awards του 2003.

IASIS - Duente
Από τα πιο αξιόλογα γκρουπ της σύγχρονης τζαζ ελληνικής σκηνής, οι lasìs δημιουργούν μοναδικά ηχοχρώματα μπλέκοντας την αγαπημένη τους τζαζ με την παραδοσιακή μουσική της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Πάντοτε με εμνευσμένους καλεσμένους οι Κώστας Μπαλταζανης (κιθάρες) και Πέτρος Koύρτης (κρουστά) συνεχίζουν την ιστορία της fusion στην Ελλάδα, μέσα από το τρίτο τους ομώνυμο άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει σ'ένα κομμάτι και η Ελευθερία Αρβανιτάκη. To «Duente» είναι αφιερωμένο στον εκλιπόντα μπασίστα του συγκροτήματος Βαγγέλη Κολίρη.

GABIN feat. DEE DEE BRIDGEWATER - Into My Soul
To δίδυμο Fillipo Cary και Max Bottini, συλλέγουν μεγάλα ονόματα της soul και Jazz σκηνής και φτιάχνουν με το όνομα Gabin ένα άλμπουμ σύγχρονο και χορευτικό με τη Dee Dee Βridgewater, αναδεικνύει και τη lounge αισθητική του ιταλικού συγκροτήματος και την καταπληκτική «μαύρη» φωνή της ερμηνεύτριας.

TRIBALISTAS – Ja Sei Namorar
Τρεις μεγάλες φυσιογνωμίες από την πρόσφατη Βραζιλιάνικη εσοδεία, με σημαντική όμως καριέρα να τους ακολουθεί, οι Marisa Monte, Carlinhos Brown και Arnaldo Antures ενώνονται για πρώτη φορά μαζί σ'ένα project που αποδεικνύει ότι η μουσική αυτή της χώρας έχει ακόμη πολλά να δώσει.

AMPARANOIA - La Fiesta
Ενταγμένοι στη «mestizo» σκηνή (από την Ισπανική λέξη για τη μίξη), οι Amparanoia αποτελούν ένα από τα πιο δυναμικά σχήματα της Ιβηρικής μαζί με τούς Qjos de Brujo τους Dusminquet και τον Manu Chao ενώ με έδρα τη Γρανάδα εντάσσουν στην κολεκτίβα τους τη τσιγγάνικη φιέστα, τη ροκ νοοτροπία αλλά και τη βραζιλιάνικη κουλτούρα!

RICHARD BONA - Kalabancoro
Η "αγγελικά" φάλτσα φωνή του και το ραφινάτο παίξιμο του Richard Bona στην κιθάρα είναι ο ιδανικός συνδυασμός για έναν από τoυς καλύτερους μουσικούς του Καμερούν με διεθνή αναγνώριση και σπουδαίες συνεργασίες απ' όλο τον κόσμο.

SOUAD MASSI - Ghir Enta
Με το «Deb» η νέα Souad Massi εδραιώνεται στην Αλγερινή σκηνή, προσφέροντας με βάση τη Γαλλία, μια πανδαισία από μουσικά είδη, πάντα όμως με το φόντο της ανατολίτικης μαγιας και τον πολιτικοποιημένο στίχο σε πρώτο πλάνο. Το «Ghir Enta» φλερτάρει με τον ήχο της Μικρός Ασίας φέρνοντας στο νου πολλές μελωδίες που όλοι μας σιγοτραγουδάμε.

TINARIWEN - Aldhechen Manin
Εκπλήσσει ευχάριστα, ήδη με το δεύτερο άλμπουμ η μπάντα των νομάδων Touareg από τη Δυτική Σαχάρα που χώρεσαν στο «Amassakoul» όλη τη blues - rοck σκόνη της περιοχής, πάντοτε υπό το πρίσμα του υπνωτικού χορού της αφρικάνικης ρυθμολογίας. Ένα rock n' roll άλμπουμ της World σκηνής που μπορείτε άνετα να το ευχαριστηθείτε ακόμη και σ'ένα χορευτικό κλαμπ

BORIS KOVAC & LADAABA ORCHESTRA – Beguine at the end
Με ένα «στραμπουλιγμένο» μπεγκίν, μια παραφθορά ενός χορού της δεκαετίας του '30, ο σαξοφωνίστας από τη Σερβία και η απίθανη ορχήστρα του αποχαιρετούν τη Γιουγκοσλαβία που ήξεραν με τον δίσκο "Ballads At The End Of Time": « Αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ του πρότζεκτ La Danza Apocalypsa Balcania.
Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να μου δώσει έμπνευση ένα τέτοιο θέμα».
Δύο μουσικά έργα (τα πρώτο άλμπουμ έχει τίτλο "The Last Balkan Tango"), γεμάτα πίκρα η οποία ξεσπά σε μια έκλυτη γιορτή για τη ζωή που αύριο μπορεί να μην υπάρχει.

CASSANDRA WILSON - Lay Lady Lay
Η Cassandra Wilson, μια από τις πιο χαρακτηριστικές jazz φιγούρες της τελευταίας 25ετίας, συνηθίζει στις δουλειές της να φιλοξενεί κλασσικά standards από την pop και rock σκηνή όπως αυτό εδώ του Bob Dylan σε μια εκδοχή γεμάτη από την glamoured χροιά της, μέσα από την τελευταία της δισκογραφική εμφάνιση, το “Glamoured”.

SUSHEELA RAMAN - Love Trap
Ιυνεχίζει η Βρετανό Ασιατική σκηνή του Λονδίνου να παράγει μεγάλα ονόματα, όπως αυτό της Susheela Raman, η οποία στο δεύτερο άλμπουμ της αποδεικνύει το σπουδαίο ταλέντο της να συνδυάζει τους Hindustan ύμνους της Ινδίας , με λούπες από τη χορευτική underground με ποπ και ροκ ενορχηστρώσεις, χωρίς να προδίδει κανένα από αυτά τα υλικά! Μαζί της, όπως και στα ντεμπούτο της, μεταξύ άλλων και ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος στο κλαρίνο!

SIMON SHAHEEN -Tea in Sahara
Ένας από τους σπουδαίους βιρτουόζους της Μέσης Ανατολής σε όχι ένα αλλά δυο όργανα, στό βιολί και στο ούτι, ο Simon Shaheen μεγάλωσε δίπλα στον επίσης μουσικό και δάσκαλο πατερά του που σήμερα τον θεωρεί το "μεγαλύτερο σχολείο". Παράλληλα σπούδασε Δυτική μουσική στο Manhattan School of Music. Βλέποντας στα 1982 ότι αυτό που οι δυτικοί θεωρούσαν Αραβική μουσική δεν ήταν τίποτε άλλο τον χορό της κοιλιάς σύστησε το Near East Music Ensemble ένα συγκρότημα που αφιερώθηκε στην ερμηνεία της παραδοσιακής αραβικής μουσικής. Συνέθεσε μουσική για τα soundtrack "The Sheltering SKy" και "Malcolm Χ" ενώ όσο προχωρούσε ενσωμάτωνε στο παίξιμο του και στη μουσική του στοιχεία της Jazz. Εδώ διασκευάζει με τον δικό του υπέροχο τρόπο μια σύνθεση του Sling.

CAETANΟ VELOSO - "Carioca" (The Carioca)
O ηγέτης του tropicalismo λύνει, με τον δικό του τρόπο τις εκκρεμότητες με το αντιαμερικανικό παρελθόν του, μέσα από το πιο "διεθνές" άλμπουμ του "A Foreign Sound", το οποίο ξεχειλίζει από τον λυρισμό των (αμερικάνικων - και διεθνών, συνεπώς) επιτυχιών του '40 και του '50. Me τον αχώριστο συνεργάτη του Jacques Μorelenbaum και με τη φωνή του να διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να ωριμάζει υπέροχα όσα περνούν τα χρόνια, ο 62χρονος Veloso ανοίγει το άλμπουμ αυτό του 2004 με την κλασσική "Carioca" (σημαίνει από το Ρίο) που για τους βραζιλιάνους συμπατριώτες του είναι φορτωμένη με συμβολισμούς για τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι ξένοι την Βραζιλία και κάθε τι βραζιλιάνικο.

AARON NEVILLE - Summertime
Η πρώτη συνεργασία του Neville με τηι Verve δε θα μπορούσε να περιέχει τίποτα άλλο από standards της jazz. Me τα «Nature Boy: The Standards Album» o Neville περισσότερο εκχύει την ιδιαίτερη φωνητική του τεχνική σε ήδη δοκιμασμένα τραγούδια, όπως το « Summertime» του Gershwin ώστε να βγαίνει περισσότερο στην επιφάνεια το στυλ Neville που προέρχεται από την Country και τη Soul για να εμπλουτίσει τη χρυσή εποχή του αμερικάνικου τραγουδιού.

THE TIGER LILIES - Weeping Chandelier
Μαθήτευσαν στην underground σκηνή του Soho. Aναμείχθηκαν με τη τζαζ, την καντρι, το γαλλικό chanson, το καμπαρέ και μελοποίησαν ανατρεπτικούς στίχους που μιλούν για ιστορίες αρρωστημένων απόκληρων και ασυνήθιστων χαρακτήρων και καταστάσεων. Οι Martyn Jacques, Adrian Huge και Adrian Stout στήνουν κάθε φορά και ένα διαφορετικό project που συνδυάζει το μιούζικαλ, την video art, το τσίρκο, το καμπαρέ και τη σάτιρα. Στοιχεία που σαγηνεύουν τους θεατές σ' όλο τον κόσμα, όπως το τελευταία χρόνια και το ελληνικό κοινό.

ASIAN DUB FOUNDATION feat. SINEAD O'CONNOR - 1000 Mirrors
Ένα ανατριχιασιικό τραγούδι, γραμμένο για τη βία «κεκλεισμένων των θυρών», τη βία που υφίστανται οι γυναίκες μέσα στο σπίτι, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, δυτικό και μη. Η ερμηνεία της Sinead O 'Connor μεταφέρει ιδανικά αυτήν την αίσθηση απόγνωσης και οργής - αλλά και λυρισμού: «Και έξω τα δυνατά φώτα/ δεν μπορούν να κρύψουν τον πόνο μέσα / Κι έχω σπάσει χίλιους καθρέφτες». Οι Asian Dub Foundation στην πιο ώριμη στιγμή τους, από το άλμπουμ "Enemy and the Enemy".

GAL COSTA - HABIB
Η μούσα του tropicalismo, η φωνή - απόλυτο όργανο, το σύμβολο της καλλιτεχνικής ελευθερίας στη βραζιλιάνικη μουσική από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι σήμερα. Η Gal έχει τραγουδήσει κυριολεκτικά τα πάντα, με έναν τρόπο που διαλύει κάθε αμφιβολία ότι υπάρχουν στιλ και φόρμες που της είναι ξένες. Έτσι, το φανκ με διακριτικές πινελιές Μέσης Ανατολής στο "Habib", γραμμένο από τον «μάστορα» της ισορροπίας και της οικονομίας στη σύνθεση, τον Jorge Ben, ακούγεται σα να βγήκε κατευθείαν από τον τόπο καταγωγής της, την Μπαΐα.

NORAH JONES - Sunrise
Η κόρη του Ravi Shankar προτίμησε να πλεύσει σε jazz και country μονοπάτια χρησιμοποιώντας την πιανιστική της δεινότητα και τη βαθιά μπάσα φωνή της μετρώντας δυο άλμπουμ με τεράστια επιτυχία και πέντε Grammy. Το “Sunrise” είναι το πρώτο single που ξεχώρισε από το δεύτερο αλμπουμ της: "Feels Like Home».

NIGEL KENNEDY & THE KRΟKE BAND - T4.2
To τρομερό παιδί της βιολιστικής δεξιοτεχνίας ποτέ δεν έκρυψε το ενδιαφέρον του για τις μουσικές του κόσμου. Η συνεργασία του με την εξαιρετική Kroke Band από την Πολωνία, βγάζει στην επιφάνεια την κλασσική του εκπαίδευση όταν αυτή μπολιάζει δημιουργικά την παράδοση της Ανατολικής Ευρώπης!

ΜARIZA - Primavera
Η άνοιξη για το Πορτογαλικό fado είναι μόνιμη εδώ και δύο δεκαετίες. Η Mariza είναι, κατά γενική ομολογία, μια από τις μεγαλύτερες fadistas του είδους, η οποία μόνο στην εμφάνιση «εκτρέπεται» από το τελετουργικό που απαιτείται στη σκηνή. Η φωνή της, ως άλλη "Grace Jones”, παραπέμπει ευθέως στην δυναμική το εύρος και την εκφραστικότητα της μεγάλης Amalia Rodriques.

BOBAN MARCOVIC ORKESTAR - Sat
Η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη στις εμφανίσεις του τρομπετίστα Boban Marcovic. O βαλκανικός ήχος συμπλέει δημιουργικά με λατιν ρυθμούς, εβραϊκά τραγούδια και απόηχους από το Bollywood και η ορχήστρα του συνθέτη και ενορχηστρωτή θεωρείται ήδη από τις καλύτερες των Βαλκανίων. Στο «Boban I Marco» από το οποίο προέρχεται το Sat, o Marco είναι ο 15χρονος γιος του Boban, o οποίος φαίνεται oτι συνεχίζει με πάθος το δρόμο που άνοιξε ο πατέρας του.

RACHID ΤΑΗΑ - Rock el Casbah
O Rachid Tana έχει εκφράσει από νωρίς ότι αγαπάει το rock. Άλλωστε αυτό είναι γνωστό και μέσα από τη ζωή του αλλά κυρίως από τη δουλειά τoυ. Πολλά κομμάτια του συνιστούν ένα rock-rai είδος, και στο τελευταίο του άλμπουμ «Tekitoi/ποιος είσαι;» έρχεται να το αποδείξει περίτρανα διασκευάζοντας με αλγερινές πινελιές το ομώνυμο τραγούδι των Clash.

SPYROS EXARAS WORLD-JAZZ ENSEMBLE - Thrace Bop
Από τους ανθρώπους που από πολύ νεαρή ηλικία λάτρεψε την ταστιερα της κιθάρας και την εξερεύ­νησε με όλους τους τρόπους και σε όλες τις ταχύτητες, ο Σπύρος Εξάρας είναι οπό τους μουσικούς που ήταν "καταδικασμένος' να γίνει ένας βιρτουόζος της κιθάρας. Με επιρροές από τον Carlos Santana, τόν Al di Meola και ιόν John Me Laughlin έφυγε από την Ελλάδα για να εγκατασταθεί στην Νέα Υόρκη όπου γνώρισε βαθύτερα την ελληνική παραδοσιακή μουσική δημιουργώντας όπως φαίνεται και στο Thrace Bop ένα γοητευτικό σύγχρονο fusion. Κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο στην Blue Note.

MARCIO FARACO - Etemera
Ένας από τους ξεχωριστούς "ποιητές" της Βραζιλιάνικης μουσικής o Marcio Faraco ακούγεται σήμερα σαν ο πιο ευγενικός εκφραστής της bossa nova μετά τον Antonio Carlos Jobin. Με πατερά στρατιωτικό που ταξίδευε συνεχώς σε ολόκληρη τη Βραζιλία ο Μάρσιο Φαρακο εκτέθηκε σε όλα τα διαφορετικά μουσικά στυλ που παίζονται στην Βραζιλία με αποτέλεσμα να τα ενσωματώσει στην τραγουδοποιία του. Σήμερα ζει στο Παρίσι όπου και ετοιμάζει τον τρίτο του προσωπικό δίσκο.

TRILOK GURTU - Tuhe
Με τη δύναμη των κρουστών, ο Ινδός Trilok Gurtu είναι ένας από τους πιο βασικούς υπερασπιστές του παγκόσμιου ήχου. Μαζί με τους Oregon, τον Zakir Hussain. τον Jan Garbarek και πολλές άλλες κορυφές της τζαζ, της ροκ και της world μουσικής σκηνής, επενδύει με την αξεπέραστη τεχνική του σε δικές του ή μη συνθέσεις γεφυρώνοντας την απόσταση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Δεν είναι επομένως τυχαίο, ότι έχει ανακηρυχθεί από τα πιο έγκυρα μουσικά περιοδικά σαν ο καλύτερος περκασιονίστας του κόσμου.

RΟSWELL RUDO - Bamako
Από τους παλαίμαχους τρομπονίστες που εξερεύνησε τη δυναμική και την εκφραστικότητα του οργάνου όσο κανείς άλλος, τολμάει στην εποχή μας να συνδράμει με τον Μαλινεζο Toumani Diabate και να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ πάνω στην πλούσια αφρικανική παράδοση με ηγήτορα το τρομπόνι και το horn με συνοδεία τη Kora, και κάμποσες πρωτότυπες συνθέσεις, όπως το «Bamako», που ηχούν όμως αβίαστα διαχρονικές και υπνωτικά μελωδίες!


256 Kbps & covers

Ακούστε: 1 2 3

4.4.07

Louis Armstrong - Great Chicago Concert 1956 [Original recording remastered]

Ο Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ (4 Αυγούστου 1901 – 6 Ιουλίου 1971) (γνωστός και με τα προσωνύμια Satchmo ή Pops) είναι ένας από τους σημαντικότερους τζαζ μουσικούς του 20ού αιώνα. Διακρίθηκε αρχικά ως τρομπετίστας και αργότερα ως τραγουδιστής.

Γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου του 1901, στη Νέα Ορλεάνη. (Ο Άρμστρονγκ είχε δηλώσει πως δεν ήταν βέβαιος για την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως του, ωστόσο γιόρταζε τα γενέθλιά του στις 4 Ιουλίου. Σε δημόσιες συζητήσεις, ανέφερε συνήθως το έτος 1900, ως έτος γεννήσεως, αν και το έτος 1901 είναι αυτό που αναγράφεται σε δημόσια έγγραφα. Ο ιστορικός της μουσικής Tad Jones, στηριζόμενος σε έγγραφα της Καθολικής Εκκλησίας, της περιόδου κατά την οποία βαπτίστηκε ο Άρμστρονγκ, προσδιόρισε την ημερομηνία γέννησης του Άρμστρονγκ ως την 4η Αυγούστου του 1901, η οποία αναγνωρίζεται σήμερα ως η πραγματική).
Υπήρξε γιος φτωχής οικογένειας, την οποία ο πατέρας του, Γουίλλιαμ Άρμστρονγκ, εγκατέλειψε όταν ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία.
Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε όταν άρχισε να μαθαίνει κορνέτο συμμετέχοντας στην ορχήστρα του αναμορφωτηρίου New Orleans Home for Colored Waifs, όπου κατέληξε αρκετές φορές εξαιτίας εγκληματικής συμπεριφοράς, με πιο χαρακτηριστικό περιστατικό, αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια ενός πρωτοχρονιάτικου εορτασμού, όταν ο Άρμστρονγκ πυροβόλησε στον αέρα με το όπλο του πατέρα του. Ακολουθούσε συχνά της παρελάσεις της τοπικής ορχήστρας των πνευστών ενώ παράλληλα προσπαθούσε να παρακολουθήσει παλαιότερους μουσικούς, όπως τον Μπανκ Τζόνσον και κυρίως τον Κινγκ Όλιβερ, ο οποίος αποτελούσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για τον Λούις Άρμστρονγκ.

Αργότερα, συμμετείχε και ο ίδιος σε ορχήστρες ενώ ξεκίνησε να περιοδεύει σαν μουσικός με την ορχήστρα του πιανίστα Fate Marable, η οποία έπαιζε πάνω σε ένα ατμόπλοιο που διέσχιζε τον Μισισιπί. Ο Άρμστρονγκ παρομοίασε την περίοδο αυτή με τη φοίτηση σε ένα πανεπιστήμιο, καθώς αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις. Το 1919, όταν ο Κινγκ Όλιβερ εγκατέλειψε την πόλη της Νέας Ορλεάνης, ο Άρμστρονγκ τον αντικατέστησε στην ορχήστρα του Έντουαρντ "Κιντ" Όρι, που αποτελούσε εκείνη την εποχή μία από τις πιο δημοφιλείς τζαζ ορχήστρες.

Το 1922 εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, έπειτα από πρόσκληση του Κινγκ Όλιβερ να συμμετάσχει στην ορχήστρα του (Creole Jazz Band). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, το Σικάγο αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της τζαζ και η ορχήστρα του Όλιβερ ήταν μία από τις σημαντικότερες. Ο Άρμστρονγκ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογραφήσεις, ως δεύτερος κορνετίστας, το 1923. Αν και η συνεργασία του με τον Όλιβερ ήταν αρμονική, μετά από παρότρυνση της πιανίστριας και σύζυγου του, Λιλ Χάρντιν Άρμστρονγκ, εγκαταστάθηκε το 1924 στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον, για τις ανάγκες της οποίας άρχισε να παίζει τρομπέτα. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο Σικάγο όπου ξεκίνησε να ηχογραφεί σαν αρχηγός των συγκροτημάτων Hot Five και Hot Seven, σημειώνοντας επιτυχίες, όπως τα κομμάτια Potato Head Blues, Muggles (όρος αργκό για την μαριχουάνα, της οποίας ήταν χρήστης ο Άρμστρονγκ) και West End Blues (σύνθεση του Κινγκ Όλιβερ). Η εισαγωγή του Άρμστρονγκ στο West End Blues, παραμένει ως σήμερα ένας από τους διασημότερους αυτοσχεδιασμούς στην ιστορία της τζαζ.

Το 1929 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες πριν ξεκινήσει να περιοδεύει στην Ευρώπη. Έχοντας αναλώσει αρκετά χρόνια περιοδεύοντας, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, το 1943 συνεχίζοντας να εξελίσσει το παίξιμό του. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια, ο Άρμστρονγκ έδινε περισσότερες από 300 συναυλίες το χρόνο, αν και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, οι μεγάλες ορχήστρες σταδιακά εγκαταλείφθηκαν, λόγω του οικονομικού κόστους συντήρησής τους και του μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού για αυτές.

Το 1947, μετά από μια πολύ επιτυχημένη συναυλία με τον Jack Teagarden και ένα μικρό μουσικό σχήμα στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την δομή της μεγάλης ορχήστρας, καθιερώνοντας ένα μικρότερο εξαμελές μουσικό συγκρότημα, το οποίο ονομαζόταν Louis Armstrong and his All Stars. Σε αυτό συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Teagarden, ο Ερλ Χάινς, καθώς και άλλοι σημαντικοί μουσικοί του σουίνγκ ή του ντίξιλαντ. Με τους All Stars, ο Άρμστρονγκ πραγματοποίησε αρκετές ηχογραφήσεις, ενώ εμφανίστηκε και σε περισσότερες από τριάντα ταινίες. Το 1964, ηχογράφησε τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο του, περιλαμβάνοντας την ηχογράφησή του για τη σύνθεση Hello, Dolly! του Τζέρι Χέρμαν. Το τραγούδι αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση των μουσικών καταλόγων και ο Άρμστρονγκ αποτέλεσε τον γηραιότερο μουσικό που πέτυχε μία τέτοια διάκριση, σε ηλικία 63 ετών.

Συνέχισε να δίνει συναυλίες μέχρι το θάνατό του. Στις τελευταίες του εμφανίσεις, αν και σε προχωρημένη ηλικία, ερμήνευε συχνά κομμάτια από μνήμης. Περιόδευσε επίσης στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία, κάτω από τη χορηγία του State Department των ΗΠΑ. Οι περιοδείες αυτές είχαν ιδιαίτερη απήχηση, γεγονός που οδήγησε στον χαρακτηρισμό του Άρμστρονγκ ως "πρέσβη Satch".

Πέθανε το 1971 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 69 ετών και ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανιστεί στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria.

Το προσωνύμιο Satchmo ή Satch (συντομεύσεις του όρου Satchelmouth) περιγράφουν την έκφραση του προσώπου του κατά τη διάρκεια του παιξίματος της τρομπέτας. Το 1932, ο τότε εκδότης της βρετανικής μουσικής εφημερίδας Melody Maker, Percy Brooks, υποδέχθηκε τον Άμστρονγκ στο Λονδίνο με τον χαιρετισμό "Hello, Satchmo!", συντομεύοντας δηλαδή τον όρο Satchelmouth, και έκτοτε καθιερώθηκε. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του ήταν επίσης γνωστός με το προσωνύμιο Dippermouth. Ο Άρμστρονγκ τοποθετούσε την τρομπέτα στα χείλη του με τέτοιο τρόπο, ώστε μετά από αρκετή ώρα σχηματιζόταν ένα μικρό βαθούλωμα (αγγλ. dip) στο πάνω χείλος του, εμφανές και σε αρκετές φωτογραφίες εκείνης της περιόδου. Το γεγονός αυτό οδήγησε κάποια στιγμή και στην αφοσίωση του στο τραγούδι, καθώς για ένα διάστημα δεν ήταν δυνατό να παίζει τρομπέτα, αν και αργότερα τροποποίησε τον τρόπο παιξίματός του ώστε να συνεχίσει.

Στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, ο Άρμστρονγκ διακρίθηκε ως βιρτουόζος του κορνέτου και της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις αναδείχθηκαν μέσα από τα μουσικά σχήματα των Hot Five και Hot Seven και οι αυτοσχεδιασμοί του Άρμστρονγκ σε αυτές, αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την μελωδικότητά τους, τις καινοτομίες και τον εκλεπτυσμό τους. Είχε επίσης σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του ρόλου τού σολίστα, συμβάλλοντας στην μετατροπή του είδους της τζαζ, από μία συλλογική κατά βάση μουσική, σε μία μορφή τέχνης με μεγάλα περιθώρια αυτόνομης έκφρασης του μουσικού.

Στην πορεία των χρόνων, ο Άρμστρονγκ ενδιαφέρθηκε έντονα και για το τραγούδι. Αν και δεν ήταν ο πρώτος που το τραγούδησε, ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό και κατέστησε δημοφιλές, το αποκαλούμενο scat singing, δηλαδή τραγούδι χωρίς λόγια, με άναρθρους φθόγγους, το οποίο και ενσωμάτωσε στο ρεπερτόριό του.

Κατά τη διάρκεια της μουσικής του σταδιοδρομίας, συνεργάστηκε είτε σαν τραγουδιστής είτε σαν τρομπετίστας, με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ, μεταξύ αυτών ο Ντιούκ Έλινγκτον, η Έλλα Φιτζέραλντ, ο Μπινγκ Κρόσμπι, ο Φλέτσερ Χέντερσον και η Μπέσι Σμιθ. Με την Έλλα Φιτζέραλντ ηχογράφησε συνολικά τρεις δίσκους: Ella and Louis, Ella and Louis Again και Porgy and Bess. Οι τελευταίες σημαντικές του ηχογραφήσεις καταγράφονται στη δεκαετία του 1950 ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύστερης δισκογραφίας του χαρακτηρίζεται συνήθως από τους κριτικούς ως υπεραπλουστευτικό ή τυποποιημένο, αν και δεν του στέρησε την εμπορική απήχηση. Μία από τις τελευταίες εμπορικές επιτυχίες του Άρμστρονγκ υπήρξε η ερμηνεία του στο τραγούδι What a Wonderful World (1968), το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των βρετανικών μουσικών καταλόγων για ένα μήνα, ενώ το 1987 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Good Morning, Vietnam και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.

Ο Λούις Άρμστρονγκ επηρεάστηκε από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, πέρα από την τζαζ και το μπλουζ, τη λαϊκή λατινοαμερικανική παράδοση, τις κλασικές συμφωνίες και την όπερα και ενσωμάτωσε στοιχεία τους στις εμφανίσεις του.

Τα τραγούδια που περιλαμβάνονται σε τούτη τη live ηχογράφηση είναι:

Disc: 1
1. Medley: Flee As A Bird To The Mountain/Oh, Didn't He Ramble
2. Medley: Memphis Blues/Frankie And Johnny/Tiger Rag
3. Do You Know What It Means To Miss New Orleans
4. Basin Street Blues
5. Black And Blue
6. West End Blues
7. On The Sunny Side Of The Street
8. Struttin' With Some Barbecue
9. When It's Sleepy Time Down South
10. Medley: Manhattan/When It's Sleepy Time Down South
11. Indiana
12. The Gypsy
13. The Faithful Hussar

Disc: 2
1. Rockin' Chair
2. Bucket's Got A Hole In It
3. Perdido
4. Clarinet Marmalade
5. Mack The Knife
6. Medley: Tenderly/You'll Never Walk Alone
7. Stompin' At The Savoy
8. Margie
9. Big Mama's Back In Town
10. That's My Desire
11. Ko Ko Mo (I Love You So)
12. When The Saints Go Marching In
13. The Star Spangled Banner




στα 320 Kbps δυστυχώς χωρίς εξώφυλλα

Ακούστε: 1 2 3

3.4.07

Ελληνικά μονόπρακτα - Αντί Στεφάνου

Τα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» παρουσιάζουν έργα των σημαντικότερων Ελλήνων συγγραφέων, γυρισμένα ειδικά για την τηλεόραση, μέσα από την σύγχρονη ματιά σπουδαίων θεατρικών σκηνοθετών, με τη συμμετοχή νέων και παλαιών καταξιωμένων ηθοποιών.





Η Βιόλα, «συνταξιούχος» τραγουδίστρια σε μπουζούκια και ο Τόλης, πάλαι ποτέ σερβιτόρος, δημιουργούν μια επιχείρηση αξιώσεων. Μετατρέπουν στεφάνια κηδειών σε λουλούδια πίστας για νυχτερινά κέντρα. Λαδώνοντας παπάδες - και όχι μόνο - έχουν επιτύχει επαγγελματικά και οικονομικά, ώσπου οι δωρεές «αντί στεφάνου» βάζουν σε ρίσκο την επιχείρηση. Ο πολυμήχανος Τόλης, όμως, θα δώσει τη λύση.

Παρουσίαση: Ελσα Ανδριανού
Συγγραφέας: Λάκης Μιχαηλίδης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γκικαπέππας
Θεατρική Σκηνοθεσία: Γιώργος Λαζαρίδης
Δ/νση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Οργάνωση - Σχεδιασμός Παραγωγής: Άγγελος Κορδουλας
Δ/νση Παραγωγής: Σπύρος Αντωνελλος
Παίζουν: Σταμάτης Τζελέπης, Νέλλη Γκίνη, Λευτέρης Λουκάδης, Κωνσταντίνος Κυριακού, Μάγδα Τσαγκάνη

Δείτε: 1 2 3

2.4.07

Aziz Nesin – 7 διηγήματα

Μια συλλογή από σύντομα διηγήματα του γνωστού Τούρκου λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα, Aziz Nesin. Υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, αγωνιστής της ελευθερίας του πνεύματος και καταξιωμένος στις συνειδήσεις των ανθρώπων για τον αγώνα του για τη δημοκρατία, εξαπολύει μέσα από τα έργα του το καυστικό του χιούμορ ενάντια στα κακώς κείμενα στη χώρα του και σατιρίζει κοινωνικά καθεστώτα, ήθη και ηθικές, καθώς και ανθρώπινες αξίες που λειτουργούν κατά το δοκούν.
τα διηγήματα που μπορείτε να διαβάσετε εδώ είναι τα :

το φάντικο
ο καφές και η δημοκρατία
καταδίωξη λαθρεμπόρων ντομάτας
ένας μικρός κοροιδευτής
οι ουρές των σκύλων
το σημειωματάριο
για την τάξη





Aziz Nesin (1916-1995)

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Μεχμέτ Νουσρέτ Νεσίν.

Γεννήθηκε στη Χάλκη της Κωνσταντινούπολης στις 20 Δεκέμβρη του 1915. Παιδί μιας φτωχής μικροαστικής οικογένειας, έμεινε ορφανός σε πολύ μικρή ηλικία.

Το 1944, δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα και διηγήματα ενώ λίγο αργότερα εκδίδει το περιοδικό Cumartesi, και, σε συνεργασία με τον γνωστό πεζογράφο Σαμπαχατίν Αλί, σατίριζε τόσο την πολιτικοκοινωνική ζωή της Τουρκίας, όσο και τους πολιτικούς ηγέτες.

Η σάτιρά του και ο σαρκασμός του προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις από τους αντιπάλους του, η κυκλοφορία της εφημερίδας του απαγορεύτηκε και ο ίδιος εξορίστηκε στην Προύσα για ένα χρόνο (1947). Ωστόσο, ο Νεσίν συνέχισε τον αγώνα του με την ίδια μαχητικότητα επιμένοντας να εκδίδει την εφημερίδα με διαφορετικούς τίτλους. Η προοδευτική του δράση, οι δημοκρατικές του ιδέες και τα σατιρικά του σχόλια για τους πολιτικούς ηγέτες και την κοινωνική ζωή της Τουρκίας τον οδήγησαν πολλές φορές σε σύγκρουση με το καθεστώς. Μετά από τη δημοσίευση ενός άρθρου στο οποίο ασκούσε έντονη κριτική στο πολιτικό καθεστώς, τα γραφεία της εφημερίδας κάηκαν από παρακρατικούς και στρατιωτικούς, ενώ ο ίδιος διώχτηκε πολιτικά.

Για τους ίδιους λόγους δικάστηκε και οδηγήθηκε πολλές φορές στη φυλακή: το 1945, για τη δημοσίευση ενός φυλλαδίου με τίτλο «Πώς να ιδρύσετε ένα κόμμα, διαλύοντας ένα άλλο», το 1948, για την κυκλοφορία του δεύτερου βιβλίου του, που περιλάμβανε άρθρα και σχόλια για την τουρκική αλλά και για τη διεθνή πολιτική κατάσταση, το 1949, μετά τη δίωξη που άσκησαν εναντίον του για δυσφήμιση η βασίλισσα της Αγγλίας, ο Σάχης του Ιράν και ο βασιλιάς της Αιγύπτου.

Μετά την τελευταία αποφυλάκισή του, αναγκάστηκε να ασχοληθεί με διάφορα επαγγέλματα για βιοποριστικούς λόγους, ενώ το 1956 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Dusun, που λίγα χρόνια αργότερα κάηκε από «αγνώστους» και καταστράφηκε ολοσχερώς.

Ο Αζίζ Νεσίν έγραψε πολλά διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα και εννέα θεατρικά κείμενα και εξέδωσε συνολικά περισσότερα από εκατό έργα. Έχει επανειλημμένα βραβευτεί στην Τουρκία και στο εξωτερικό, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί σε 32 γλώσσες.

Πέθανε στις 5 Ιουλίου του 1995, από καρδιακή προσβολή, έπειτα από μια εκδήλωση-αφιέρωμα στο έργο του, στο Τσεσμέ της Σμύρνης. Μετά τον θάνατό του, το σώμα του κηδεύτηκε μυστικά στην περιοχή του ιδρύματος «Αζίζ Νεσίν», χωρίς καμία τελετή, σύμφωνα με την επιθυμία του.

Διαβάστε